ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μετά την πιρουέτα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, το οποίο παρακάμπτει το γεγονός ότι η πρόταση της κυβέρνησης περί απλής αναλογικής είναι πολύ κοντά σε δική του παλαιότερη πρόταση, η επίτευξη του στόχου για 200 ψήφους μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Αφ’ ης στιγμής η Φώφη Γεννηματά λέει «όχι» στην πρόταση Τσίπρα και με δεδομένη την άρνηση του Δημήτρη Κουτσούμπα (με δικαιολογία –ή πρόσχημα- το πλαφόν του 3% για είσοδο στη Βουλή) και του Σταύρου Θεοδωράκη (που επιθυμεί ένα μικρότερο «μπόνους» πλησιάζοντας την επιχειρηματολογία της Ν.Δ), η κυβέρνηση μπορεί να αθροίσει τις 153 ψήφους ΣΥΡΙΖΑ και Αν. Ελ με τις δύο ανεξαρτήτων βουλευτών (Νικολόπουλος και Παναγούλης), τις 9 της Ένωσης Κεντρώων και τις 18 της Χ.Α. Ήτοι 182 ψήφους.
Υπό αυτά τα δεδομένα η κυβερνητική πρόταση θα περάσει με 151 ψήφους και ως εκ τούτου θα ισχύσει για τις μεθεπόμενες εκλογές.
Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση, λοιπόν, είτε διεξαχθεί το φθινόπωρο υπό το βάρος μιας αναποτελεσματικής διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, το 2018 (αυτό επιθυμεί το Μέγαρο Μαξίμου), θα γίνει με το ισχύον εκλογικό σύστημα. Κι εφόσον επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν εσχάτως το φως της δημοσιότητας (θα μου πείτε πότε επαληθεύτηκαν οι δημοσκοπήσεις μετά το 2012;- αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) η Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είναι πρώτο κόμμα και θα αναζητήσει εταίρους.
Θεωρητικά, δύο είναι τα κόμματα που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τη Ν.Δ (που θα έχει λάβει το «μπόνους» των 50 εδρών αλλά πιθανότατα θα απέχει από την αυτοδυναμία) σε μία τέτοια περίπτωση: η Δημοκρατική Συμπαράταξη λόγω «προϋπηρεσίας» συγκατοίκησης με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και, ίσως, το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη, αν και το τελευταίο επιμένει σε Οικουμενική. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ο σχηματισμός κυβέρνησης από τη Ν.Δ θα είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Εφόσον, όμως, διαμορφώνονταν συνθήκες συναίνεσης περί την κυβερνητική πρόταση για απλή αναλογική, μπορεί η Ν.Δ ή ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα να μην ελάμβαναν το «μπόνους», ωστόσο η δυναμική των αριθμών και ο εφιάλτης της ακυβερνησίας (τον οποίο επικαλούνται όσοι αρνούνται τώρα να ψηφίσουν την απλή αναλογική), όμως η κοινοβουλευτική αριθμητική θα άλλαζε δραματικά.
Με δεδομένη την ύπαρξη του πλαφόν του 3%, στη Βουλή θα έμπαινε περίπου ο ίδιος αριθμός κομμάτων, όπως και σήμερα (όχι το Ποτάμι, στο όριο οι Αν.Ελ, ίσως η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου), και το πρώτο κόμμα θα κέρδιζε περίπου 100 έως 110 έδρες –με ένα ποσοστό της τάξης του 36-37%.
Είτε αυτό ήταν η Ν.Δ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ οι πιθανότεροι εταίροι θα ήταν πάλι η Δημοκρατική Συμπαράταξη και η Ένωση κεντρώων (ΚΚΕ και Πλεύση Ελευθερίας, σε μια τέτοια περίπτωση, θα αρνιόντουσαν οιαδήποτε συνεργασία ενώ η Χ.Α αποκλείεται εκ των πραγμάτων από όλα τα σενάρια). Πάλι, λοιπόν, θα ετίθεντο τα ίδια διλήμματα αλλά θα έμπαινε στο δημόσιο διάλογο κι ένα νέο σενάριο. Αυτό του Μεγάλου Συνασπισμού…