ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΥΣΟΥΛΗΣ Σε ένα σημείο καμπής βρίσκεται συνολικά η αντιπολίτευση. Μετά τις διπλές εκλογές και την καταγραφή της ήττας της, η αμηχανία που εγκαταστάθηκε, η απογοήτευση που κέρδισε τις καρδιές έγινε πάγιο γνώρισμα και η συνολική πολιτική αδυναμία έγινε κατάσταση που δεν μοιάζει να έχει έξοδο.
Του Λευτέρη Κουσούλη, πολιτικού επιστήμονα
Στο επίκεντρο αυτής της συνθήκης βρέθηκε Ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με φαντασία ανάκαμψης και επιστροφής, συναντιέται με μια εκλογική συντριβή, που οδηγεί τον κ. Τσίπρα σε παραίτηση και το κόμμα του στην τελική κρίση του. Δεν υπάρχει διέξοδος.
Αυτό που οι άνθρωποι αρνούνται να αντιληφθούν όταν τα πρώτα σήματα ηχήσουν και οι ρωγμές είναι ορατές, έρχεται, άλλοτε με τρόπο συμβατικό άλλοτε με τρόπο παράδοξο να επιβληθεί ως πραγματικότητα και νέα συνθήκη. Εκεί βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγες ώρες πριν την εκλογή της νέας ηγεσίας του.
Οι δύο διεκδικητές, όσος εντυπωσιασμός και αν συνοδεύει την περίπτωση Κασσελάκη, δεν μπορούν να θέσουν σε νέα τροχιά ένα κόμμα, που ως πολιτικό φαινόμενο κατέκτησε και διατήρησε τέσσερα και πλέον χρόνια την εξουσία και ως παροξυσμός της κρίσης έσβησε με την υποχώρησή της.
Τα κόμματα που συνδέονται με μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και την εκφράζουν αντέχουν και μέσα στην πιο δύσκολη συγκυρία. Ως εκφραστής της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ και συνδεδεμένος με τις μεθόδους επικράτησής του, απορροφάται στα τέσσερα χρόνια της αντιπολίτευσης από το επίκαιρο, παρακολουθεί τα γεγονότα και τα «σχολιάζει». Δεν κάνει βήματα πολιτικής επεξεργασίας του εαυτού του. Στην πρώτη δοκιμασία εκλογικής αποτίμησης και κρίσης αυτού του εαυτού από τα μέλη του, η αποδοκιμασία είναι καταλυτική. Τα μέλη θέτουν «τέλος» στο κόμμα τους.
Θα δούμε αν αυτή η εσωτερική απόρριψη της παλαιάς κομματικής έκφρασης επαναληφθεί σε λίγες ώρες. Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε δεν υπάρχει πλέον. Κάτω από αυτή την εξέλιξη μια ιστορική παράταξη δεμένη με την ιστορία του τόπου, η Αριστερά, βλέπει το κύρος της το ηθικό και πολιτικό να τραυματίζεται σοβαρά και την απήχησή της ως εναλλακτική λύση εξουσίας να χάνει κάθε ορμή.
Αργά ξαναχτίζεται, αν ξαναχτίζεται, κάθε σχέση εμπιστοσύνης, που κάποια στιγμή βρέθηκε να αιμορραγεί.
(Εικόνα The “wild side” – Wassily Wassilyevich Kandinsky )