Ξέρω τη μέρα αλλά μου έχει ξεφύγει ο ήλιος

Ξέρω πως είναι κάποιος

που με ψάχνει μέσα στο χέρι του νύχτα-μέρα,

και με βρίσκει, κάθε λεπτό, μες στα παπούτσια του.

Δεν ξέρει πως η νύχτα είναι θαμμένη

με σπιρούνια πίσω από την κουζίνα;

Ξέρω πως είναι κάποιος καμωμένος από τα μέλη μου,

που τον ολοκληρώνω όταν το ανάστημά μου

καλπάζει στο ακριβές του πετραδάκι.

Αγνοεί πως στο χρηματοκιβώτιό του

δε θα επιστρέψει νόμισμα που βγήκε απ’ το πορτρέτο του;

Ξέρω τη μέρα

αλλά μου έχει ξεφύγει ο ήλιος

ξέρω την παγκόσμια πράξη που έκανε το κρεβάτι του

με ξένο κουράγιο κι εκείνο το χλιαρό νερό,

που η φαινομενική συχνότητά του είναι ένα ορυχείο.

Είναι, ίσως, τόσο μικρός εκείνος ο άνθρωπος

που τον πατούν τα ίδια του τα πόδια;

Μια γάτα είναι το σύνορο ανάμεσα σ’ εκείνον και σ’ εμένα,

ακριβώς πλάι στο κύπελλό της με το νερό.

Τον βλέπω στις γωνίες, ανοίγει, κλείνει

το κουστούμι του, μάλλον μια ερωτηματική φοινικιά…

Τι άλλο μπορεί να κάμει παρά ν’ αλλάξει κλάμα;

Αλλά με ψάχνει και με ψάχνει. Τι ιστορία!

Καίσαρας Βαγιέχο, ”Poema para ser leído y cantado”

(Πέθανε σαν σήμερα, 15 Απριλίου 1938)