Σαν να μην βασανίζει κανέναν το ερώτημα για τη μελλοντική αξία της ανθρώπινης ζωής σε ένα κατεστραμμένο και νεκρό περιβάλλον
Του Πέτρου Κατσάκου
Δεν ξέρω τι αξιακούς κώδικες έχει ο καθένας στη ζωή του και πώς ιεραρχεί τα όσα δυσοίωνα συμβαίνουν απειλητικά γύρω μας, αλλά με προληπτικές εκκενώσεις, με το ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές και με το όταν βρει η φωτιά θάλασσα, θα σβήσει, κανείς δεν δικαιούται να αισθάνεται ασφαλής. Όπως δεν δικαιούται κανείς να αισθάνεται και να λέει πως έκανε σωστά τη δουλειά του μόνο και μόνο επειδή δεν έχασε τη ζωή του ούτε ένας άνθρωπος, λες και καθήκον μιας Πολιτείας είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής και όλα τα υπόλοιπα ας γίνουν στάχτη. Και αυτή η λογική έχει χρόνια διαποτίσει και μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έμαθε να αντιμετωπίζει της καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος με έναν ανέμελο ωχαδερφισμό της λογικής ότι τα δάση ξαναγίνονται, η ανθρώπινη ζωή δεν ξαναγίνεται.
Σαν να μην βασανίζει κανέναν το ερώτημα για τη μελλοντική αξία της ανθρώπινης ζωής σε ένα κατεστραμμένο και νεκρό περιβάλλον, αφού κάποια στιγμή και τα δάση δεν θα προλαβαίνουν πια να ξαναγίνουν είτε γιατί μετά τη φωτιά αλλάζουν χρήση είτε γιατί δεν προλαβαίνουν επειδή ξανακαίγονται. Και όπως όλα δείχνουν, βαδίζουμε ολοταχώς προς ένα δυστοπικό «περιβάλλον» που θα έχουν σωθεί μόνο ο άνθρωπος και η ακίνητη περιουσία του. Σε ένα περιβάλλον που μόνο με εφιάλτη θα μπορεί να συγκριθεί.
Ας το ξανασκεφτούμε λοιπόν όσο προλαβαίνουμε. Το να προστατεύεις την ανθρώπινη ζωή δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμάς το πράσινο και τις μη ανθρώπινες ζωές που χάνονται. Μπορεί να είναι βολικό για τους κυβερνώντες, δεν είναι, όμως, λογικό για τους πολίτες. Μπορεί να είναι βολικό για τον Μητσοτάκη, δεν είναι, όμως, λογικό για εσένα και για εμένα που από αυτήν την πολιτική δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε, αλλά πολλά να χάσουμε.
ΑΥΓΗ 20/7/2023
Φωτογραφία: Yannis Kemmos
