ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ Για να βγουν κάποια πρακτικά συμπεράσματα για τον τρόπο οργάνωσης και πολιτικής στόχευσης της Αριστεράς του 21ου αιώνα, αυτού που ξεκίνησε το 2020 με την ήττα του νεοφιλελευθεριού στα σκαλοπάτια του Καπιτωλίου των ΗΠΑ και το τέλος της προηγούμενης Παγκοσμιοποίησης, που επιταχύνθηκε με την πανδημία και τις αλλαγές στην εργασία που προκάλεσε ο Covid19 και την κατάργηση της “Συνεννόησης της Ουάσιγκτον του 86” στην Κορνουάλη το 2021, πρέπει να κάνουμε και να συμφωνήσουμε σε κάποιες υποθέσεις:
Εντός της νέας παγκοσμιοποίησης των περισσότερων του ενός πόλων, συνεχίζουν και κυριαρχούν οι ίδιες ελιτ που αναδείχτηκαν στην προηγούμενη με μεγενθυμενη όμως ως κυρίαρχη πλέον την αντίθεση ανάμεσα στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και το βιομηχανικό, που πλέον έχουν αντίρροπα συμφέροντα. Και που επηρεάζουν και τις άλλες αντιθέσεις συμφερόντων που, φυσικά και συνεχίζουν να υπάρχουν (κεφάλαιο vs εργασία, ανάπτυξη vs περιβάλλον, δημοκρατική συμμετοχική οργάνωση της οικονομίας και των κοινωνιών vs υπερσυγκεντρωτισμός, ριζοσπαστικός δικαιωματισμός vs στείρος ατομικός δικαιωματισμός κλπ).
Η κυριαρχη αυτή αντίθεση εκφράζεται και με το τέλος της παντοκρατορίας του δολαρίου ως παγκόσμιου ανταλλακτικού μέσου και με την ανάδειξη νέων ψηφιακών μέσων συναλλαγών. Είτε κρατικών τραπεζών, είτε πολυεθνικών είτε νέων συλλογικοτήτων της κοινωνίας. Διαλεξτε!Σε αυτό το πεδίο αντιθέσεων το διακυβευμα είναι η συνέχιση ή όχι του τρόπου παραγωγής χρήματος έναντι νέων δανείων ή κάποιος άλλος τρόπος συνδεδεμένος με κατάλληλους δείκτες της πραγματικής οικονομίας. Πχ με την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο ή την διαθέσιμη ενέργεια.
Η νέα εποχή χαρακτηρίζεται από την υβριδική υπερτοπικη οργάνωση της εργασίας επί ψηφιακών δικτύων, που επεκτεινονται αντίστοιχα σχεδόν σε όλους τους άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριοτητας (εκπαίδευση, διασκέδαση, επικοινωνία, πρόσβαση στον πολιτισμό κλπ). Αυτόν τον μετασχατισμο οι κυρίαρχες δυνάμεις επιθυμούν να τον αξιοποιήσουν μετατρέποντας τον όποιο εναπομείναντα ανθρωποκεντρισμό του διαφωτισμού σε data-κεντρισμό. Τις δε λειτουργίες πρόβλεψης των ανθρωπίνων αναγκών, που μέχρι σήμερα εξυπηρετούσαν και οι υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, επιδιώκουν να τις καλύψουμε με υποκατάσταση τους με λειτουργίες προγραμμάτων “τεχνητής εφυίας” επί των data και την διόγκωση μέσω αυτών των υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα για να τις καλύψει.
Η περιβαλλοντική κρίση που επηρεάζει ήδη όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες θα ενταθεί όσο ο περιορισμός των αποτελεσμάτων των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων θα στοχεύει μόνο στον τύπο των κυρίαρχων πηγών ενέργειας χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η σωστή και με μέτρο διαχείριση όλων των πόρων που απαιτούν οι λεγόμενες “πράσινες τεχνολογίες” παραγωγής, αποθήκευσης και διανομής ενέργειας αλλά και άλλων αγαθών
Σε αυτό το πεδίο η αντίθεση θα εντείνεται και ανάμεσα στην συντήρηση των σημερινών ιεραρχικών ενεργειακών συστημάτων έναντι των νέων αποκεντρωμένων-οριζοντια διασυνδεδεμένων, που επιτρέπει πλέον η τεχνολογία.
