Οι ταινίες της εβδομάδας: Ταχύτητα, σοφέρ, χορός, δοκιμασίες, μπάσταρδα και ιστορικές στιγμές

Για 10^η φορά, οι «Μαχητές των Δρόμων» μπαίνουν μπροστά στον αγώνα με τέρμα τα γκάζια. Πλούσια η εβδομάδα και σε γαλλικό κινηματογράφο (θερινός και γαλλικό πάνε μαζί -δυστυχώς και ευτυχώς-)…

Ξεχωρίζουμε τον «Σοφέρ της κυρίας Μαντλέν» που με υπομονή θα ακούσει την εξομολόγηση και τα μυστικά της λίγες ώρες πριν μπει σε γηροκομείο. 

Με αεροπλάνα, βαπόρια, τραίνα, μοτοσακό και πλοία ξεκινάει η θερινή σεζόν. Είμαστε έτοιμοι καπετάνιε;

Μπάσταρδα (Bastards)

Το μουσικό θέμα έναρξης της ταινίας «Μπάσταρδα» από το The Carnival of the Animals, το Aquarium του Καμίγ Σεν Σανς, συνδεδεμένο στη μνήμη των σινεφίλ μουσικό σήμα έναρξης του Φεστιβάλ των Καννών [ίσως και με ειρωνική διάθεση στον θεσμό] εξηγεί από τον τίτλο του τί θα δούμε στην ταινία. Εκεί ήρωες/αντιήρωες καταθέτουν τη διάθεση τους να καταργήσουν το κατεστημένο, να δημιουργήσουν καινούριο και να το καταστρέψουν και αυτό· παιδιάστικο, ξέρω, αλλά ο απώτερος σκοπός τους είναι να μην εγκαταλείψουν την ασφάλεια που τους προσφέρει η παιδικότητα. Αργότερα οι στίχοι ενός τραγουδιού θα τους δικαιολογήσουν το δικό τους αδικαιολόγητο: «Όλα τα ρίγη που νοιώθουμε είναι για λάθος λόγους». Όλα αυτά σε ένα εξοχικό [σύμβολο οικογενειακής ασφάλειας και ξεκούρασης] με 10 άτομα, 5 αγόρια και 5 κορίτσια, που προκαλούν την προσοχή σας αλλά δηλώνουν και ζαμανφού. Η συμβολική έκτρωση ενός μέλους -σύμβολο μιας γενιάς που δεν πρέπει να γεννηθεί- και ο κίνδυνος για τη ζωή της, θα είναι η απότομη ενηλικίωση όλων τους, καθώς θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το αν θα επιστρέψουν στην κοινωνία που απέρριψαν λίγο καιρό πριν.

Τα «Μπάσταρδα», τιμώντας τον τίτλο τους, προδίδουν τους γονείς τους: Κάπου ανάμεσα στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου αλλά και τους «Ηλίθιους» του Λαρς Φον Τρίερ (και όταν ξεφεύγουν τα πράγματα με όρους «Dogville»), ίσως και με ελαφριά επιρροή από το «Play» του Βαγγέλη Λυμπερόπουλου, φτιάχνουν κανόνες σε ένα παιχνίδι που αρνείται να τους υποδεχτεί. Καλών προθέσεων αλλά ιδιαίτερα άτακτα σε αυτά που θέλουν να πουν, τα «Μπάσταρδα» τιμωρούν τους θεατές που περιμένουν περισσότερα από τους ίδιους και τους βάζουν να στέκονται στο ένα πόδι -προσοχή και τιμωρία. Κάτι δεν σε πείθει στην ιστορία τους αλλά και κάτι σε γοητεύει, σαν παιδική ζωγραφιά που ενώ το κακότεχνο είναι το γοητευτικό της, εκείνη προσπαθεί με γονική βοήθεια να βελτιωθεί.

Η τελευταία σεκάνς προδίδει ότι το υλικό θα μπορούσε να μας χαρίσει μια υπέροχη μικρού ή μεσαίου μήκους ταινία για την τιμωρητική δικαιοσύνη και την επαναστατική ασυδοσία, που, δυστυχώς, χάθηκε στην από πρόθεση φιλοσοφική φλυαρία. Ωραία η μουσική επένδυση btw.

