NewsEdit Οι «Άγαμοι Θύται» επέστρεψαν δυναμικά γιατί δε θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. To «BEST ΩΧ…» του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, του βετεράνου πλέον ηθοποιού, είναι ένα επίκαιρο υπερθέαμα και μια καλή αφορμή να συναντηθούν παλιοί και νέοι ακόλουθοι των «Άγαμων», τα Σαββατοκύριακα, στο Άνοδος Live Stage.
Μια παράσταση επετειακή, χωρίς τον ιδιαίτερο κόμπο της νοσταλγίας, ένα σκηνικό ταξίδι με σταθμούς τις καλύτερες των «Άγαμων», αυτά τα τριάντα τρία χρόνια της ύπαρξής τους. Παράλληλα, στην οδό Ακαδημίας, και στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», «ο Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά με ιδιαίτερη επιτυχία. Στον ρόλο του Σερ ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και του πιστού Νόρμαν ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.
«Το θέατρο είναι τρόπος για να ζεις, για να παρηγορείσαι, ενώ για όλες τις άλλες δουλειές ο κόπος μού φαίνεται αβάσταχτος».
Συνέντευξη
Χρόνης Διαμαντόπουλος
-Τι έκανε τους «Άγαμοι Θύται» να επιστρέψουν, τον Νοέμβριο του 2023;
Πάντα κάναμε μεγάλα διαλλείματα. Συνήθως, αυτό που εφαρμόζαμε ήταν να σταματάμε ένα –δύο χρόνια και μετά να επανερχόμαστε. Τώρα, λόγω καραντίνας που προηγήθηκε, οι προγραμματισμένες παραστάσεις, στην τριετία, αναβλήθηκαν επ’ αόριστον. Ήρθε όμως η στιγμή να ξαναπαίξουμε.
-Ενθυμούμενος το σημείο της έναρξής σας, τι έχετε να σχολιάσετε; Πώς δομούνταν τότε οι κώδικες επικοινωνίας με το κοινό; Είχατε φυσικά και την εξωστρέφεια ως ένα θετικό δεδομένο. Οι άνθρωποι σχεδόν δεν προγραμμάτιζαν την έξοδό τους. Τους έβγαινε αβίαστα.
Η σχέση κοινού και παραστάσεων, όταν ξεκινούσαμε, ήταν διαφορετική. Ήταν μια πιο τακτική σχέση. Επίσης, η πληροφόρηση ήταν λιγότερη, λιγότερα τα ερεθίσματα, λιγότερες οι παραγωγές. Και ειδικά για τους «Άγαμους», επειδή αντίστοιχο είδος, ας πούμε, δεν υπάρχει, από την πρώτη στιγμή που μας γνώρισαν, η ανταπόκριση ήταν θετική.
Οι «Άγαμοι» ως θέαμα ήταν κάτι περίεργο. Δεν είναι μόνο το είδος της παράστασης, είναι και το πώς είναι αυτή η παράσταση.
Τα αισθητικά και ιδεολογικά της στοιχεία. Τα οποία και συγκροτούν όλο αυτό το περίεργο συνονθύλευμα. Η παράστασή μας έχει αναφορές από διάφορα είδη. Από την ελληνική επιθεώρηση, από το κλασικό καμπαρέ, αλλά κι από το μιούζικαλ. Χωρίς φυσικά να είναι τίποτε από όλα αυτά. Θα λέγαμε ότι είναι ένα υβριδικό είδος, μουσικό και θεατρικό, που φέρει στη βάση του τη σατιρική κωμωδία.
-Πώς, σε μια τόσο ηχηρή επιστροφή, αποφεύγεται η δόση της νοσταλγίας;
Συνειδητά αποφεύγεται, αλλά υποδόρια πάντα υπάρχει. Υπάρχει η αναφορά στο παρελθόν, γιατί δεν μπορείς να υπερβείς τον εαυτό σου, την ταυτότητά σου, ό,τι έχεις κάνει στη ζωή σου. Βέβαια, ο τίτλος της παράστασης «Best – ωχ» εμπεριέχει αυτό το στοιχείο της νοσταλγίας. Άνθρωποι που μας ακολουθούν, όλα αυτά τα χρόνια, μας έχουν πει ότι θα ήθελαν να ακούσουν ξανά εκείνο το τάδε παλιό κείμενο ή εκείνον τον αυτοσχεδιασμό. Τον απόηχό τους μετά από τόσο καιρό. Ξαναλέω ότι τη νοσταλγία συνειδητά θα την αποφύγουμε, αλλά, όπως και να έχει, υπάρχει ένα είδος παρελθοντολογίας, μετά από 33 χρόνια.
Στη μουσική, συγκεκριμένα, εντοπίζεται κάτι τέτοιο σε σχέση με το θέατρο. Στις συναυλίες, δηλαδή, ο ακροατής πηγαίνει, έτσι κι αλλιώς, για να ακούσει και τα παλιά τραγούδια. Το χιούμορ και η γλώσσα είναι σίγουρο ότι, ανά δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, αλλάζουν, οπότε η σύνδεση με τις νεότερες γενιές έχει μια παραπάνω δυσκολία. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν θεατές που δεν είχαν γεννηθεί τότε που εμείς ξεκινούσαμε.
Στους «Άγαμους»έχουν προστεθεί εννιά περφόρμερς, οι οποίοι το 1990 ήταν αγέννητοι. Αυτό ήταν και μια επιλογή δική μου, γιατί θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η διπλοτυπία, θα έλεγα. Για να γίνει και το σταδιακό πέρασμα, αφού εμείς σιγά -σιγά θα αποχωρούμε, οπότε να μας διαδεχθεί η νέα γενιά. Οι «Άγαμοι Θύται»ήταν και είναι μια ομπρέλα για να μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν όλοι όσοι είναι, με κάποιον τρόπο, συγγενείς μας. Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει άλλη, ανάλογη συλλογική προσπάθεια. Ήμασταν οι πρώτοι που χρησιμοποιήσαμε στοιχεία του stand up comedy, μετά τον Χάρρυ Κλυνν, ενώτο stand up comedy έγινε δημοφιλές είδος, στην Ελλάδα, την τελευταία 15ετία. Ένα είδος με πολύ δικούς του κανόνες. Στους «Άγαμους», χρησιμοποιούμε ένα μέρος του. Για παράδειγμα, η «Γιαγιά» είναι ένα καθαρόαιμο stand up comedy, απλά δεν μου ήταν εύκολο να το κάνω χωρίς να υποδύομαι κάποιον ρόλο. Επειδή είμαι ηθοποιός, βρήκα έναν ρόλο για να αισθάνομαι ασφάλεια.
-Στις μέρες μας, έχω την εντύπωση ότι ακόμη και το ατόφιο γέλιο περιέχει πικρία. Θέλουν προσοχή ιδιαίτερη πιστεύετε κάποια σημεία της επικαιρότητας;
Χωρίς την πικρία, το συναίσθημα και το δραματικό υπόβαθρο, δεν υπάρχει ενδιαφέρουσα κωμωδία. Όσο το δράμα εμπεριέχει την κωμωδία, άλλο τόσο η κωμωδία εμπεριέχει το δράμα.
Στην παράσταση, παίζουμε ένα κείμενο, το οποίο το έγραψα το 1990. Είναι ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, ενώ εξακολουθεί να είναι κι επίκαιρο, γιατί έχει μια αναφορά στους μετανάστες.
Στους ανθρώπους που φεύγουν για να βρουν αλλού την τύχη τους. Από το 1990 μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει κάτι. Είναι ένα κείμενο που προκαλεί από τότε μέχρι σήμερα κλαυσίγελω. Πολλές φορές, μπορεί να φτάσει και στα όρια του μελό. Η εμμονή μου με αυτό το στοιχείο κάπου κάπου μας δικαιώνει.
-Πώς στέκονται απέναντι στα μείζονα θέματα σήμερα οι «Άγαμοι Θύται»;
Πάντα με μετριοπάθεια στην διατύπωση, αλλά και με έντονα καυστικό τρόπο. Πρέπει να είμαστε περιεκτικοί και όχι καταγγελτικοί, όχι επιθετικοί. Πάντα η αμφισημία σε ένα σχόλιο έχει περισσότερο ενδιαφέρον, γιατί έχει ένα είδος συγκατάβασης από τη μία και διάθεση βιτριολική από την άλλη. Μπορεί να είναι πολύ δηκτικό αυτό που θα διατυπωθεί, αλλά φυσικά και να μην μπορεί να σου κάνει μήνυση κι αυτός στον οποίο αναφέρεσαι.
-Πώς θα περιγράφατε αυτό που είστε ως ομάδα σε έναν νέο άνθρωπο, 16 χρόνων;
Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα που είχα. Οι «Άγαμοι Θύται» είναι μια ανοιχτή συνέρευση ανθρώπων, στην οποία κάποιος αποφασίζει ποια θα είναι η κατευθυντήρια γραμμή, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα να καταθέσουν την άποψή τους. Όλοι είμαστε συνεργοί σε αυτό το εγχείρημα. Έχοντας πάθος και τις ανάλογες δεξιότητες μπορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να υπάρξουν επί σκηνής. Όσοι πέρασαν από τους «Άγαμους» ήταν πολύ άξιοι και ταλαντούχοι. Είχαν την ψυχική διάθεση να εκτεθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο προσωπικός τους κόσμος έδενε με το σύνολο. Κι αυτό είναι το ζητούμενο και σήμερα: Όλοι μαζί να συστήνουμε, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, ένα σύμπαν.
-Όταν απέχετε, με τι ασχολείστε; Ποιο πεδίο σάς είναι ιδιαίτερο οικείο;
Με το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση. Δεν έχω άλλες ασχολίες. Και όλα αυτά μαζί είναι μια διαρκής προπόνηση. Από το κλασικό ρεπερτόριο μέχρι αυτού του είδους την περίεργη κωμωδία είναι πολύ μεγάλη η απόσταση, αλλά ταυτόχρονα και μηδενική.
-Ποιους θαυμάζετε – θαυμάσατε (γενικά) για το χιούμορ και τη σοφία τους;
Εδώ είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος. Να ξεκινήσω από τα νέα παιδιά. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι από το stand up comedy, που έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον και κάποιοι από αυτούς είναι μαζί μας. Όμως υπάρχουν και πάρα πολλοί, που μού φαίνονται εντελώς αδιάφοροι.
Έξω από τη δική μου λογική κι αισθητική. Υπάρχουν πράγματα σήμερα, που έχω πει «πω, αυτό θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ». Με επηρεάζουν πολύ οι νέοι άνθρωποι. Έχω θαυμάσει πολύ τον εισηγητή του είδους στην Ελλάδα, τον Χάρρυ Κλυνν. Ήταν πολύ ρηξικέλευθο αυτό που έκανε. Αν αναφερθώ στην επιθεώρηση, εκεί υπάρχουν τέρατα, όπως ο Σακελλάριος, ο Γιαννακόπουλος, ο Πρετεντέρης, ο Γιαλαμάς, ο Τσιφόρος, ο Βασιλειάδης. Έχω θαυμάσει πολύ τον Λογοθετίδη, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Αυλωνίτη, τη Βασιλειάδου. Αυτοί όλοι ήταν για μας πεδίο μελέτης, αγάπης και θαυμασμού.
Ποτέ δεν μπόρεσα, ας πούμε, να αγγίξω, γιατί είμαι άλλης ιδιοσυγκρασίας, τον Λουί ντε Φυνές και τον Τζέρι Λιούις ή τους Αδερφούς Μαρξ. Όλα αυτά, όμως, ακόμη και ασυνείδητα περνάνε. Με έχουν συνεπάρει επίσης τα κείμενα του Γιάννη Ξανθούλη, του Λαζόπουλου, όπως και κάποια από τα κείμενα της Ελεύθερης Σκηνής. Αυτοίόλοι ήταν πρόδρομοι για εμάς. Ακόμη και ο Τζίμης Πανούσης, παρόλο που διαφωνούσα μαζί του σε κάποια πράγματα, ταυτόχρονα ωστόσο τον θαύμαζα.
–Εσείς, στην ερώτηση γιατί γίνατε ηθοποιός, τι απαντάτε;
Μια πετριά ήταν. Το θέατρο είναι η μόνη δουλειά που αντέχω να κάνω. Ακόμη και στην πρώτη παράστασή μου, στο σχολείο, χωρίς να ξέρω τίποτα, παρά μόνο ό,τι είχα δει στην τηλεόραση, κάποιες επιθεωρήσεις της εποχής του 70, -δεν είχα δει ούτε καν επιθεώρηση στο θέατρο-, στο σχολείο, λοιπόν, κατάλαβα ότι ο τεράστιος κόπος που απαιτεί η δουλειά αυτή μού ήταν πολύ ξεκούραστος.
Το θέατρο είναι τρόπος για να ζεις, για να παρηγορείσαι, ενώ για όλες τις άλλες δουλειές ο κόπος μού φαίνεται αβάσταχτος. Η δουλειά στο θέατρο μού δίνει χαρά. Ο φίλος μου, ο Νίκος Χουλιαράς, έλεγε «κάνουμεαυτή τη δουλειά για να μας αγαπάνε». Νομίζω ότι έχει δίκιο.
ΟΙ ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ ΣΤΟ ΑΝΟΔΟΣ LIVE STAGE– H TAYTOTHTA THΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ
«BEST ΩΧ…»
Ένα μίνιμαλ υπερθέαμα του Ιεροκλή Μιχαηλίδη
ΑΝΟΔΟΣ LIVE STAGE
Από 11 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή
Οι «Άγαμοι Θύται» ξαναχτυπούν, μετά από 6 χρόνια καλλιτεχνικής αγρανάπαυσης!
Φέτος, με αφορμή τη συμπλήρωση 33 ετών από την ίδρυσή τους, οι «Άγαμοι Θύται» και ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, παρουσιάζουν μία επετειακή παράσταση, ένα σκηνικό ταξίδι με σταθμούς τις καλύτερες στιγμές τους.
Ένα ταξίδι με επιβάτες – προσκεκλημένους επί σκηνής όλους τους κατά καιρούς «Άγαμους», όλους δηλαδή τους σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί τους.
Οι παραβάτες των κωμικών νόμων, η dream team του γέλιου, με τη ρηξικέλευθη και λοξή ματιά τόσο στην τρυφερότητα της νοσταλγίας όσο και στην αμεσότητα της επικαιρότητας, με το μοναδικό κωμικό ιδίωμα που διαθέτουν, έρχονται να μας ξεσηκώσουν, αψηφώντας τα κλισέ της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης.
Η νέα τους επετειακή παράσταση είναι ένα ανθολόγιο των καλύτερων σκηνικών στιγμών της περίφημης ομάδας, μια ιστορική διαδρομή, μια προσέγγιση της σάτιρας «άνευ βωμολοχίας».
Υποστηριζόμενη από ιδιαίτερες υποκριτικές ερμηνείες, διασκεδαστικές χορογραφίες, ωραίες μουσικές και τραγούδια που ισορροπούν ανάμεσα σε λαϊκά, δημοτικά και Βαλκανικά ηχοχρώματα ενώ συνδιαλέγονται με τους δυτικούς ήχους του rock n roll, του swing και του cabaret.
Με βασικό άξονα πάντα την κωμωδία και το Διονυσιακό στοιχείο και πυλώνες την επικαιρότητα, το stand-up comedy, τα θεατρικά σκετς και την παντομίμα, με επιρροές από την κλασική Ελληνική επιθεώρηση, τον βουβό κινηματογράφο και το φιλολογικό cabaret, μας παρουσιάζουν μια ξεκαρδιστική παράσταση με αφορμή τα καλλιτεχνικά τους γενέθλια.
Εμπρηστές της νωχέλειας και του εφησυχασμού, μας προσφέρουν το αντίδοτο στο στημένο, το φθηνό και το ευκαιριακό, με ζωντάνια και αμεσότητα, με εξόχως κωμικά, ανατρεπτικά, σατιρικά και αυτοσαρκαστικά κείμενα. Κάποια που μας θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους και άλλα που θα μας χαρίσουν νέες γλυκιές αναμνήσεις μέσω του εύθυμου σχολιασμού της σημερινής επικαιρότητας.
*Οι Άγαμοι Θύται δηλώνουν ευθαρσώς, ρητώς και κατηγορηματικώς, ότι η διαρκής αναφορά στα 33 χρόνια της καλλιτεχνικής ζωής τους, ουδεμία σχέση έχει με υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα και οποιοσδήποτε συνειρμός ή ομοιότητα είναι καθαρά συμπωματική. Οι Άγαμοι, παρόλο που θεωρούν τον εαυτό τους πολύ σημαντικό στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας, απεχθάνονται τις συγκρίσεις και εξάλλου ευελπιστούν να ζήσουν λιγάκι παραπάνω.