NewsEdit Δύο μέρες πριν τις ευρωεκλογές κι απ’ ότι όλα δείχνουν αυτές θα `ναι το ορόσημο για την υπαρξιακή συνέχεια της Γαλλίας κι αυτομάτως της Ευρώπης, μιας κι αυτή είναι καθοριστικός πυλώνας της Ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Του Δημοσθένη Δαββέτα*
Θα ’λεγα ότι το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών στην χώρα αυτή θα σημάνει και την ανάγκη απάντησης στο ερώτημα που βασανίζει εδώ και καιρό την Γαλλία: Η κρίση θα λυθεί με πόλεμο ή ειρηνικά;
Ας δούμε λοιπόν τις τρεις αυτές λέξεις κλειδιά του Γαλλικού προβλήματος: κρίση, πόλεμος, ειρήνη.
Εδώ και χρόνια από την εποχή του Σαρκοζί που ξεκίνησε η εφαρμογή του προγράμματος της νέας τάξης πραγμάτων, της παγκοσμιοποίησης, και μέσα από τις διακυβέρνησης Ολάντ και Μακρόν, η σημαντική αυτή ευρωπαϊκή χώρα, έχει πάρει την κατιούσα, σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό επίπεδο.
Η οικονομία της καθορίζεται από τις αγορές κι όχι από τις πολιτικές αποφάσεις. Οι τιμές των προϊόντων αυξάνονται, η ποιότητα ζωής πέφτει, η αγοραστική δύναμη των πολιτών μειώνεται. Οι τράπεζες κι οι πολιτικές των αγορών με αγγλοσαξονικό προσανατολισμό παίρνουν τις αποφάσεις μετατρέποντας την πολιτική σε υπηρέτη τους. Η πλειοψηφία των πολιτών ζει, λόγω της παγκοσμιοποίησης και παρότι η Γαλλία είναι δυνατή οικονομικά χώρα, σε επίπεδο ελάχιστου οικονομικού εισοδήματος (το γνωστό smic).
Κοινωνικά υπάρχει δυσαρμονία στις ανθρώπινες, εργασιακές η καθημερινές σχέσεις. Υπάρχει ένταση που προέρχεται από την άσχημη οικονομία, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, το ζήτημα της ασφάλειας, το υπαρξιακό ερώτημα της ταυτότητας (τι είναι και τι σημαίνει να ‘ναι κάποιος Γάλλος σήμερα;). Η ένταση αυτή όλο και πιο συχνά μετατρέπεται σε βία (πχ οι μάχες των αγροτών, το συνταξιοδοτικό κι άλλα). Η δε βία εκφράζεται καθημερινά κι αυξάνεται λόγω των συνεχών απόπειρων τρομοκρατίας που αποδυναμώνονται από τις ικανότητες της αστυνομίας.
Πολιτιστικά η Γαλλία δεν είναι αυτή που ήταν . Το επίπεδο της παιδείας όλο και χαμηλώνει και η κατάσταση στα σχολεία είναι γεμάτη βία μεταξύ των μαθητών αλλά και των μαθητών εναντίον των καθηγητών.
Η ισλαμιστική διείσδυση έχει επηρεάσει τις σπουδές και σε πολλές περιπτώσεις οι καθηγητές φοβούνται να διδάξουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό για να μην δολοφονηθούν όπως έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις.
Κι εδώ έρχεται σ ‘όλα αυτά η μεγάλη πολιτική ευθύνη του Μακρόν γι’ αυτό το αδιέξοδο κρίσης. Παιδί κι ενσαρκωτής της παγκοσμιοποίησης κοίταξε πρώτα τα συμφέροντα όσων τον έβαλαν στην θέση του προέδρου πάρα αυτά του Γαλλικού λαού. Το ποσοστό δημοτικότητας του είναι το χαμηλότερο προέδρου της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Κάνεις, εκτός ελαχίστων, κι από δεξιά κι από αριστερά δεν τον θέλει και δεν τον εμπιστεύεται. Και γι’ αυτό ευθύνεται ο ίδιος κι η πολιτική του, αυτή των αγγλοσαξόνων αφεντικών του.
