Περικοπές στην Παιδεία

Άρθρο

του Δημήτρη Καραβασίλη

Ένα από τα πολλά έγγραφα που καταφτάνουν μέσα στην πρωινή αλληλογραφία στις σχολικές μονάδες είναι κι εκείνο που έχει οδηγίες για το πώς θα γίνει οικονομία στα σχολεία. 
Δεν αναφέρεται στην έλλειψη κονδυλίων για την αγορά πετρελαίου. Η ζεστασιά τον χειμώνα πια θα είναι μια από τις πολλές αναμνήσεις, όπως εκείνες με τον Μάη που καταφθάνει και πάμε να τον προϋπαντήσουμε στην εξοχή,…

 η όπως εκείνη με τα χιόνια στο καμπαναριό που σημαίνουν Χριστούγεννα. Έτσι και με τα καλοριφέρ. Θα λέμε, όσοι καταφέρουμε να επιζήσουμε, τα παλιά τα χρόνια είχαμε ζεστασιά στο σχολείο και κάναμε μάθημα δίχως τα μπουφάν, τα γάντια και τα κασκόλ μας. Η οδηγία λοιπόν δεν αναφέρεται σ αυτή την περικοπή. Αυτή γίνεται εκ των ουκ άνευ.
Τα τμήματα να αποτελούνται από τουλάχιστον τριάντα παιδιά. Τριάντα εν δυνάμει συνειδητοί πολίτες της χώρας με λόγο για το παρόν και το μέλλον της. Μια τέτοια γνώση αυτής της δυναμικής μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με περικοπές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αλλιώτικα τούτες οι σπίθες που κάθονται στα θρανία, αν τις ποτίσεις με οξυγόνο μια μέρα θα κάψουν όλο το σαθρό οικοδόμημα. Θα το γκρεμίσουν συθέμελα. Θα ζητήσουν το λόγο. Θα αποδώσουν ευθύνες. Αυτόν τον κίνδυνο τον κοιμίζεις μόνο μειώνοντας το οξυγόνο. Κλείνοντας την στρόφιγγα. Σακατεύοντας τους δασκάλους, λιγοστεύοντας τα βιβλία, αποχαυνώνοντας τους βλαστούς με χυμούς ξένους, παράταιρους. Όπιο τα κοινωνικά δίκτυα, η τεχνολογία, η αποξένωση από το διάβασμα, τη σκέψη. Η απογοήτευση. Η εύκολη λύση. Η λησμονιά.  
Περικοπές στη παιδεία. Αβάντα στο χορό του αλόγου τους, κατά πως λέει ο λαός. 
Ο λογαριασμός όμως γίνεται δίχως τον ξενοδόχο. Δίχως τον δάσκαλο εκείνον που μοιάζει με αναμμένο κερί, έτοιμο να λαμπαδιάσει όλες τις παιδιές ψυχές. Επειδή τον δάσκαλο, ό,τι και να τον κάνεις, μαθημένος πια στα λίγα έχει το νου του στα σημαντικά.  Οι περικοπές δεν τον αγγίζουν. Θα βρει τρόπο να ζεστάνει, να στρέψει τα μάτια των μικρών στο μέλλον, στο όραμα.
Ο δάσκαλος σε όποια βαθμίδα κι αν τον γυρέψεις, μπορεί να τον δεις ν αναστενάζει, να κουνάει το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά. Μα θα βρει αυτό που ψάχνει. Μέσα στα φυλλοκάρδια του θα το βρει. Την γραμματική της ελπίδας την γνωρίζει. Την προπαίδεια των αρετών απ έξω. Την Γεωγραφία της καλοσύνης κι ανακατωτά. Τι μένει; Να την διδάξει στους μαθητάδες του. Πεινασμένος από φαγητό μα χορτάτος από νιότη.
Το σχολείο είναι μοιραίο να είναι η κιβωτός. Είναι γνωστό. Το έχει αποδείξει. Γι αυτό και το φοβούνται. Γι αυτό ελπίζουν σ αυτό.