Νυρεμβέργη

Ρώσικο δράμα με φόντο τη διάσημη δίκη. Ένας νεαρός βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει την ΕΣΣΔ ως μεταφραστής στην επονομαζόμενη “Δίκη του Αιώνα”, η οποία δικάζει τους κατηγορούμενους ναζί για τα εγκλήματά τους. Ο ίδιος, ωστόσο, έχει μια ακόμα αποστολή: να αναζητήσει τον χαμένο αδερφό του, που εξαφανίστηκε το 1942.

(θα ακολουθήσει αναλυτική κριτική που θα προστεθεί στην υπάρχουσα σελίδα)

Ο Τελευταίος Χορός

Απογοητευμένη από τον ψυχρό χήρο πατέρα της που δεν την επιβραβεύει για τη σπουδαία πορεία της στο μπαλέτο, ψάχνει τα πατήματα της στον χορό. Ένα ατύχημα στο μέσο της παράστασης θα «ακινητοποιήσει» την πρίμα μπαλαρίνα και ίσως δυνητικά της στερήσει την καριέρα. Αποφεύγοντας το χειρουργείο, επιλέγει τη δίχρονη αποκατασταση και αρχίζει να εργάζεται σε catering μιας ομάδας μοντέρνου χορού. Όταν τυχαία δοκιμαστεί σε αυτό το νέο μέσο, θα αντιληφθεί καθαρά ότι το κλασικό είναι το σύστημα κανόνων, αλλά η πραγματική έκφραση κρύβεται στο μοντέρνο. Υπο την αιγίδα της φράσης «η αδυναμία είναι η νέα υπερδύναμη», θα μεταμορφώσει την αναπηρία της σε προτέρημα εκφραστικών χορογραφιών και θα υποδεχτεί τη νέα χαλαρότητα μέσα από διεκδίκηση των επιθυμιών της, στην καλλιτεχνική και προσωπική ζωή της.

«Ο Τελευταίος Χορός», μια μπανάλ απόδοση του πρωτότυπου τίτλου «en corps», ξεκινά με το ατύχημα στο μπαλέτο και καταλήγει στο ευτύχημα στο σύγχρονο, μέσα από ένα καλαίσθητο χορογραφημένο αποτέλεσμα του Hofesh Shechter, που λειτουργεί ως φιοριτούρα στο απλοϊκό σενάριο που με διπλό ζετέ της ηρωίδας (δηλαδή ποιόν γκόμενο να διαλέξει) στέκεται σε πουέντ με ραγισμένο αστράγαλο.

Ο Σοφέρ της κυρίας Μαντλέν

Η ηλικιωμένη Μαντλέν προσλαμβάνει έναν οδηγό να τη μεταφέρει στην άλλη άκρη της πόλης. Είναι η μέρα που εγκαταλείπει το σπίτι της και την παλιά ζωή της για να μπει σε γηροκομείο, παρά τη θέληση της. Ο Σαρλς, που αναλαμβάνει την κούρσα αποκλειστικά για να αποκληρώσει τα άμεσα χρέη του, ακούει τις ιστορίες της αδιάφορα· δείχνει ξεμωραμένη ή με διάθεση φλυαρίας που εκείνον τον κουράζει. Τα στοιχεία της ιστορίας της είναι όμως τόσο καλά δεμένα που αν τελικά είναι αληθινή, ίσως αξίζει να της αφιερώσει τον χρόνο του. Φιλοσοφικό και ιστορικό ταξίδι μονογραφίας στο δρόμο [αλλά] και [σε] μια εξομολόγηση από αυτές που σε ωριμάζουν.

Στο «Ο Σοφέρ της κυρίας Μαντλέν», με τον Κριστιάν Καριον στο σκηνοθετικό τιμόνι, η Λιν Ρενώ και ο Ντάνυ Μπουν κάνουν τη διαδρομή μας ένα ευχάριστο ταξίδι στο αγκάλιασμα της τρίτης ηλικίας αλλά και του παρελθόντος, με όρους «Ο Σοφέρ της Κυρίας Ντέιζυ», αλά γαλλικά. Τελικά είναι μια τρυφερή ταινία για την τρίτη ηλικία και την εξομολογητική διάθεση που σου αποκαλύπτει τον άνθρωπο πίσω από τα σημάδια του χρόνου.

