NewsEdit Στην έκπτωση αξιών έχω αναφερθεί πολλές φορές. Οι αφορμές, όμως, που συσσωρεύονται καθημερινά είναι εκείνες που με αναγκάζουν να επιστρέφω στο θέμα.
Φωτεινή Τομαή – Κωνσταντοπούλου*
Αναφέρω μερικές από τα δελτία ηλεκτρονικού τύπου του σαββατοκύριακου: η Δανάη Μπάρκα, που την καθιέρωσαν κάποιοι απαραίτητο συστατικό της καθημερινότητάς μας, ασχολείται και πάλι με τα κιλά της στην προσπάθειά της να κρατιέται στον αφρό ενόψει ανακατατάξεων στα πρωινάδικα. Και τι μας λέει ; Ότι άνθρωπος του καναλιού, μετά τα δοκιμαστικά που έκανε πριν ξεκινήσει να διαγράφει την τροχιά της στον μίζερο κόσμο της εγχώριας showbiz, της μίλησε για το θέμα, ευτυχώς όμως γι’ αυτήν κάποιος άλλος την καθησύχασε και τη συμβούλευσε, τι άλλο ; Με μία φράση που είναι και η αγαπημένη τσίχλα της εποχής: να είσαι ο εαυτός σου! Κι εκείνη, φυσικά, συμφώνησε. Άλλη είδηση, η Σοφία Βόσσου, που αντιθέτως δεν είναι πια ο εαυτός της αφού έχει μείνει λιγότερο από μισή, δηλώνει υπερήφανη για τον γαμπρό της. Ο οποίος γαμπρός, ταίρι της μονάκριβής της θυγατέρας δεν πέτυχε κάτι σημαντικό στη ζωή του, αλλ’ αντιθέτως εκτίει ποινή πολυετούς κάθειρξης για σειρά κακουργημάτων, κάτι που δεν εμποδίζει να κάνει υπερήφανη την πεθερά του. Η Μενεγάκη πάλι αποφαίνεται για τον διαπληκτισμό Σκορδά-Λιάγκα, η Παναγιώταρου με φωτογραφία που τη δείχνει με σακάκι και μαύρο στηθόδεσμο, χωρίς μπλούζα που προφανώς ξέχασε να φορέσει, πρόκειται να επισκεφθεί με τον καλό της κάποιο μοναστήρι ( αυτή κι αν είναι είδηση…), η Βανδή σύμφωνα με τον Ρέμο διάγει τη δεύτερη εφηβεία της ( δεν μπορώ να φανταστώ τι έκανε στην πρώτη…), ζευγάρι χωρισμένων ηθοποιών εξακολουθούν να αγαπιούνται, σκασίλα μας, τότε γιατί χωρίσανε, και οι γνωστοί για τις επιλογές και ιδιαιτερότητές τους, που διαρκώς πληθαίνουν ανάμεσά μας σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, κοντεύουν να μας κάνουν να αισθανθούμε προβληματικοί που είμαστε διαφορετικοί.
Με δυο λόγια, μια κοινωνία πολτός που κινείται σε ένα μετέωρο σύμπαν μεταξύ σκοτεινών αστερισμών όπως εκείνων του Λιγνάδη, της Πισπιρίγκου, του Πολάκη, του Καραμανλή του Αχιλλέα και εσχάτως της Ρωσίδας κατασκόπου. Το τελευταίο κι αν μας συντάραξε. Μα, πλέχτρα ; Τελικά, δεν έχουμε μόνο πολιτικούς που μας αξίζουν, αλλά και κατασκόπους! Χάθηκε ένας καθώς πρέπει, ένας κάτι σαν τους ήρωες της γνωστής ψυχροπολεμικής σειράς TheAmericans ; Για γέλια η υπόθεση. Από τη μια οι γείτονές της στο Παγκράτι να απορούν γιατί δεν της φαινόταν. Μα, αν της φαινόταν, τι είδους κατάσκοπος θα ήταν ; Άλλοι που την περίμεναν ξανθιά, ψηλή, μοντέλα κι αυτή τους βγήκε καστανή και μέτρια σε ύψος. Πάλι μας αδίκησε ο Πούτιν. Κι έπειτα αβίαστα μια ακόμα απορία. Πώς είναι δυνατόν οι μυστικές υπηρεσίες μιας σοβαρής χώρας να διοχετεύουν ειδήσεις σαν και αυτήν ; Και το χειρότερο, να ομολογούν πως την έχασαν μέσα από τα χέρια τους ; Τότε τι είδους παρακολούθηση της έκαναν ;
Ο χρόνος κυλά βασανιστικά. Για εκείνους που έχασαν δικούς τους στα Τέμπη, για όλους εμάς που ματαιοπονούμε να ζήσουμε ημέρες κάθαρσης. Με υπουργό που δεν ορκίστηκε για να κρατάει μια πισινή από πιθανή καταμαρτυρία πλημμελών χειρισμών της υπόθεσης, και από την άλλη με τον αποτυχημένο πολιτευτάκια, γόνο της δυναστείας εκ Σερρών που επιμένει πως μόνο ο λαός μπορεί να τον κρίνει ! Και τι ήταν τα θύματα ; Ευγενείς από τις Βερσαλλίες ; Λαός δεν ήταν ; Το επιχείρημα ότι δεν μπορεί το κόμμα του ιδρυτή να μην έχει έναν Καραμανλή, μου φέρνει αναγούλα γιατί με πείθει τι είδους ιδέα έχουν οι γόνοι αυτών που μας κυβέρνησαν και που ονομάζονται τζάκια: ότι τους ανήκουμε και μάλιστα τους χρωστάμε και χάρη! Τα ίδια πίστευαν και οι Λουδοβίκοι για τους Ζακερί, από το όνομα ‘Ζακ’, έτσι ονόμαζε η αυλή τους τούς χωρικούς, την πλέμπα, κι όταν στο πλήρωμα του χρόνου οι τελευταίοι ζήτησαν τα δίκια τους κι ενώθηκαν με τους αστούς, τους πλήρωσαν όπως τους άξιζε.
*Historian, Ambassador ad.h