NewsEdit Ο λαός λέει πως στα δύσκολα φαίνεται ο άνθρωπος, προσθέτω και τα κόμματα! Αρκεί να δει στα κανάλια το ύφος, τη γλώσσα του σώματος και, φυσικά, να ακούσει τα επιχειρήματα εκπροσώπων της, ειδικά δημοσιογράφων που συμπεριφέρονται ως ταλιμπάν κακοποιώντας τους συνομιλητές τους.
Εάν δεν το γνωρίζουν οι δύο εκ των τριών στο πάνελ αθηναϊκού τηλεοπτικού σταθμού, τους το λέω εγώ: θα αγιάσουν! Τέτοιο μένος, τέτοια φόρα ( έπιασε το σύνθημα…) να τα ισοπεδώσει όλα η κυρία Καλογεροπούλου, πάλαι ποτέ στην αυλή μας, της προεδρίας του ΣΥΝ, πραγματικά με εκπλήσσει, εκτός που με κουράζει με την απουσία λόγου και αλλάζω κανάλι επιστρέφοντας ανά δεκαπέντε, είκοσι λεπτά για να δω αν επιζούν οι άλλοι δύο του πάνελ.
Προέρχομαι από τα σπλάχνα της Αριστεράς, ως μέλος του Ρήγα στη δικτατορία, και αισθάνομαι τυχερή που γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Πουλαντζά, Δεσποτίδη, Ξενάκη, Τσουκαλά, Ελεφάντη και τόσους άλλους. Αλλά αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι Αριστερά, πρώτα απ’ όλα γιατί εκτός από γράμματα που δεν ξέρει, δεν έχει και ήθος. Λογικό, γιατί αυτά πάνε μαζί. Απόφοιτες Λυκείου οι περισσότερες ιέρειες του ΣΥΡΙΖΑ, με ύφος δεκαοκτώ καρδιναλίων ρίχνουν καθημερινά τους κεραυνούς τους όπου κι αν βρεθούν. Νομίζουν πως κερδίζουν έτσι, αι μωραί.
Για μένα προσωπικά που πέρασα ένα υπαρξιακό δίλημμα όταν κατέβηκα με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 2014, η δικαίωση άργησε αλλά ήλθε. Τότε δήλωνα πως δεν ανήκω στο κόμμα και πως δουλεύω με φανέλα που γράφει ΕΛΛΑΣ, και πως με τη συμμετοχή μου στέλνω μήνυμα για τον κίνδυνο να επικρατήσει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και δικαιώθηκα! Αμφιβάλλει κανείς ; Άσε που με ξεκάθαρη την πολιτική μου θέση πήρα σε μόλις δυόμισι εβδομάδες προεκλογικής καμπάνιας 18,5 χιλιάδες ψήφους, study case για τους εκλογολόγους, ας το ψάξουν ποιος χώρος με προτίμησε: των πικραμένων ή των θυμωμένων ;
Γιατί όμως η Αριστερά δεν πρέπει να είναι θυμωμένη ; Πρώτα απ’ όλα, γιατί ένας αριστερός, είναι όπως ένας καλός χριστιανός έμπλεως πίστης ότι κάνει το σωστό. Μοιάζει η Αριστερά με τον Χριστιανισμό, αν το καλοσκεφτείτε. Υπόσχεται μετά θάνατον και είναι ήσυχο λιμάνι για τους αδικημένους, Κάποτε είχα συναντήσει στο αεροδρόμιο, φεύγοντας η ίδια, επιστρέφοντας εκείνος από Βρυξέλλες τον Παπαδημούλη. Θα το θυμάται που του ευχήθηκα να μη γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΝ, γιατί θα απογοητεύσει και τότε ο κόσμος δεν θα έχει τίποτε στο οποίο να πιστεύει. Διαψεύστηκα ; Όχι, βέβαια…Τι εννοούσα έχοντας κατά νου την τότε σύνθεση του κόμματος, που ακόμα διατηρούσε στους κόλπους του κάποια από τα ένδοξα απομεινάρια του παρελθόντος; Ωραίοι και γοητευτικοί άνθρωποι, αλλά χωρίς εμπειρία όχι μόνο διακυβέρνησης αλλά και τήρησης ημερήσιου ωραρίου εργασίας. Κάποτε είχε ρωτήσει η «αγαπημένη» μου Πανδώρα τη φίλτατη Μαρία Δαμανάκη που δήλωνε εργαζόμενη μητέρα, τι δουλειά έκανε. Κι εκείνη…δεν απάντησε, γιατί δεν είναι δουλειά να είσαι κομματικό στέλεχος ούτε να δουλεύεις στου μπαμπά σου ( Τσίπρας). Η πραγματική δουλειά έχει τρέξιμο, αγωνία, να φέρνεις κάτι καθημερινά εις πέρας και να γυρίζεις πεθαμένος σπίτι για να ξεκινήσεις ξανά δουλειά…
Αφού ησύχασα με τα υπαρξιακά μου, θα σας αφήσω αλλά πριν θα δώσω μια συμβουλή στους λίγους, παλιούς μου και σοβαρούς συντρόφους: παιδιά, αυτοδιαλυθείτε όσο είναι καιρός, είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού στους αγώνες και το αίμα που έχυσε η Αριστερά δις εξαπατημένη από συμμάχους (Άγγλους, παρακράτος της δεξιάς) και «φίλους» ( Μόσχα, Τίτο). Διώξτε τους γραφικούς και αγράμματους από το κόμμα και κρατήστε τα πραγματικά ποσοστά σας ασκώντας αντιπολιτευτικό έλεγχο σε αυθαιρεσίες της κυβέρνησης. Ρώτησα κάποτε ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς που υπέφερε στις φυλακές της χούντας, πατέρα της μεγάλης μου κόρης, γιατί διαλέξανε τον Τσίπρα. Και μου είπε ότι τον κατέβασε ο Φλαμπουράρης στη λαϊκή της Καλλιδρομίου και είχε μεγάλη πέραση στις νοικοκυρές…Ε, πραγματικά, οι λαϊκές είναι ο χώρος του, δεν είναι τυχαίο ότι και στο θέατρο έχουμε και τις λαϊκές απογευματινές!
*Φωτεινή Τομαή– πρεσβευτής και ιστορικός
(Caravaggio, Medusa, 1595-1596, Uffizi Gallery, Florence, Italy. Detail)