Σιμόν Βέιλ – Η γυναίκα του αιώνα

Μετά από μία εβδομάδα από την πρεμιέρα του «Κάλεσε τη Τζέιν», άλλη μια ταινία που καταπιάνεται μεταξύ άλλων με τους αγώνες των γυναικών ενάντια στην απαγόρευση της άμβλωσης. Η Σιμόν Βέιλ, η κορυφαία Γαλλίδα πολιτικός που πάλεψε όσο λίγες για το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιαχείριση του σώματός τους και τις επιλογές τους, ξετυλίγει την ιστορία της σε μία βιογραφία αξιώσεων. Οι αγώνες της μέχρι να γίνει η πρώτη γυναίκα σε υψηλή θέση στο ευρωκοινοβούλιο, οι απόψεις της για την ενωμένη Ευρώπη, το δράμα της οικογένειας της στο Ολοκαύτωμα, όλα αποτυπώνονται σε μια σειρά από αλλεπάλληλα flash backs (ίσως περισσότερα από το αναμενόμενο). Με άξονα το παρελθόν και το παρόν, τις κομβικές εμπειρίες της παιδικής της ηλικίας, τις ιστορικές πολιτικές διαμάχες και τις οδυνηρές προσωπικές τραγωδίες, η Ελσά Ζιλμπερστάιν δίνει μια ερμηνεία πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Το σενάριο -δυστυχώς- δεν αφήνει να αναπνεύσει η ουσία όσων επιδερμικά και με μορφή περιστατικών παρουσιάζονται στη σχεδόν δυόμισι ωρών ταινία. Ίσως όμως είναι μια καλή πρώτη μαγιά για να την ανακαλύψουμε εκ νέου και με φρέσκια ματιά, σε εποχές που οι δεδομένες αξίες της έχουν υποστεί βίαιες ρίξεις.

Το τεστ

Η υπομονή είναι μια αρετή για λίγους. Ποιος περιμένει το 11 χρόνων κρασί, για παράδειγμα, να αεριστεί για να βγάλει τα αρώματά του αντί να το δοκιμάσει; Δύο γυναίκες σχεδόν εμμονικές, που υποστηρίζουν με θέρμη τις θεωρίες τους, μια ψυχαναλύτρια που προσπαθεί να επιβεβαιώσει τη θεωρία της πως η σύγχρονη κοινωνία απαγορεύει τον αυτοέλεγχο στους στόχους και μια vegan που επιβάλλει τον τρόπο ζωής της στην οικογένεια της θα βρεθούν απέναντι σε ένα δίλημμα: έχει εφαρμογή η θεωρία της πρώτης ή η σύγχρονη ζωή επιβάλλει τους κανόνες της με άλλους όρους;

Αυτό-έλεγχος και η τέχνη της αναμονής κόντρα στην ανυπομονησία, σε έναν κόσμο που ακόμα εντονότερα σήμερα, όλοι έχουνε μια τιμή και ας μην το αποδέχονται. Το θεατρικό του Jordi Vallejo, το «Τεστ», μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και οι επιδέξιοι πρωταγωνιστές σε κάνουν να ξεχνάς τη φλυαρία και τη θεατρικότητα του. Με κυρίαρχό ερώτημα το «αν αξίζει περισσότερο να κερδίσεις 100.000 σήμερα παρά ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια», και ανεξαρτήτως της τελικής απάντησης, καταλαβαίνουμε το προφανές… ότι «Η ζωή δεν είναι ντιβάνι».

FAST X

Η 10^η ταινία που προκύπτει από το franchise του «Μαχητές των Δρόμων» και η επόμενη της 9^ης ταινίας που φέρει το fast στον τίτλο της, έρχεται για να ικανοποιήσει το κοινό που επί 22 χρόνια ακολουθεί τις περιπέτειες των γκαζοφονιάδων με την ντόμπρα στάση και τον ηθικό κώδικα στον οποίο πρωταγωνιστεί η οικογένεια. Αυτό είναι το πρώτο μέρος από το τελευταίο κεφάλαιο. Η ταινία είχε embargo όταν συνθέσαμε αυτό το θέμα, οπότε θα ακολουθήσει αναλυτική κριτική τις επόμενες ημέρες.

*Να υπενθυμίσουμε ότι σύντομα ξεκινάει το Ισπανόφωνο Φεστιβάλ FECHA, με τις καλύτερες πρόσφατες ισπανόφωνες ταινίες. Προετοιμαστείτε για overdose. Somos Cine muchachos!

Πηγή: ΕΡΤ