anilikos “Να και ο Νικολαΐδης”
Ιστορική ατάκα του Πέτρου Λοχαΐτη στη ταινία “Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια”.
Ο Δαράκης, τσιράκι του αφεντικού καταγράφει ενδελεχώς τους συμμετέχοντες στην πορεία Ειρήνης που λαμβάνει χώρα στην ταινία. Σύμβολο της “αριστερότητας” ή, τέλος πάντων, της αντίθεσης των συμμετεχόντων στην διοίκηση του εργοστασίου του Κωνσταντάρα.
Ως άλλος Δαράκης, ελαφρώς πιο αντιδημοκρατικός, ελαφρώς πιο αυστηρός και πραγματικός και, κατά τα λεγόμενά του, δίκαιος, ο Αλέξης Λιάγκας υποδέχτηκε τον Άδωνι Γεωργιάδη προτείνοντας το δάχτυλο στους εργαζόμενούς του. Σε γνωστό βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, ο κ. Λιάγκας εν ολίγοις ενημερώνει τους εργαζόμενους πως χρειάζονται μια σταθερή κυβέρνηση στη χώρα και πως δεν γίνεται κάποιοι να αποφασίζουν να “επαναστατήσουν”.
Δικαιοσύνη και αντιδημοκρατικότητα βέβαια, λίγο έως καθόλου συνάδουν μεταξύ τους. Αλλά, πάντα κατά τα λεγόμενα του κ. Λιάγκα, τα οποία μέχρι και ο Άδωνις Γεωργιάδης προσπάθησε να συμμαζέψει καθώς βρέθηκε σε καταφανώς άβολη θέση, γίνεται κάποιος να είναι και δίκαιος και αντιδημοκράτης. Και τους το έχει αποδείξει (στους εργαζόμενους).
Έτυχε από σπόντα να δημοσιοποιηθεί αυτή η στιγμή στο διαδίκτυο. Και είμαι σίγουρος πως θα κάνει το θόρυβό της και θα σκάσει αφήνοντας πικρά και σκοτεινά κομφετί στον αέρα. Τέτοιες σκηνές όμως υφίστανται καθημερινά, γίνονται χωρίς καταγραφή σε κάποιο οπτικοακουστικό μέσο σχεδόν σε κάθε “επιχείρηση” που πατάει στον ιδρώτα του εργαζομένου, δίχως να γλιστράει. Στον ίδιο ιδρώτα που από το 2012 έχει στερηθεί κάθε προστασία κλαδικής σύμβασης και που η θηριωδία των μνημονίων έχει κατασπαράξει κάθε εργασιακό συλλογικό δικαίωμα με κορωνίδα αυτό των μισθολογικών τριετιών. Έως το 2010 το 85% των εργαζομένων προστατεύονταν από κάποιου είδους συλλογικής σύμβασης. Σήμερα το 2023 μόλις το 25% των εργαζομένων προστατεύονται από συλλογικές συμβάσεις και αυτές είναι διάτρητες και δύσκολα διεκδικήσιμες.
Όταν ήρθε η ώρα να γράψω στο Anatropinews αποφάσισα αβλεπί να γράψω ανώνυμα. Τα στοιχεία μου και το γενικό προφίλ μου είναι πάντα στη διάθεση της σύνταξης. Άλλωστε η “ανωνυμία” μου μάλλον συμβολική είναι καθώς και η φωτογραφία μου είναι διαθέσιμη αλλά και δεν “μασάω” τα λόγια μου. Η απόφασή μου πάρθηκε στιγμιαία καθώς μια αντίστοιχη σκηνή, όπως αυτή που κυκλοφόρησε με τον αντιδημοκράτη (αλλά “δίκαιο”) Λιάγκα, έζησα κι εγώ κάπου ανάμεσα στις 3 με 4 Ιουλίου το 2019.
Την επομένη των εκλογών του 2019 η αίσθηση που είχα ήταν ότι θα μπαίναμε σε μια ανελεύθερη περίοδο. Και είχα μείνει με την ελπίδα πως κάπως, έστω με κάποιον τρόπο ίσως έκανα λάθος. Η πραγματικότητα ήρθε να επιβεβαιώσει κάθε φόβο, ίσως και να τον ξεπεράσει. Το ότι δεν συμφωνώ με την ακροδεξιορεμουλάτη κυβέρνηση της τελευταίας τετραετίας, δεν σημαίνει πως επικροτώ όλα τα παρελθόντα πεπραγμένα άλλων.
Σίγουρα όμως μπορώ να διακρίνω μια πιο ανθρωποκεντρική, προοδευτική και δημοκρατική διακυβέρνηση από την ανελεύθερη, αυταρχική και αριστοτεχνικά αλαζονική κυβέρνηση που οδήγησε τον τόπο σε ό,τι πιο σαθρό και συνταγματικά αντίθετο στη δημοκρατία έχει δει ο τόπος από το 1967.