NewsEdit Βρέθηκα ανάμεσα σε νέα παιδιά χτες στην σιωπηλή διαμαρτυρία.
Του Αντώνη Λιάκου
Γεννημένα μετά το 2000 τα περισσότερα, συνειδητοποίησαν τον κόσμο μαζί με την κρίση.
Την έζησαν στο σπίτι τους, στο σχολείο, από 10 χρονών.
Την έζησαν με περικοπές, με την ανεργία ή την απειλή της ανεργίας για τους γονείς, και κυρίως με την ταπείνωση από ένα λόγο-μαστίγιο στα χρόνια της κρίσης που κατηγορούσε την ελληνική κοινωνία ως καθυστερημένη, αγράμματη, καλοπερασάκηδες, τεμπέληδες και τόσα άλλα που έχουμε ξεχάσει.
«Έχει πολύ λίπος να κάψει η κοινωνία» έγραφε ένας γνωστός διανοούμενος τότε για τις πρώτες περικοπές, για την εποχή που το ΑΕΠ της χώρας κατακρημνίστηκε κατά 25% λες και είχαμε πόλεμο.
Τους έχουμε ξεχάσει αυτούς του τιμητές που κράδαιναν το δανεικό μαστίγιο της τρόικας πάνω από την ελληνική κοινωνία «βάστα γερά Γερούν». Ωστόσο αυτά έχουν εντυπωθεί στα παιδιά, ακόμη κι αν έχουν ξεχάσει ποιος είπε τί. Γι αυτό ξεσπούν τώρα.
Η αδιαφορία για τις ζωές των φτωχών που έδειξε το δυστύχημα στα Τέμπη, η εμφανής προσπάθεια κουκουλώματος, ανασύρουν όλες αυτές τις εμπειρίες.
Το 2023 σέρνει πίσω του την υπερδεκαετία της κρίσης. Ανοίγεται ένα χάσμα με τις νεότερες γενιές, για να το δεις χρειάζεται να ακούσεις τα παιδιά αυτά από κοντά, αλλά και να δεις τις εμπειρίες τους μέσα από αυτή την οπτική των διαδοχικών και αλληλοεπικαλυπτομένων κρίσεων.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook
Φωτογραφία: Αγγελος Καλοδούκας