NewsEdit Φέτος μοιάζει σαν κάτι να άλλαξε και μια χαραμάδα φωτός πέρασε μέσα από τον καπνό και τη στάχτη
Πέτρος Κατσάκος
Όταν τα προηγούμενα χρόνια, κατά τη διάρκεια αλλά και έπειτα από μεγάλες πυρκαγιές, φωνάζαμε για τις ζωές των ζώων που χάνονται μέσα στις φλόγες, κανείς δεν μας άκουγε. Κι αν μας άκουγε και κανένας, το πρώτο που έκανε ήταν να μας βάλει στη θέση μας που τολμούσαμε να συγκρίνουμε τις ζωές των ζώων με τις ανθρώπινες αλλά και με τις περιουσίες των ανθρώπων. Όταν πέρυσι τέτοια εποχή, και πάλι έπειτα από φωτιές, γράφαμε στις «Ιστορίες χωρίς φωνή» για τις ζωές των ζώων, που κι αυτές μετράνε, όταν ο δημόσιος λόγος είναι αφιερωμένος στο «ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα», και πάλι μας αντιμετώπιζαν σαν τους γραφικούς δικαιωματιστές του περιθωρίου που ασχολούνται με σκυλιά και με χελώνες την ώρα που ο κόσμος καίγεται.
Φέτος, όμως, μοιάζει σαν κάτι να άλλαξε και μια χαραμάδα φωτός πέρασε μέσα από τον καπνό και τη στάχτη. Κάτι μοιάζει να άλλαξε και, εκτός από τους συνήθεις «γραφικούς», όλο και περισσότεροι συμπεριέλαβαν στον λόγο τους είτε τις απώλειες των μη ανθρώπινων ζώων είτε τις ανθρώπινες προσπάθειες για τον απεγκλωβισμό, τη σωτηρία και την περίθαλψη των πυρόπληκτων ζώων. Είτε γιατί το πιστεύουν είτε γιατί νιώθουν υποχρεωμένοι να το κάνουν για να μην δείχνουν άνιωθοι. Κι αυτό είναι που τελικά μετράει. Η συμπερίληψη των μη ανθρώπινων ζώων στο οπτικό μας πεδίο και η ενσυναίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο, που δεν μας ανήκει, αλλά τον μοιραζόμαστε μ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή για να διεκδικήσουν τον σεβασμό και την αλληλεγγύη μας.
Ηταν ευχάριστη και ελπιδοφόρα έκπληξη να ακούς και να διαβάζεις τη συμπερίληψη των ζώων στα θύματα της πυρκαγιάς ακόμη και από συντρόφους που μέχρι χθες απείχαν συστηματικά από αυτή τη μορφή δικαιωματισμού. Κάτι αλλάζει λοιπόν, κι αυτό μετράει.
πηγή: Αυγή