ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές συνόψισε πολιτικά, όχι τόσο ως περιεχόμενο αλλά ως φελινικό θέαμα και ακρόαμα, το Καλοκαίρι του 2023.
Αν κανείς τοποθετήσει, με φόντο τις πυρκαγιές που κατακαίνε τη χώρα, αυτή τη συζήτηση πλάι στις εικόνες από στις παραλίες των δημοφιλών τουριστικών προορισμών, στις χαοτικές εικόνες από την Εθνική Αθηνών-Κορίνθου, τα βίντεο από την εισβολή κροατών νεοναζιστών για να σφάξουν έναν άνθρωπο αλλά και εκείνες της απόγνωσης για την ακρίβεια αλλά και τον παρατεταμένο καύσωνα, τις πτήσεις μαχητικών πάνω από την Ακρόπολη ενώ τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης είναι καθηλωμένα λόγω βλαβών, τότε αναδεικνύεται μία “κανονικότητα” που λες και έχει ξεπηδήσει από πίνακα του Hieronymus Bosch. Ένα εφιαλτικό παλίμψηστο του πρώιμου σουρεαλισμού του 16ου αιώνα.
Ομως ας μείνουμε στην πρώτη εικόνα, αυτή της πρώτης συζήτησης σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή μετά από εκείνη των προγραμματικών της κυβέρνησης στις αρχές Ιουλίου, λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου που έφεραν στα έδρανα τρία ακροδεξιά κόμματα.
Τι είδαμε και κυρίως τι ακούσαμε σήμερα; Από θεωρίες συνομωσίες και υπόνοιες για οργανωμένους (ή μη οργανωμένους ή από αμέλεια ή κατά λάθος) εμπρησμούς “κατά πάσα πιθανότητα” από “λαθρομετανάστες” (ή από ΜΚΟ ή και από κεραυνούς ή και από καλώδια της ΔΕΗ ή και από πικ-νικ, χωρίς τίποτα να είναι βέβαιο ακόμη) μέχρι κακοχωνεμένους επιστημονικούς όρους για πυρονέφη και megafires, από μη οικολογικά καταστροφικές πυρκαγιές αλλά και κοντά στον μέσο όρο της δεκαετίας καταστροφή αν… εξαιρέσει κανείς το ολοκαύτωμα της Δαδιάς.
Είδαμε χάρτες και στατιστικές που συγκρίναν τον Έβρο με τη Χαβάη, τη Ρόδο με την Τενερίφη και την Πάρνηθα με τη Πορτογαλία μετρώντας στρέμματα, μηνύματα 112 και κουκουνάρες από πευκοδάση για να “αποδειχθεί” ότι ήμασταν πολύ καλά προετοιμασμένοι αλλά και ότι είναι ανόητος όποιος νομίζει ότι μπορεί να σωθούν από τη φωτιά όλα τα δάση. Ακούσαμε πράγματα που σε άλλες εποχές δεν θα τα χωρούσε νους ανθρώπου τουλάχιστον σε τέτοια έκταση.
Μάταια επιχείρησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο “ακέφαλος” ΣΥΡΙΖΑ με την επαρκέστατη αν και μετριοπαθή, για την περίσταση, εκπροσώπηση από τον θεσμικό Σωκράτη Φάμελλο, ο οξύτερος αλλά άσφαιρος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ και ο σταθερά επαναλαμβανόμενος λόγος του ΚΚΕ από τον Θανάση Παφίλη. Για να ακολουθήσει ένας παροξυσμός ξενοφοβίας και εθνικοφροσύνης από τους επόμενους με τον Στίγκα των “Σπαρτιατών” να καταγγέλλει εσωτερικό πραξικόπημα από την Greek Mafia στο κόμμα του, τον Κυριάκο Βελόπουλο σε έναν από τους γνωστούς τρικυμιώδεις μονολόγους του, τον αρχηγό της ΝΙΚΗΣ ως δεξιό ιεροψάλτη σε μάθημα κατηχητικού. Μετά από αυτούς ο νομικισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου που σε άλλη περίπτωση θα ακουγόταν παράταιρος ή και ενοχλητικός, ήταν μία όαση, όχι όμως ικανή για να αναστρέψει το κλίμα. Ένα σκηνικό το οποίο επαναλήφθηκε στις δευτερολογίες μη αφήνοντας χώρο στο να αναδειχθούν οι όσες -ανολοκλήρωτες ή “μία από τα ίδια”- προτάσεις για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών στο μέλλον, ακούστηκαν από κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Σε κάθε περίπτωση η συνολική εικόνα αποτυπώνει μία μείζονα πολιτική ανισορροπία, αν όχι και ανωμαλία, όπου μπορεί να ειπωθεί -άρα και να συμβεί- το οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή, όπου το γραφικό και παράλογο ενδύεται τη σοβαροφάνεια, όπως αυτή του προέδρου της Βουλής, και το σοβαρό και τεκμηριωμένο να ακούγεται άνευρο και ανούσιο. Ανισορροπία που εντείνει η παρατεταμένη εσωτερική κρίση του κόμματος της αξιωματική αντιπολίτευσης η οποία πέραν του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει σαν να αποδιοργανώνει και την ίδια την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που είχε επί χρόνια προπονηθεί στο να αντιμετωπίζει σε ένα μπραν-τε-φέρ μόνο τον απόντα πλέον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή η πολιτική ανισορροπία, αυτό το Limbo μεταξύ “κανονικότητας” και πλήρους αποσάθρωσης του σκηνικού δεν προμηνύει τίποτα θετικό για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον ούτε για την πολιτική ούτε για τη χώρα ούτε για την κοινωνία. Και τα βράχια είναι μπροστά.
Στο μεταξύ η χώρα εξακολουθεί να καίγεται…