ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ένα άρθρο ενός δευτεροκλασσάτου στελέχους του ΣΥΝ, που, όμως, δημοσιεύτηκε χωρίς άλλη άποψη στην κομματική Αυγή, και με το οποίο ο συγγραφέας απομυθοποιεί το έπος του ’40, προκάλεσε, σήμερα, σύρραξη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Επιθετικά σχόλια στο twitter ανάρτησε και ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Γ. Μουρούτης, ενώ εστάλλη ενημερωτικό στις οργανώσεις της ΝΔ.
Στην ανακοίνωση της ΝΔ τονίζεται πως ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό:…
- Συμφωνεί ή όχι με όσα δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα του κόμματος «ΑΥΓΗ», γραμμένα από στενό του συνεργάτη και χαρακτηρίζουν «μύθο» το αλβανικό έπος;
- Συμφωνεί ή όχι με το άρθρο που υποστηρίζει πως πολλοί Έλληνες στρατιώτες λιποτάκτησαν και δεν ήταν το φρόνημα των Ελλήνων και η θέλησή τους που οδήγησε στη μεγάλη νίκη, αλλά το ότι οι Ιταλοί ήταν ανέτοιμοι και η μορφολογία του εδάφους ευνοϊκή;
- Συμφωνεί ή όχι με το γνωστό στέλεχός του ΣΥΡΙΖΑ Νάσο Θεοδωρίδη, που απαιτεί μάλιστα να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία για να αποκατασταθούν τα «ψεύδη»;
Ο κ. Τσίπρας ας αποδοκιμάσει, πρώτα, εμπράκτως τις ακραίες συνιστώσες του και ύστερα ας επικαλεστεί το παράδειγμα του έπους του 1940- 41, που έκανε όλον τον πλανήτη να λέει πως «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Το άρθρο της Αυγής
Η εφημερίδα φιλοξενεί ένα άρθρο το οποίο έχει γράψει ο Νάσος Θεοδωρίδης ο οποίος είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης και στο οποίο ο γράφων υποστηρίζει ότι η σύγκρουση με την φασιστική Ιταλία θα έπρεπε να αποφευχθεί καθώς το τελεσίγραφο του Μουσολίνο επρόκειτο για μία «απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού».
Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:
69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»…
Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.
Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές'”.
Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.
Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-’41»: «Ένα περίεργοπράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους ‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια ‘οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;».