Ο νεοφιλελευθερισμός της προηγούμενης Παγκοσμιοποίησης πέτυχε μεν την αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ αλλά επιτείνοντας τις ανισότητες σε ακραίο βαθμό και παράγωντας επικίνδυνες χρηματοπιστωτικές φούσκες, απ όπου σήμερα κερδίζουν περισσότερο οι κατέχοντες έναντι οποιαδήποτε άλλης επένδυσης στην πραγματική οικονομία. Στην διατήρηση αυτού του μοντέλου στοχεύει και ο νέος κύκλος υπερδανισμού κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών για να χρηματοδοτηθεί η δήθεν”πράσινη” μεταρρύθμιση και οι υποδομές του ψηφιακού μετασχηματισμού, επί των οποίων επιχειρείται η μετάλλαξη του νεοφιλελευθερισμού στην ver2.0 μορφή του. Αυτήν που δεν μπορεί να διακρίνει ακόμη ο Ευκλείδης.
Εντός του πιο πάνω πλέγματος αντιθέσεων, η Αριστερά έχει μία ευκαιρία να επαναπροσδιοριστεί μέσω της κατάλληλης αναδιοργάνωσης και επαναστόχευσης του πολιτικού της λόγου, της δράσης της αλλά και της οργάνωσης της, λαμβάνοντας θέσεις και κινητοποιώντας κοινωνικές δυνάμεις και μέσω συμμαχιών για τα νέα επίδικα. Που σε ΟΛΑ υπεισέρχεται η διεύρυνση της Δημοκρατίας και των θεσμών της ως επιτακτικος παράγοντας επιβίωσης των κοινωνιών..
Το δικό της πρόταγμα αξιών πρέπει να ενισχύεται και συγκεκριμενοποιείται επί του Ελευθερία- Ισοτητα- Αδελφοσύνη του Διαφωτισμού, απ όπου προέρχεται, με την προσθήκη της Κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, που πρέπει να μεροληπτεί υπέρ των συμφερόντων των πολλών και του περιβάλλοντος απέναντι σε όλες τις στοχεύσεις των ελίτ της προηγούμενης Παγκοσμιοποίησης. Αυτών που τώρα επιδιώκουν να συνεχίσουν την επικυριαρχία τους και επί της πολιτικής μέσω ενός δήθεν πράσινου ψηφιακού Νεοφιλελευθερισμού 2.0., που πρέπει να ανακοπεί δημιουργικά και επί των νέων πεδίων σύγκρουσης συμφερόντων και αντιθέσεων, και στο τοπικό επίπεδο και το Ευρωπαϊκό, με προταξη του πατριωτικού στον κάθε ακροδεξιό εθνικισμό.
Αν συμφωνούμε σε όλα αυτά, τότε εύκολα θα συμφωνήσουμε και για την αξιολόγηση του, αποτυχημενου ως φαινεται πειράματος “ΣΥΡΙΖΑ” ως αποτοκου των κινημάτων τής προηγούμενης Παγκοσμιοποίησης. Κατάφερε μεν να ασκήσει κυβερνητικά καθήκοντα με σχετική επιτυχία αλλά απέτυχε να αναδιοργανωθεί για να λειτουργήσει και ως ο Συλλογικός Διανοούμενος που θα εμπνεύσει και θα οργανώσει την δράση των κοινωνικών δυνάμεων που εκφράζει η αριστερά για λύσεις υπερ τους, σε όλα τα πιο πάνω διακυβεύματα των παραγράφων με .
Απαιτείται, νομίζω, ένα σύγχρονο σχέδιο και με ένα νέο κόμμα, ενδεχομένως υπό το brand name ΣΥΡΙΖΑ (ισως ως ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστών-ΑΡιστερών) ή καποιο αντίστοιχο, που θα χωράει και θα συνθέτει δημοκρατικα απόψεις από όλο τον μη νεοφιλελε πολιτικό χώρο με σκοπό την κυβερνητική εφαρμογή τους. Αυτό είναι η τρέχουσα ευκαιρία (διατυπώθηκε και παλιότερα πολλές φορές από το 2009 ή πιο πρόσφατα, όπως πχ στο σχόλιο #1) Όσο μου πέφτει λόγος, εκτιμώ ότι αυτό είναι εφικτό υιοθετώντας και ιδέες επί του “οργανωτικού”, όπως:
Την οργανωτική δράση και οργάνωση της “βάσης”, προφανώς υβριδική (ηλεκτρονικες συνεδριάσεις και σύγχρονες μέθοδοι παραγωγής, consesus πριν τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες των μελών αλλά και φυσική του συνευρεση), θα συμπληρώσει παράλληλα και η εκπαιδευτική, πολιτιστική και ιδεολογική συνλειτουργια των μελών και των φίλων. Τόσο φυσικά οσο ΚΑΙ επί νέου τύπου μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που θα αποτελούν ενδεχομένως περιουσιακό στοιχείο των μελών και φίλων του φορέα της Αριστερας αλλά και άλλων ομορων δυνάμεων, αξιοποιώντας και τις αρχές τις κοινωνικής οικονομίας στην λειτουργία των τοπικών ή κλασικών οργανώσεων βάσης. Φυσικά και μέσω αυτού του συντονισμού θα πρέπει να ενταθεί και η παρουσία και παρέμβαση και στα κλασσικά οχήματα κοινωνικής οργάνωσης, οπως η τοπική αυτοδιοίκηση, τα επιμελητήρια, τα σωματεία κλπ.
