ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Ένας πανάρχαιος θρύλος λέει πως αν μείνεις για πάνω από δύο ώρες ανατριχιασμένος τότε οι τρίχες φεύγουν και γίνονται πούπουλα και ύστερα μεγαλώνουν και γίνονται φτερά και ολόκληρος γίνεσαι πουλί και πετάς απελευθερωμένος από κάθε πόνο, κάθε αδικία κάθε αλυσίδα που σε έδενε στη γη…
Ο θρύλος επαληθεύτηκε χθες βράδυ, 11 Οκτωβρίου του 2024, στο Καλλιμάρμαρο. Στη συναυλία μνήμης για το έγκλημα των Τεμπών. Εκεί που βρέθηκαν 45.000 άνθρωποι, κυρίως νέοι και πολλοί περισσότεροι μέσω live streaming είτε από το σπίτι τους είτε από τις πλατείες δεκάδων πόλεων σε όλη τη χώρα. Ολοι αυτοί που οι εκπρόσωποι της “σύγχρονης” Ελλάδας μισούν επειδή και μόνο η παρουσία τους θυμίζει την ανεπάρκειά τους, αποκαλύπτει τον κυνισμό, την απανθρωπιά πίσω από τη σοβαροφάνεια και τα υψωμένα δάχτυλα.
Όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Τάκης Ψαρίδης, “το νόημα χθες στο ασφυκτικά κατάμεστο Καλλιμάρμαρο ήταν ο κόσμος και κυρίως τα νέα παιδιά. Μια νεολαία άστεγη κομματικά που απέχει από την απαξιωμένη, αναξιόπιστη έως και γελοία πολιτική και δημόσια ζωή. Είμασταν εκεί νιώθοντας ένα ρίγος να μας διαπερνά χωρίς να είμαστε σίγουροι για το τι μας συγκινούσε περισσότερο. Αυτή καθ’ αυτή η συναυλία, ή οι αντιδράσεις αυτών των παιδιών της μοναδικής πλέον ελπίδας μας“.
“Άστεγη κομματικά” γιατί όσοι την κυβερνούν αφού κατάντησαν αυτή τη γενιά φτωχότερη από τις προηγούμενες σήμερα φτάνει να την κατηγορεί για την “έξαρση βίας” και να προτείνει ως παιδαγωγικές μεθόδους το χαστούκι, το κατηχητικό και τις αποβολές από το σχολείο. “Αστεγη κομματικά” γιατί όσοι υποτίθεται θα έπρεπε να την υπερασπίζεται ως αντιπολίτευση, αδυνατούν να την καταλάβουν ασχολούμενοι με τα εσωκομματικά τους.
“Πως είναι δυνατό να ενοχλεί ακόμα και η ψυχική-συναισθηματική έγερση κάποιων χιλιάδων ανθρώπων σε μια συναυλία όπως αυτή για τους νεκρούς των Τεμπών;” γράφει ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης και αποκαλύπτει αυτό που όλοι μας (θα έπρεπε να) καταλαβαίνουμε:
“Πίσω από την ενόχληση διακρίνει κανείς την απέχθεια όχι μόνο για κάθε πολιτική αντιπολίτευση αλλά και την αντιπάθεια για οποιαδήποτε ψυχική- συναισθηματική εναντίωση στην (υφιστάμενη) πολιτική εξουσία. Δεν είναι καθόλου πειστικό το ότι ενοχλεί η ”εργαλειοποίηση” των νεκρών. Αν η εργαλειοποίηση ωφελούσε και ήταν υπέρ της συγκεκριμένης εξουσίας θα βαφτιζόταν απόδοση τιμής και μνήμης.
Είναι παρηγορητικό το γεγονός ότι, σε μια συγκυρία απογοητευμένων και κυνικών “ιδιωτεύσεων” όπου συζητούμε για μαχαιρώματα εφήβων και η κομματική πολιτική ενδιαφέρει κυρίως τους άνω των 60, υπάρχουν πολιτισμικές ρωγμές και ευαισθησίες για κάτι σημαντικό (όχι κούφιο). Η δημοκρατία έχει ηθικούς και συναισθηματικούς πόρους και δεν ταυτίζεται με την τάξη των ευχαριστημένων προνομιούχων και όσων τα βρίσκουν όλα καλά“.
Χθες βράδυ, στο Καλλιμάρμαρο ακούστηκε η κραυγή και όχι η σιωπή των αμνών που “κατά τύχη ζουν” σε μία Ελλάδα που “μπαζώνει” τα εγκλήματά της και κοκορεύεται για την οπισθοδρόμησή της βαφτίζοντάς την “πρόοδο” και “ανάπτυξη”. Και ήταν εκκωφαντική αυτή η κραυγή.
Αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα γι αυτόν τον τόπο που γερνάει και παρακμάζει με ραγδαίους ρυθμούς είναι αυτή η νεολαία. Η άστεγη πολιτικά αλλά και κυριολεκτικά πολλές φορές. Ή που θα γκρεμίσει αυτόν τον κόσμο ή που θα βγάλει φτερά και θα πετάξει μακριά από τούτη τη δυστοπία…