ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Άρθρο
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
” Να φύγετε κύριε, δεν σερβίρουμε”. Αυτή ήταν η απάντηση -με αυστηρό ύφος- του μαγαζάτορα της Μαδρίτης στην απαίτηση του άνδρα των δυνάμεων καταστολής να εισέλθει στο εστιατόριο για να συλλάβει νεαρούς διαδηλωτές.
Προφανής ένδειξη αλληλεγγύης ενός μεσοαστού που μπορεί να μην πήγε στη διαδήλωση και να κράτησε το εστιατόριο του ανοικτό, όμως, όταν χρειάστηκε, έδειξε πόσο συμμερίζεται τα αιτήματα και συνθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων Μαδριλένων που έσπευσαν προχθες στην πλατεία Mayor…
Προκαλεί αναμφισβήτητα θλίψη η εικόνα (που κάνει τον γύρο του κόσμου μέσω διαδικτύου) εάν σκεφθεί κανείς τον υφέρποντα διχασμό της ελληνικής κοινωνίας μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων, χρυσαυγιτών και αριστερών, εκείνων που ακόμα αντέχουν και εκείνων που πεινούν.
Πρόκειται για σχέδιο “κοινωνικού αυτοματισμού” το οποίο εκπονήθηκε από πολιτικά/ κυβερνητικά κέντρα και τους ξένους επικοινωνιακούς συμβούλους της τρόϊκα που κατοικοεδρεύουν στις παρυφές του Κολωνακίου και δίνουν κατευθύνσεις στην παρέα του Τόμσεν.
Προκαλεί θλίψη η εικόνα της Μαδρίτης γιατί δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί, στα καθ΄ ημάς, ένας μαγαζάτορα της Σταδίου ή της Σκουφά να προστατεύει διαδηλωτές -μακάρι να διαψευστώ. Διότι, εν τέλει, κατάφεραν να πείσουν ένα λαό ότι καθένας πρέπει να κοιτάζει “την πάρτη του”.
Να ασπάζεται την αντίληψη “κάηκε το σπίτι μου, να καεί και του γείτονα” και όχι να στρέφεται εναντίον εκείνων που του το έκαψαν.
Προκαλεί θλίψη το αυστηρό ύφος του Μαδριλένου προς τον άνδρα των ισπανικών ΜΑΤ γιατί η αντίστοιχη εικόνα στην Αθήνα είναι πρόσωπα φοβισμένα, απογοητευμένα και παραιτημένα….
Αλλά, εν κατακλείδι, μέσα από τη θλίψη εκπηγάζει και μία στερνή ελπίδα. Να γίνουμε κι εμείς Μαδριλένοι. Να ζήσουμε και στην Αθήνα τέτοιες στιγμές αλληλεγγύης…