Περιφερειακή αρχιτεκτονική πολιτικής διεύθυνσης και με περιφερειακές Θεματικές επιτροπές παραγωγής κλαδικών ή ειδικών πολιτικών. Η ΚΕ και οι επιτροπές της πρέπει να συνθέτουν, διαβουλεύονται και να συντονίζουν/ονται με την Περιφερειακή Οργάνωση και να μην αποτελούν, φευ, πεδίο δράσης των μέτριων διαθέσιμων της Αθήνας.
Οι ιδεολογικές τάσεις, κατάλοιπο των αποτυχημένων πειραμάτων της εποχής του Ρηγα, καταργούνται σαν φορείς ομαδοποίησης των μελών. Αντιθέτως πρεπει νσ ενθαρρύνεται η δημιουργία μονο-θεματικών πρωτοβουλιών των μελών και φίλων του συλλογικού φορέα της Αριστεράς, που θα λειτουργούν ανοιχτά και με διαφάνεια για την παραγωγή πολιτικής και για την προώθησή της εντός του κόμματος. Η ιδεολογία προκύπτει έτσι σάν σύνθεση της δράσης τους.
Τα οικονομικά, η περιουσία και οι κομματικές επιχειρήσεις (πχ σε μμε) να οργανώνονται σύμφωνα με τα πρότυπα του Κοινωνικού Τομέα της Οικονομίας. Οι υπάλληλοι του κόμματος θα πληρώνονται από τα έσοδα αυτών των Οργανώσεων των μελών με διαφανή τρόπο αλλά και αξιοπρεπώς.
Επειδή η έτσι νοούμενη Αριστερά ως “κόμμα μη κόμμα” πρέπει να είναι και εν δυνάμει κυβερνητικό κόμμα, επαναφέρω την πρόταση να θεσμοθετηθεί Γραφείο Εσωτερικών Υποθέσεων από στελέχη με ρίζες στην πραγματική οικονομία, που θα αναφέρεται απ ευθείας στον Πρόεδρο και τον ΓΓ για οποιαδήποτε εντοπιζόμενη παρέκκλιση από μέλη του κόμματος από τους κώδικες δεοντολογίας και τους κανόνες λειτουργίας των μελών του κατά την άσκηση του έργου ευθύνης που αναλαμβάνουν στον δημόσιο ή κρατικό μηχανισμό. Οι δυο ανώτατες αυτές προσωποπαγεις θέσεις παίζουν έτσι κυρίως τον ρόλο του θεματοφύλακα της ηθικής του συλλογικού φορέα, και ως εκ τούτου, κυρίως ως προς αυτό οφείλουν να εμπνέουν. Από σταυλάρχες σε σταύλους κάηκε η γούνα μας. Όπως και από τις απολιτίκ, χωρίς νόημα και περιεχόμενό, αναφορές και στοχεύσεις επί καποιου ανυπαρκτου “κέντρου” στις νέες συνθήκες και δεδομένο, αυτά που μαρκάρισα με πιο πάνω.
Έτσι, ενεργοποιώντας/εκπαιδεύοντας/ ριζοσπαστικοποιώντας η αριστερά μεγάλα κοινωνικά στρώματα και συντονιζοντας τις πρωτοβουλίες των μελών της, έχει μία ελπίδα να παίξει τον ρόλο της στην νέα, πολύ σύνθετη εποχή, όπου θα κυριαρχεί ο πιο γρήγορος.
Αυτό, κατ’εμε, είναι σήμερα Αριστερά
Τι δεν καταλαβαίνω;
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook