NewsEdit Καλεσμένοι σε αυτό απέραντο φαγοπότι με τους κιτς συνδαιτυμόνες, που γελάνε δυνατά και μιλάνε για τον εαυτό τους με το φαγητό στο στόμα, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε θέση σε αυτό το τραπέζι….
Στρατής Βογιατζής /Εικόνα: Έργο του Πάνου Σκλαβενίτη
Ένα αίσθημα βουβής μοναξιάς βαραίνει κάποιους από εμάς μετά από το εκλογικό αποτέλεσμα. Μοναξιά γιατί αυτοί είναι πολλοί και εμείς είμαστε πολύ λίγοι. Μοναξιά γιατί ενώ η πλειονότητα ακολουθεί ένα εγχειρίδιο ζωής με οδηγίες χρήσης, εμείς σκαρώνουμε κατασκευές στην άμμο. Μοναξιά γιατί είμαστε διάτρητοι ενώ αυτοί είναι καμωμένοι από σκυρόδεμα. Μοναξιά γιατί η ταπετσαρία που στήσαν για το πάρτι τους μας φέρνει αναγούλα. Μοναξιά γιατί ασφυκτιούμε μέσα στις αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων..
Η μοναχική επιτέλεση ανάγεται σε ένα καθημερινό τελετουργικό εσωτερικής ανθεκτικότητας απέναντι σε μια νομιμοποιημένη βαρβαρότητα που μας κυκλώνει και σε ένα εκφασισμό που πραγματώνεται με συνοπτικές διαδικασίες επαναφέροντας τη ΜΙΑ αλήθεια ως απάντηση στις αβεβαιότητες της ύστερης νεωτερικότητας..
Η μοναξιά γίνεται απαραίτητη συνθήκη επιβίωσης απέναντι σε ένα μαζικό ναρκισσιστικό παραλήρημα που σαν μοναδικό μέλημα έχει την απόλαυση του εαυτού και την διαπόμπευση του Άλλου. Στις κοινωνίες της ύστερης νεωτερικότητας ολότελα αφοσιωμένες στην πορνογραφική επιτέλεση της ζωής, δεν υπάρχει χώρος για έρωτα και για θάνατο, παρά μια ατελείωτη πλήξη και κατάθλιψη που εμβαπτίζεται ως ελευθερία. Επιλέγουμε τη μοναξιά ως πορεία αντίστασης απέναντι στη χυδαία ομογενοποίηση που προωθούν οι υφιστάμενες κοινωνίες εθιστικής αυτοαναφορικότητας.
Οσο φουντώνει η αγελαία ζωή τόσο πιο αόρατοι και πιο μόνοι θα γινόμαστε: διάφανα σώματα που περιφέρονται σαν στοιχειά σε μια μοναχική λιτανεία. Καλεσμένοι σε αυτό απέραντο φαγοπότι με τους κιτς συνδαιτυμόνες, που γελάνε δυνατά και μιλάνε για τον εαυτό τους με το φαγητό στο στόμα, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε θέση σε αυτό το τραπέζι. Όταν ακούμε τις καμπάνες να ηχούν χαρμόσυνα ξέρουμε ότι ήρθε η ώρα να ψελλίσουμε το άχαρο μας μοιρολόι. Ο υποβιβασμός της ζωής σε ένα χυδαίο αλισβερίσι μας εξορίζει μοιραία σε ένα μη- τόπο που εκλαμβάνουμε ως μόνη πατρίδα. Η ατοπική ζωή είναι η δική μας χρησικτησία..
Μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα εκποίησης των συνειδήσεων προτιμούμε τη μοναξιά ως πορεία συναισθηματικών απωλειών, ως πολιτική πράξη ανταμώματος με τον Εαυτό και τον Κόσμο. Η μοναξιά λοιπόν δεν είναι λιποταξία είναι η απόδραση από τη νοθεία του πραγματικού, είναι κίνηση προς τα εμπρός, προς τη κατάκτηση ενός σώματος που δεν γνωρίζουμε ακόμη, είναι σιωπηλή χειρονομία προς την εκδιωγμένη ετερότητα..
Γιατί είναι μέσα σε αυτά τα μοναχικά ψυχικά κατώφλια, σε μια πλοήγηση μυστική που θα συναντήσουμε τον ‘Αλλον. Να συναντηθούμε από κοινού σε αυτό το μυστικό ξέφωτο για να τραγουδήσουμε το λυπητερό μας τραγούδι μας και να χορέψουμε τον άχαρο χορό μας. Γιατί είναι τελικά η μοναξιά που υφαίνει και λειαίνει εκείνα τα αδιόρατα νήματα που μας ενώνουν σε ένα χώρο απρόσβλητο από το ψυχικό gentrification που συντελείται πλάι μας..
Είναι οι παράλληλοι μοναχικοί δρόμοι που ο καθένας μας οφείλει να πορευτεί μέχρι να συγκροτηθεί εκείνη η ζωντανή κοινότητα των αποσυνάγωγων που δεν μπορεί να συμμορφωθεί με μια χρηστική ζωή και αναζητά το όνειρο, την αλληλεγγύη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και είναι τότε που η μοναξιά που μεταμορφώνεται σε αγάπη και δεν απευθύνεται μόνο στους ομοίους μας παρά σε όλο τον κόσμο..
*Ο Στρατής Βογιατζής είναι φωτογράφος.
Πηγή: parallaximag.gr