NewsEdit Ζηλεύω όλους εκείνους που ανεβάζουν στους τοίχους τους σημαίες του Ισραήλ ή τολμούν να το αποκαλέσουν “προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού πολιτισμού”, αλλά εξίσου ζηλεύω όσους τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ των Παλαιστινίων. Τους ζηλεύω για τις βεβαιότητές τους, για τη σιγουριά με την οποία διάλεξαν στρατόπεδο και ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό.
Ξενοφών Κοντιάδης
Λιγότερο ζηλεύω τις αναλύσεις για τις ευθύνες του Ισραήλ, για τα σαράντα χρόνια καταπίεσης, σκοτωμών και παραβίασης του διεθνούς δικαίου, που εξηγούν ή δικαιολόγούν την επίθεση της Χαμάς, άρα για την αδικία που υποθάλπει τον πόλεμο και τη δικαιοσύνη ως προϋπόθεση της ειρήνης. Και ακόμη λιγότερο με ενδιαφέρουν σήμερα οι επιχειρηματολογίες για το ποια είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας, ποιος ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ποιοι ισχυροί παίκτες έχουν αντιτιθέμενες επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή.
Μακάρι να είχα τις βεβαιότητες αυτές, μακάρι να μπορούσα να πω με σιγουριά τι είναι δίκαιο και τι συμφέρον, γιατί θα κοιμόμουν πιο ήσυχος τα βράδυα μετά από τις εικόνες των εκατοντάδων βάναυσα δολοφονημένων αμάχων και από τις δύο πλευρές. ‘Ομως δεν μπορώ να υποστηρίξω ούτε τον τυφλό ισλαμοφασισμό της Χαμάς ούτε το στρατοκρατικό, σιωνιστικό τέρας του Νετανιάχου, ούτε μπορώ να δικαιολογήσω τις στρατιωτικές επιχειρήσεις με τον τρόπο που διεξάγονται και από τις δύο πλευρές. Αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι σφαγείο αμάχων.
Εχω ταξιδέψει στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη, την εκθαμβωτική Ιερουσαλήμ, τη Ραμάλα και τη Γάζα, τον Λίβανο, χώρα των κέδρων, τη Συρία, πριν από τον πόλεμο, την Ιορδανία, μέχρι και στη Σαουδική Αραβία. Σε όλες αυτές τις χώρες είδα από κοντά σκοτεινά καθεστώτα, σκληρές κοινωνίες και βασανισμένους ανθρώπους, καθεμία με τις δικές της ανοιχτές πληγές. Σκέφτομαι μόνο τους ανθρώπους, πιο πολύ τα παιδιά και τους νεώτερους, αυτούς που δεν έχουν καμία ευθύνη για όσα συμβαίνουν και τώρα προσπαθούν να ξεφύγουν από την καταστροφή για να σώσουν τις ζωές τους.
Λυπάμαι ειλικρινά που δεν έχω να προσφέρω τίποτα άλλο σε αυτή τη συζήτηση, εκτός από αβεβαιότητα, απορίες και θλίψη. Είμαστε ανήμποροι απέναντι στο δράμα δύο λαών και στις εγκληματικές επιλογές των ηγετών τους. Και δεν μας πέφτει λόγος, ούτε έχει καμία σημασία, με τόση ευκολία, εκ του μακρόθεν, να παίρνουμε καθαρή θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, ούτε καν να διατυπώνουμε το ναι-μεν-αλλά μας ως σοφοί κριτές.
Θα πει κάποιος, τι παριστάνεις τώρα, τον πασιφιστή ή τον υπεράνω; Δεν παριστάνω τίποτα. Ισχυρίζομαι μόνο ότι ορισμένες στιγμές είναι καλύτερα να σταματάμε για λίγο να μιλάμε και να συγκεντρώσουμε τη σκέψη μας στους νεκρούς, τους ανάπηρους, τους τραυματίες, τους πενθούντες, τους φοβισμένους, τους πρόσφυγες. Σε λίγες ώρες ξεκινάει μια νέα οδυνηρή σκηνή του δράματος.
ΥΓ. Πριν από δέκα λεπτά το Υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε την εξής ανακοίνωση: «Συνιστούμε στους Έλληνες πολίτες την αποφυγή, εκτός των απολύτως απαραίτητων, επισκέψεων στο Ισραήλ, τα Παλαιστινιακά Εδάφη και τον Λίβανο». Καλά που μας το είπαν, σήμερα, γιατί δεν το είχαμε καταλάβει.
(Ανάρτηση στο Facebook)