τη δεκαετία του ’70 που κυκλοφόρησε αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι του Γ. Μαρκόπουλου (σε στίχους του Γ. Σκούρτη και ερμηνεία της Β. Μοσχολιού), ο όρος “μετανάστης” αφορούσε τον Έλληνα απόδημο. Αυτό συνεχίστηκε ως το τέλος του ’80.
Το τραγούδι αυτό ακούγονταν σε πολλά σπίτια στην πρώιμη Μεταπολίτευση. Σπίτια που είχαν γνωρίσει την ξενιτιά.
Η Μοσχολιού ερμηνευτικό μεγαλείο και οι στίχοι του Σκούρτη βαθιά συγκίνηση .
Στη δεκαετία του ΄90 και του 2000, το “μετανάστης” πήγαινε στον Αλβανό κυρίως.
Από τη δεκαετία του ’10 ως σήμερα τους ανθρώπους που έρχονται από την Ανατολή και το Νότο.
Μέσα σε 40 χρόνια, όσο εγώ θυμάμαι να σκέφτομαι, η εικόνα έχει αλλάξει τρεις φορές.
Η λέξη μένει ίδια. “Μετανάστες”, οι άνθρωποι που μετακινούνται από ανάγκη.
Ξέρουμε καλά ότι το ωραίο σύνθημα “οι παπούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μετανάστες, εμείς ρατσιστές;” δεν αποδίδει. Όντως, μια χαρά μπορεί να είναι οι παπούδες πρόσφυγες, οι γονείς μετανάστες κι εμείς ρατσιστές. Έτσι εξάλλου συμβαίνει …
Ωστόσο, ακούγοντας αυτήν την τραγουδάρα τώρα που πέθανε ο συνθέτης της, δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτηκα τι κοινωνία γινόμαστε απέναντι στους φτωχούς ανθρώπους που σήμερα “μιλούν για τα παιδιά τους”, όπως, όχι πολύ πίσω, κάποιοι δικοί μας.
