ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ένας ιστορικός κι ένας φιλόσοφος εξηγούν τη σημειολογία των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι.
Γιατί επιλέγησαν τα συγκεκριμένα σημεία, ποια κουλτούρα, ποια γενιά και ποιον τρόπο ζωής στόχευσαν.
Υποστηρίζουν ότι στο Charlie Hebdo χτυπήθηκε η παλιά γενιά των συμβόλων την ανατρεπτικής αριστεράς, στο Bataclan και στη Republique χτυπήθηκε η νέα γενιά της πολυπολιτισμικής κοινωνικότητας και απόλαυσης…
Το άρθρο του Didier Peron στη Liberation έχει τίτλο «Génération Bataclan : la jeunesse qui trinque» και δίνει μία διαφορετική παράμετρο των επιθέσεων στην καρδιά της γαλλικής πρωτεύουσας, τόσο του Ιανουαρίου στο Charlie Hebdo όσο και της 13ης Νοεμβρίου.
Ακολουθεί το δημοσίευμα
«Η επιλογή των σημείων της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι επί της ουσίας σήμαινε ότι, η ISIS είχε ως στόχο τον «ηδονιστικό» αστικό τρόπο ζωής μίας γενιάς η οποία έχει ήδη στιγματιστεί από το «Charlie».
Οι φωτογραφίες των θυμάτων των επιθέσεων της Παρασκευής, που περνούν μπροστά από τα μάτια μας σαν ταινία τρόμου, επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτό: Ότι στόχος των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας, οι «δροσεροί», μικροί, αστικοί «βιότοποι», τα στέκια του κεφαλαίου -καφέ, εστιατόρια, μουσικές σκηνές- που γεμίζουν το σούρουπο .
Οι επιθέσεις δεν έγιναν στα διάσημα τουριστικά «προπύργια» της γαλλικής πρωτεύουσας (Μπομπούρ, Ηλύσια Πεδία, Μουσείο Λούβρου) ή σε «θύλακες» (όπως το gay στέκι Μαρέ ή το 13ο διαμέρισμα της κινέζικης συνοικίας ), αλλά σε μια περιοχή αστική, προοδευτική, κοσμοπολίτικη.
Ο κακοήθης χλευασμός
Εάν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τη «γεωγραφία» των επιθέσεων θα διαπιστώσει ότι οι δρόμοι στους οποίους έγινε το μακελειό αντικατοπτρίζουν μια κοινωνική και εθνική ανομοιογένεια που έχει εξαφανιστεί από άλλες συνοικίες της πόλης.
Δημοφιλή στέκια, πακιστανικά μπαρ, αραβικά καφέ, κινέζικα και βιετναμέζικα, μουσουλμανικά βιβλιοπωλεία και συναγωγές συνυπάρχουν σε έναν ιδιαίτερο αστικό περιβάλλον.
Και μεταξύ αυτών, το Bataclan, προφανώς γεμάτο εκείνο το βράδυ, από ένα ακροατήριο εφήβων και νέων ανθρώπων, που πήγαν με διάθεση χαλαρή να απολαύσουν μία γνωστή ροκ μπάντα που έπαιζε στην κάτω αίθουσα, «σύμβολο κακοήθους χλευασμού» -κατά τους κώδικες τους- «χαμηλού επιπέδου» και «υποκουλτούρας».
Η επίθεση στο Stade de France από την άλλη, είχε στόχο τον αθλητικό ηδονισμό, στην καρδιά του οποίου ήταν η εθνική ομάδα της ίδιας της Γαλλίας, με τη σύνθετη ταυτότητα της, τα πιο ταλαντούχα στοιχεία της οποίας προέρχονται από τα υποβαθμισμένα προάστια.
Η ώρα του απολογισμού για τη χρονιά που σε λίγο τελειώνει, δεν έχει φτάσει ακόμη και η απόδειξη της αλληλουχίας μεταξύ της επίθεσης στο Charlie Hebdo τον Ιανουάριο και των χτυπημάτων στο 10ο και 11ο Διαμέρισμα το βράδυ της Παρασκευής, είναι αναγκαία.
Δύο γενιές έγιναν στόχος
Δύο γενιές έγιναν στόχος. Η επίθεση των αδελφών Κουασί είχε σκοπό να φιμώσει την παλιά φρουρά του αριστερού ελευθεριάζοντος πνεύματος και της αυθάδειας.
Η εκτέλεση -από τόσο κοντινή απόσταση- του 76χρονου Καμπού, του 80χρονου Βολίνσκι και του 68χρονου Μπερνάρ Μαρί, ήταν πράξη χωρίς κανένα έλεος για το γέλιο και την έλλειψη σεβασμού για τους προγόνους.
Τα γεγονότα της Παρασκευής ήρθαν να αποδεκατίσουν ένα άλλο μέρος της κοινωνίας, που ήταν σίγουρα αηδιασμένο από τη δειλία των επιθέσεων του Ιανουαρίου, πρώτα στο Charlie και μετά στο Hyper.
Οι τζιχαντιστές έρχονται κάθε φορά για να εκπλήξουν και να τιμωρήσουν μαζικά την ώρα της διασκέδασης (ή, απλά της χαράς του να είσαι μαζί με άλλους).
Αν κάποιος θεωρεί ότι στη Γαλλία, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, υπάρχει μια γενιά που ορίστηκε από την εξέγερση ή τη διαμαρτυρία, με σημείο αναφοράς τον Μάη του ’68, ή τις ταραχές στα υποβαθμισμένα προάστια του 2005, κατανοεί ότι, ίσως για πρώτη φορά, μια γενιά γεννιέται και πεθαίνει την ίδια χρονιά.
«Στα σημεία της επίθεσης, μπορεί κανείς να δει νέους, με τσιγάρο και ποτό στο χέρι, μαζί με εκείνους που πηγαίνουν στο τοπικό τζαμί, λέει ο ιστορικός με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή, Jean-Pierre Luizard, σε συνέντευξη στο Mediapart.
«Αυτό σημαίνει ό, τι η ISIS θέλει να ‘σπάσει’ τη γαλλική κοινωνία εξωθώντας την στον απομονωτισμό […]
«Το να είσαι 20 χρονών το 2015, σημαίνει ότι γεννήθηκες το 1995, το έτος της ρατσιστικής δολοφονίας του 19χρονου Imad Bouhoud, που σκίνχεντς έριξαν στο λιμάνι της Χάβρης, τη χρονιά των οκτώ ισλαμικών βομβιστικών επιθέσεων και του κυνηγητού μέχρι θανάτου του Khaled Kelkal, και ότι ήσουν 6 χρονών, όταν κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τη σκοτεινή πλευρά, τον μη ορατό τρόπο με τον οποίον οι πολιτικές διαμορφώνουν τα άτομα κατά τη διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων, αντίθετα τα προσωπικά τραύματα είμαστε σε θέση να τα γνωρίζουμε πολύ καλά με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης.
Ο φιλόσοφος Frédéric Worms αναλύει τα χαρακτηριστικά της γενιάς που βίωσε τα γεγονότα τα οποία συνδέθηκαν με τόσους πρόωρους θανάτους και την ανάγκη σταθούν απέναντι σε αυτή την αδικία που καλεί μια γενιά σε εκδίκηση και εγκλεισμό, λέγοντας «δεν ξέρω ποιος, χωρίς να είναι ποτισμένος στο πάθος, μπορεί να πάει και πάλι στο καφενείο».
Βουτώντας τη γαλλική κοινωνία στο ίδιο της το αίμα, τα μέλη της Daech ελπίζουν ότι, οι Γάλλοι θα υποκύψουν στη εξτρεμιστική της τρέλα, ωθώντας τους στα άκρα.
Θα μας κοστίσει σε θάρρος εάν θέλουμε να παραμείνουμε νευρωτικοί και φλύαροι, ελαφρώς αλκοολικοί, μανιακοί με το σεξ και καλλιεργημένοι κατά έναν αόριστο τρόπο, αλλά τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, πρέπει να υψώσουμε δυνατά, πιο δυνατά από το θόρυβο που κάνουν οι σφαίρες, τη φωνή του ανθρωπισμού» κατλήγει το άρθρο.
Πηγή: tvxs.gr