Στις ευρωεκλογές αυτές τιμωρείται η πολιτική κι η εχθρολαϊκή του στάση. Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν γύρω στα 15 με 16%, ενώ στην Λεπέν και τον επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της Μπαρντέλα, 32 με 34%. Δηλαδή το διπλάσιο. Επ’ ευκαιρία αναφέρω κι άλλα κόμματα: το σοσιαλιστικό κόμμα με 14%, ο Μελανσόν με 8%, ο Ζεμούρ με 6%, το κλασσικό γκωλλικό κόμμα (les republiquans) με 8%.
Αν βγουν σωστές οι δημοσκοπήσεις ( συνήθως δεν τις λατρεύουν πολύ οι Γαλλοι) τότε αμέσως μετά τις εκλογές ο Γάλλος πρόεδρος έχει μπροστά του τις εξής λύσεις. Η κάνει βουλευτικές εκλογές διαλύοντας την κυβέρνηση του, η αλλάζει πρωθυπουργό, η επιδιώκει να σχηματίσει ένα ευρύ κέντρο μέτωπο με στόχο μια αντι-Λεπέν στρατηγική ενόψει των μετά τρία χρόνια προεδρικών εκλογών. Μπορεί όμως θεωρητικά να κάνει και συγκατοίκηση με πρωθυπουργό κάποιον από το κόμμα των ρεπουμπλικάνων ή ακόμη και της Λεπέν (εδώ γελάμε: σκεφτείτε πρόεδρο Μακρόν και πρωθυπουργό τον Μπαρντέλα).
Όμως στην πρώτη περίπτωση κινδυνεύει να δει το κόμμα της Λεπέν να σαρώνει σε έδρες. Κάτι που θα τον οδηγούσε να χάσει τον έλεγχο στην Βουλή.
Στην δεύτερη περίπτωση αν χάσει τον Γκάμπριελ Ατάλ που είναι αρκετά συμπαθής στον κόσμο χάνει κάθε στήριγμα στην εικόνα και την πολιτική του. Στην δε περίπτωση συγκατοίκηση θα χάσει το κύρος του.
Σε όλες τις περιπτώσεις βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ τολμήσει με περίσσιο θράσος και εξ αφορμής του ουκρανικού θέματος να κάνει πράξη αυτό που το κοράκια της παγκοσμιοποίησης θέλουν: να κάνει πόλεμο στην Ρωσία.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του οδηγούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Ενώ της Λεπέν και της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων οι δηλώσεις κι οι θέσεις είναι ξεκάθαρες: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.
Συχνά στις κρίσεις μάθαμε από την ιστορία πως το σύστημα (καπιταλιστικό κυρίως αλλά όχι μόνο) βρίσκει διέξοδο στους πολέμους. Έτσι διασπάται η κοινωνική αντιπολίτευση, διασπάται η ειρηνική ζωή και το σύστημα βρίσκει τρόπους να αναδιοργανώσει την μετά το τέλος του πολέμου εξουσία στα δικά του και πάλι μέτρα.
Κάτι τέτοιο υποψιάζονται οι Γάλλοι ότι θέλει να κάνει ο Μακρόν γι’ αυτό και υπάρχει συνολική απόρριψη στο πρόσωπο και την πολιτική του.
Τι θα γίνει απ’ όλ’ αυτά;
Θα το δούμε μετά τις ευρωεκλογές. Πάντως οι Γάλλοι σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική της Λεπέν και μέσα από αυτήν την ελπίδα ότι μαζί με την Μελόνι θα φτιάξουν ένα ισχυρό αντιπολεμικό ,αλλά φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, δίχως να θέλουν να βγουν από το ευρώ ούτε να βγουν από την ευρωπαϊκή ένωση τουλάχιστον για τώρα.
Θα δούμε την συνέχεια που ενέχει, λύσεις, ερωτήματα και κινδύνους.
Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.