NewsEdit Oι τουρίστες μας είναι πιθανό, πιθανότατο, να έζησαν τον μύθο τους στην Ελλάδα το καλοκαίρι που λήγει (ημερολογιακά μόνο, αφού πια η διάκριση του έτους σε τέσσερις εποχές είναι κι αυτή ένας μύθος)· ιδίως αν εκτός από τη θάλασσα, τα μνημεία, το σουβλάκι και το ούζο συνάντησαν εδώ και τον έρωτα.
Του Παντελή Μπουκάλα
Για εμάς τους Ελληνες, πάντως, είναι απολύτως βέβαιο: Και φέτος, ακολουθώντας πιστά το τελετουργικό, ζήσαμε τους θερινούς μύθους μας στη δραματική αποκαθήλωσή τους, τη χρεοκοπία, την αποτέφρωσή τους. Τον μύθο του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού», της «άριστης πρόνοιας που συντονίζεται με την επιστήμη» (εξαιρουμένης της δασολογίας και της μετεωρολογίας), του «ακαταπόνητου ηγέτη που δεν νοιάζεται για το κομματικό κόστος και λογοδοτεί λατρεύοντας την αυτοκριτική», των «υπουργών που δεν θα ξοδέψουν ούτε μία μέρα σε διακοπές», των «αυτοδιοικητικών προυχόντων που καν να ξυριστούν δεν προλαβαίνουν». Η τέφρα στη Θράκη, τη Ρόδο, την Πάρνηθα, την Αχαΐα, την Εύβοια, την Ανδρο, τη Βοιωτία είναι πολύ πιο ευφραδής από τους μυθοπλάστες κυβερνητικούς. Και λέει τη σκληρή αλήθεια, αδιαφορώντας για τους κατασκευαστές τραγελαφικών δικαιολογιών, είτε την πρώτη εξουσία νέμονται είτε την τέταρτη.
Ανάμεσα στ’ αποκαΐδια βρίσκεται και το μύθευμα πως τις πυρκαγιές τις προκαλεί ξένος δάκτυλος, παμπόνηροι πράκτορες και μετανάστες-πρόσφυγες. Από κεραυνό η φωτιά στην Αλεξανδρούπολη; Ναι, αλλά ποιοι προσευχήθηκαν στον Θεό τους να κατακεραυνώσει τους χριστιανούς; Ανατολικότερα, στον Εβρο, οι αυτοχειροτονημένοι σερίφηδες, που τους χρωστάμε λέει το «έπος του 2020», ζουν τον μύθο της ελληνόψυχης ανιδιοτέλειας μέσα στα αυθαίρετά τους, στην καρδιά του σπάνιου βιότοπου.
Το καλοκαίρι άρχισε με το πολύνεκρο ναυάγιο στ’ ανοιχτά της Πύλου και τελειώνει με την απανθράκωση δεκαοκτώ μεταναστών στο δάσος της Δαδιάς. Ελάχιστα και ελάχιστους συγκίνησαν οι δύο τραγωδίες. Αποκάλυψαν έτσι μια κοινωνία που τα σοσιαλμιντιακά της αισθήματα υποδηλώνουν ότι πάσχει από ρατσιστική ακροδεξιίτιδα πολύ ισχυρότερη από αυτήν που εκφράζεται στην κάλπη. Αλλά και μια πολιτεία πολύ κατώτερη ηθικά από το είδωλο που της κατασκευάζουν οι επικοινωνιολόγοι της. Αδιαπραγμάτευτη η αξία της ζωής; Ναι, έτσι ορίζει το δόγμα που διακινείται για να λειτουργήσει σαν απαλλακτικός μύθος. Οχι όμως και της ζωής των ξένων. Αυτοί τυγχάνουν εισβολείς, «λάθρο», αγέλη πρακτόρων. Αρα «πήγαιναν γυρεύοντας». Ή, σε κυνικότερη εκδοχή, «καλά να πάθουν».
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