panos_drivas Έχει γίνει πολύ φασαρία τις τελευταίες ημέρες με τη συμπλήρωση των 100 ημερών του Ντόναλντ Τράμπ, στην Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η συζήτηση και η αντιπαράθεση συνεχίζεται για το κατά πόσο ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος έχει πετύχει κάτι σε αυτό το διάστημα, εάν έχει πραγματοποιήσει στροφή από τις προεκλογικές θέσεις του και διάφορα άλλα.
Στις παρακάτω γραμμές θα προσπαθήσω να σταθώ μακριά από αυτή τη συζήτηση. Θα ασχοληθώ με κάτι το οποίο, λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος και μεγάλης αγάπης για μια χώρα στην οποία πέρασα σχεδόν είκοσι χρόνια από τη ζωή μου, παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα και έχει, κατά την ταπεινή μου άποψη, διαφύγει από τα φώτα της δημοσιότητας.
Καταρχήν θα είναι λάθος να μην καταγραφεί ότι, προς μεγάλη απογοήτευση ορισμένων που προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να παίξουν το ρόλο της Κασσάνδρας, ο Ντόναλντ Τράμπ συμπλήρωσε εκατό ημέρες στο Οβάλ Γραφείο. Κάποιοι προέβλεπαν και ήλπιζαν ότι θα έχει παραιτηθεί, θα έχει αποπεμφθεί και δεν ξέρω τι άλλο. Είναι εκεί και όπως όλα δείχνουν θα είναι εκεί για καιρό. Ο Ντόναλντ Τράμπ δεν είναι ένας συμβατικός Πρόεδρος, όπως αυτούς που έχουμε συνηθίσει στη σύγχρονη ιστορία της Αμερικανικής Προεδρίας, και γίνεται όλο και λιγότερο συμβατικός κάθε ημέρα που περνά.
Παρά το γεγονός ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνεχίζουν να τον σατιρίσουν και να τον παρουσιάζουν ως μη σοβαρό και αστείο, το γεγονός είναι ότι συνεχίζει να είναι ένας μετακινούμενος στόχος, για υποστηρικτές και αντιπάλους, και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι πρόκειται να ακολουθήσει ή να προσαρμοστεί σε αυτό που αποκαλείται business as usual, νορμάλ Πρόεδρος. Ταυτόχρονα, αναγκάζει την κυβερνητική μηχανή των ΗΠΑ να λειτουργεί όπως αυτός επιθυμεί και όχι όπως είχε αυτή συνηθίσει ή επιθυμεί να λειτουργεί. Υπάρχουν για παράδειγμα κάποιες υπηρεσίες στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ, που αν και δεν είναι στα φώτα της προσοχής, αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα του παρεμβατισμού και της γραφειοκρατίας που επικρατεί στην Ουάσιγκτον για δεκαετίες. Στην κορυφή αυτών θα μπορούσε να τοποθετήσει κανείς την Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος , γνωστή ως EPA. Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα οι επιθεωρητές της EPA, εμφανίζονταν απροειδοποίητα και απαιτούσαν τα πάντα. Σήμερα έχουμε στροφή 180 μοιρών.
Υπάρχει προειδοποίηση εβδομάδων για παροχή πληροφοριών και όλα αυτά πριν επέλθει και το 30% των περικοπών στη χρηματοδότηση της υπηρεσίας που έχει ανακοινώσει ο Πρόεδρος Τράμπ. Στο Στέητ Ντιπάρτμεντ, ένα Υπουργείο που αφορά όλο τον πλανήτη. Ο Υπουργός Εξωτερικών, Ρέξ Τίλλερσον, όπως έχουμε πλέον δει σε κρίσιμα διεθνή θέματα, Ρωσία, κρίση στη Συρία, Βόρεια Κορέα, ΝΑΤΟ, κλπ., εφαρμόζει προσωπική διπλωματία έναντι τη μέχρι σήμερα γνωστής σε όλους μας θεσμικής διπλωματίας. Η επαφή του με τη βαθιά γραφειοκρατία του Foggy Bottom, είναι ελάχιστη.
Το στυλ αυτό έχει θετικά και αρνητικά. Παρόλα αυτά είναι σαφές ότι ο Πρόεδρος Τράμπ και η ομάδα του βάζουν τα θεμέλια για τη μεγαλύτερη στην ιστορία μεταρρύθμιση και γιατί όχι εξαφάνιση πολλών επιπέδων της κυβερνητικής γραφειοκρατίας της Ουάσιγκτον. Ο Πρόεδρος Τράμπ δέχεται σφοδρή κριτική ότι άγεται και φέρεται μετά από 100 ημέρες στο Οβάλ Γραφείο. Η κριτική αυτή όμως αποτυγχάνει να δει ότι έχει ξεκινήσει η μεγαλύτερη αποδόμηση της κυβερνητικής γραφειοκρατίας στην ιστορία της αμερικανικής δημοκρατίας. Με την ταχύτητα που προχωρά ο Πρόεδρος Τράμπ, θα απαιτηθούν δεκαετίες για να υπάρξει αναδόμηση αυτής της δεινοσαυρικής και με εμμονές κυβερνητικής γραφειοκρατίας, στην περίπτωση που μελλοντικοί Πρόεδροι αποφασίσουν να το προσπαθήσουν.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, είναι πολύ πιθανόν, όπως κινείται, να έχει τη μεγαλύτερη επιρροή από την εποχή του Φράνκλιν Ρούσβελτ και του New Deal, στη δομή της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Και η στρατηγική του Αμερικανού Προέδρου, δεν σταματά μόνο στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Στο στόχαστρό του, έχει βάλει και το Κογκρέσο. Η κόντρα με τους Ρεπουμπλικάνους στην ψηφοφορία για το Obamacare, έδειξε ότι δεν υπολογίζει ούτε και την ήττα προκειμένου να αποδείξει ότι το παρηκμασμένο σύστημα της Ουάσιγκτον, δεν μπορεί να προσαρμοστεί και είναι αποκομμένο από την πλειοψηφία της χώρας.
Πρόκειται για μια ηχηρή υπενθύμιση ότι ο Ντόναλντ Τράμπ δεν είναι συστημικός Ρεπουμπλικάνος, και δεν έχει κανένα πρόβλημα να κριτικάρει και να αντιπαρατεθεί με το ξεπερασμένο σύστημα του Κόμματος με του οποίου τα χρώματα εκλέχθηκε. Ο Πρόεδρος Τράμπ, εφαρμόζει μια στρατηγική η οποία αποτελεί μίγμα της στρατηγικής του Μπαράκ Ομπάμα με τα Προεδρικά Διατάγματα, τα οποία μόνο στα δικαστήρια με χρονοβόρες διαδικασίες μπορούν να αντιμετωπιστούν, και αυτής του Ρόναλντ Ρέηγκαν που έχτιζε προσωρινές, ανάλογα με το θέμα, συμμαχίες στο Κογκρέσο, αλλά και μια δόση Μπίλ Κλίντον του να πηγαίνει απευθείας στο λαό για να αναγκάσει την Ουάσιγκτον να ενεργήσει.
Την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος Τράμπ έχει και ένα εντελώς ξεχωριστό χαρακτηριστικό από τους τρείς πρώην Προέδρους. Κυβερνά χωρίς την υποστήριξη της γραφειοκρατίας, οπότε είναι πολύ δύσκολο να επηρεαστεί, αλλά και να ελεγχθεί. Είναι πάρα πολύ νωρίς και θα είναι λάθος να προβλέψει κανείς το εάν ο Πρόεδρος Τράμπ θα πετύχει.
Την ίδια στιγμή εάν αναλογιστεί κανείς την παρακμή στην οποία βρίσκονται το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις ΗΠΑ, το να στοιχηματίσει κανείς εναντίον του νέου Προέδρου, θα είναι μέγα λάθος. Υποστηρικτές και αντίπαλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ, δεν έχει απλώς το δικό του στυλ. Πρόκειται να κυβερνήσει. Και αυτό το στυλ, παρά κάποιες καθυστερήσεις που έχουν προκύψει και θα προκύψουν σε εκλογικές αναμετρήσεις στον υπόλοιπο πλανήτη και κυρίως στην Ευρώπη, θα εξαπλωθεί αργά αλλά σταθερά προκαλώντας σεισμικές αλλαγές είτε κάποιοι το επιθυμούν είτε όχι.
ΠΗΓΗ:mignatiou.com