ΕΨΙΛΟΝ: Μία ιστορία που δεν θα ξαναζήσουμε

                                            του Κώστα Γιαννακίδη από το protagon.gr

Είδα το «Έψιλον» για πρώτη φορά λίγο πριν εκδοθεί. Εντελώς τυχαία, το πρόσεξα μέσα στην τσάντα ενός στελέχους της Ελευθεροτυπίας που μετέφερε το δοκιμαστικό τεύχος προς επίδειξη στις διαφημιστικές εταιρίες. Μου άρεσε τόσο πολύ που κατέστη ο βασικός λόγος για να αγοράζω την Κυριακάτικη. Αυτό που σήμερα φαίνεται πρωτόγονο, πριν από είκοσι χρόνια σήκωνε σκόνη για να τη φάνε οι ανταγωνιστές της εφημερίδας. Και ήθελα τόσο πολύ να εργαστώ, να γράψω για το «Εψιλον», που, φυσικά, πίστευα ότι δεν θα το καταφέρω. Ομως η Ελευθεροτυπία ποτέ δεν ήταν μία εφημερίδα όπως οι υπόλοιπες. Στην Ελευθεροτυπία η εξαίρεση μπορεί να γίνει κανόνας και το αναπάντεχο φυσιολογικό. Ενα απόγευμα του 2003 εμφανίστηκα στο «Εψιλον» άνεργος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δέχθηκαν κομμάτια μου και αργότερα ο τότε υπεύθυνος, ο Χρήστος Μπλέτας, με τίμησε με την εμπιστοσύνη του και με προσέλαβε.

Εμεινα εκεί τέσσερα χρόνια, σε ένα περιβάλλον που προικίζει με τύχη όποιον δημοσιογράφο δουλέψει με τέτοιον τρόπο. Το «Εψιλον» απαιτεί καλά θέματα. Και ας μη δώσεις ένα θέμα την εβδομάδα. Θα πάρεις το χρόνο σου για να το δουλέψεις, να το επενδύσεις με τις καλύτερες φωτογραφίες και απαιτητικά γραφικά. Λογικά θα γίνεται όπως και.. τότε. Τώρα θα χρειάζεται να πείσεις τη Σίσσυ, να παζαρέψεις σελίδες με την Ελένη ή τον Βαγγέλη και να δεχθείς την πίεση της Μάχης για έγκαιρη παράδοση. Είναι ωραία όλα αυτά. Και στο «Εψιλον» γνωρίζουν να το εκτιμούν. Στο περιοδικό εργάζονται καλοί και έντιμοι δημοσιογράφοι. Μερικοί, όπως ο Αρίστος, ο Αρης και ο Γιώργος, πρέπει να βρίσκονται εκεί από το πρώτο τεύχος. Αλλοι, όπως η αγαπημένη μου Βάσω, η Τίνα, η Ντίνα, η Αφροδίτη και ο «Πιτρό», έχουν γυρίσει δεκαετία και βάλε. Δεν θα σας πω ότι όλοι αυτοί είναι μία αγαπημένη παρέα γιατί μπορεί και να μην ισχύει κάτι τέτοιο. Ομως εκδίδουν κάθε Κυριακή ένα εξαιρετικό περιοδικό.

Το «Εψιλον» βρίσκεται στον τρίτο όροφο του κτιρίου της Ελευθεροτυπίας, δίπλα στην Κυριακάτικη, απέναντι από το κυλικείο. Παραδοσιακά υιοθετεί γάτες, υποθέτω ότι τώρα υπό τη διεύθυνση της Σίσσυς μπορεί και να έχουν πολλαπλασιαστεί. Ο χώρος του είναι ενιαίος με εξαίρεση το γραφείο της διευθύντριας που χωρίζεται με τα γνωστά διαχωριστικά. Δίπλα είναι το ατελιέ. Το καλύτερο ατελιέ του κόσμου!
Που λέτε όλοι αυτοί στις 23 Απριλίου γιορτάζουν τα είκοσι χρόνια του περιοδικού τους. Ακόμα και αν δεν είστε αναγνώστες, στείλτε τις ευχές σας, η θετική ενέργεια πιάνει τόπο στο «Εψιλον».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ της anatropi2020:  Εάν μελετήσει κανείς την προηγούμενη ανάρτηση (μείωση κυκλοφορίας εφημερίδων) θα κατανοήσει γιατί η ιστορία του ΕΨΙΛΟΝ είναι ιδιαίτερα σημαντική. Διότι υπήρξε το πρώτο/ πρωτοποριακό ένθετο περιοδικό σε κυριακάτικη έκδοση (Ελευθεροτυπία), σε μία εποχή που ο Τύπος άλλαζε εποχή και γνώριζε δόξες. Αυτά έχουν οριστικά και αμετάκλητα παρέλθει. Τώρα δεν αρκεί κανένα ΕΨΙΛΟΝ (το οποίο, οφείλουμε να επισημάνουμε πως δεν έχει την αμεσότητα και τη γοητεία του περιοδικού της δεκαετίας του ’90) για να ενισχύσει τις κυκλοφορίες. Τώρα απαιτούνται πανάκριβα cd και dvd, αν και πάλι, ούτε αυτά αποδεικνύονται επαρκή.