ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Δυόμισι χρόνια μετά τη χερσαία εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για την προσάρτηση εδαφών και την εξόντωση των φιλοναζιστικών ταγμάτων του Αζόφ, το Ισραήλ εισβάλλει στο Λίβανο με στόχο την εξόντωση της Χεζμπολάχ και την κατάληψη εδαφών για τη δημιουργία “ζώνης ασφαλείας”.
Εκείνο που θα περίμενε κανείς θα ήταν η καταδίκη από τη Δύση της εισβολής των ισραηλινών σε μία γειτονική χώρα όπως ακριβώς έπραξε -και σωστά – με την περίπτωση της Ρωσίας ανεξάρτητα από τις αφορμές και τις δικαιολογίες των εισβολέων.
Άραγε τώρα ποιοί και πόσοι θα ανεβάσουν σημαίες του Λιβάνου και “I stand with Lebanon”; Ποιοί και πόσοι θα απαιτήσουν από το Ισραήλ να αποσύρει τα στρατεύματα του από το έδαφος του Λιβάνου; Ποιοί και πόσοι θα καταγγείλουν την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ για παραβίαση του διεθνούς δικαίου και εγκλήματα πολέμου; Ποιοί και πόσοι θα απαιτήσουν οικονομικές κυρώσεις κατά του Ισραήλ και Ισραηλινών αξιωματούχων; Ποιοί και πόσοι θα εκδώσουν διεθνές ένταλμα σύλληψης του Μπενιαμίν Νετανιάχου όπως έκαναν με τον Βλαντιμίρ Πούτιν; Ποιοί και πόσοι θα καλέσουν στα κοινοβούλιά τους μαχητές της Χεζμπολάχ να μιλήσουν; Ποιοί και πόσοι θα απαιτήσουν να αποκλειστούν τα ισραηλινά ΜΜΕ καθώς και εκείνα που χρηματοδοτούνται από το Ισραήλ; Ποιοί και πόσοι θα στείλουν όπλα, πυραύλους και αεροπλάνα, τρόφιμα και φαρμακευτική βοήθεια στον Λίβανο για να αντιμετωπίσει τους εισβολείς;
Η απάντηση είναι προφανής. Κι αυτό διότι οι κυβερνήσεις της Δύσης με περισσή υποκρισία επιλέγουν ποια εισβολή θα καταδικάσουν και ποια θα υποστηρίξουν. Κι αυτό διότι όπως αποδεικνύεται περίτρανα η επιλογή της “σωστής πλευράς της Ιστορίας” δεν γίνεται με βάση κοινές αρχές αλλά με βάση τα κοινά συμφέροντα και το δίκιο του ισχυρού. Ο ανθρωπισμός, η δημοκρατία, η ειρηνική συνύπαρξη ως, τάχα, θεμελιώδεις αρχές της Δύσης δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο και αποτελούν κενό γράμμα καθώς ακόμη και εκείνοι που έχουν υποστεί εισβολή και κατοχή τάσσονται στην πλευρά των σημερινών εισβολέων ξεχνώντας τις ανοιχτές πληγές.
Και, ναι, αυτές τις ώρες στο μυαλό μας έρχεται η Κύπρος αλλά και οι ασθενείς αντιδράσεις απέναντι στις δηλώσεις Ερντογάν για τη “λύση” δύο κρατών.
Εκείνο που θα πρέπει να αντιληφθούμε έστω και στο χείλος της αβύσσου είναι πως η σωστή πλευρά της Ιστορίας δεν βρίσκεται ούτε από την πλευρά των εισβολέων Πούτιν και Νετανιάχου ούτε και από εκείνη του Ζελένσκι και των ταγμάτων Αζόφ και της Χεζμπολάχ. Ούτε από την πλευρά των νεοναζιστών που στηρίζουν την ουκρανική κυβέρνηση αλλά ούτε και των “τσαρικών” ολιγαρχών του Κρεμλίνου. Και βέβαια ούτε με την ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ αλλά ούτε και με τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας θα έπρεπε να είναι με την Ειρήνη και το τέλος της μαζικής σφαγής αθώων ανθρώπων και την ανατροπή όλων εκείνων που εκπροσωπούν τις πιο μαύρες σελίδες των περασμένων αιώνων και που έχουν πολλές φορές οδηγήσει την ανθρωπότητα στον όλεθρο.