Newsroom Team Πέθανε σε ηλικία 97 ετών η τελευταία επιζήσασα του Άουσβιτς από την Ελλάδα. Πρόκειται για την εικονιζόμενη Βάσω Σταματίου ή αλλιώς κορίτσι “82224”, όπως έγραφε το τατουάζ που της είχαν κάνει οι Γερμανοί ναζί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Η Βάσω Σταματίου, καταγόταν από την Αριδαία Πέλλας και ήταν από τους λίγους μη-εβραϊκής καταγωγής ανθρώπους από την Ελλάδα που έζησαν την εμπειρία του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς.
Συνελήφθη για την αντιστασιακή της δράση, ως μέλος της ΕΠΟΝ, στις 28.3.1944 από τους Γερμανούς και την 1.4.1944 μεταφέρθηκε από τις φυλακές του Παύλου Μελά στις φυλακές Μπάνιτσε, έξω από το Βελιγράδι της Γιουγκοσλαβίας.
Στις 28.6.1944 μεταφέρθηκε στο Αουσβιτς (Aouschwiz) Μπιργκενάου της Πολωνίας με αριθμό 82224.
Στις 30.9.1944 μεταφέρθηκε στο Ράβενσμπρικ (Ravensbruck) της Γερμανίας με αριθμό 73542.
Στις 27.10.1944 μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Μπούχενβαλντ (Buchenwald) κομάντο Μάγκντεμπουργκ (Magdeburg) με αριθμό 32487 ή 38487.
Στις 8.4.1945 οι Γερμανοί φρουροί εγκατέλειψαν το στρατόπεδο του Μάγκντεμπουργκ και με περιπετειώδη τρόπο η Βάσω Σταματίου καταφέρνει να επιβιώσει και να επιστρέψει τελικά στη Θεσσαλονίκη στις 14.9.1945. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα βρέθηκε στην περίοδο των διώξεων των μελών της αντιστασιακής οργάνωσης του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ και όπως λέει ενώ ήταν πίσω στην πατρίδα της δεν τολμούσε να μιλήσει για τα παθήματά της. Έτσι, για να γλιτώσει δεύτερη φορά αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή της στην Ιταλία όπου σπούδασε ενδυματολογία θεάτρου. Αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε το βεστιάριο της Λυρικής Σκηνής ενώ σπούδασε και στην Σχολή Καλών Τεχνών.
Συνέγραψε το βιβλίο απομνημονευμάτων: “Warum? Μια Ελληνίδα στο Άουσβιτς” το οποίο αξίζει να διαβαστεί:
“Κορίτσι βρέθηκα σε έναν λάκκο παραφροσύνης. Η τρυφερή μου επιδερμίδα, ζήτημα να είχε δαρθεί από τον μπαμπά και τη μαμά. Και πόσο ξύλο έφαγα, Θεέ μου, στα στρατόπεδα της τρέλας! Και το δεχόμουν χωρίς δάκρυα και χωρίς να επιχειρώ να γλιτώσω από τους μανιακούς που χτυπούσαν με τόσο μίσος! Ταπείνωση, πόνος, εξαντλητική δουλειά… Τρομερή πείνα! Αρρώστιες! Σε συνδυασμό με το παράλογο ξύλο, είχαν βέβαιο αποτέλεσμα τον θάνατο, το πολύ σε τρεις μήνες. Ο Ντοστογιέφσκι λέει κάπου “Ενα μόνο φοβάμαι, μήπως δεν φανώ αντάξιος του πόνου μου”. Οι λέξεις αυτές ερχόντουσαν συχνά στο μυαλό μου. Ο τρόπος με τον οποίο άντεξα, ήταν μια εσωτερική νίκη. Υπάρχει νόημα και μέσα στον πόνο. Χωρίς τον πόνο και το θάνατο η ζωή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Από τους κρατουμένους των Ναζί, λίγοι διατήρησαν την ψυχική τους ισορροπία και κατέκτησαν ηθικές αξίες, μέσα από το θάρρος ν΄ αντέξουν τον πόνο τους.”
Πηγή: Μένουμε Ενεργοί