ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Από τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαχρήστο λάβαμε και δημοσιεύουμε τo παρακάτω άρθρο-επιστολή με την οποία απαντά στην παραφιλολογία για τις “7 αργομίσθιες” ενώ σημειώνει ότι θα προσφύγει στην Δικαιοσύνη για την επίθεση που δέχθηκε από τον Πρόεδρο της ΠΟΕ-ΟΤΑ Μπαλασόπουλο>
Υπάρχουν όρια στην ελευθερία έκφρασης στο…
διαδίκτυο;…
Αναρωτήθηκα πολλές φορές στο παρελθόν, με αφορμή αναρτήσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δημιουργούσαν θόρυβο: πότε γιατί συκοφαντούσαν χωρίς αποδείξεις, πότε γιατί αποκάλυπταν πράγματα τα οποία στην έντυπη δημοσιογραφία υπακούουν σε ορισμένους κανόνες δεοντολογίας, πότε γιατί δημιουργούσαν την υποψία εκβιασμών, και πότε γιατί ήταν ολοφάνερα εκτέλεση ενός συμβολαίου.
Πρέπει να ομολογήσω ότι τις περισσότερες φορές, διχάστηκα ανάμεσα σε αυτό που (δεν) θα έκανα εγώ και σε εκείνο που αρκετές φορές είχα ζηλέψει, την «αποκαλυπτική» δημοσιογραφία.
Μέχρι, που έγινα και εγώ αντικείμενο του ενδιαφέροντος μπλογκς, ενημερωτικών ιστοσελίδων, και κουκουλοφόρων σχολιαστών της επικαιρότητας. Με αφορμή μια αναφορά του προέδρου της ΠΟΕ ΟΤΑ περί πληρωμένων κονδυλοφόρων που δεν δικαιούνται να ομιλούν και πολύ περισσότερο να ασκούν κριτική στην Αυτού Εξοχότητά του, βρέθηκα «κρεμασμένος στα μανταλάκια» του διαδικτύου. Μπορεί να γίνει τιμητής μας, είπε προχθές, ο Παπαχρήστος που έχει «7 αργομισθίες»;
Οχιιιι, απάντησε το ακροατήριο του, το οποίο μετά από αυτό βεβαιώθηκε ότι για να ασκεί κριτική στον προεδρο αυτός ο Παπαχρήστος με τις «7 αργομισθίες» γύρευε τι κάθαρμα θα είναι, και ποιος τον καθοδηγεί.
Φευ, και ατυχώς για τον πρόεδρο, δεν απολαμβάνω καμιάς αργομισθίας, όπως θα κληθεί σύντομα να παραδεχθεί και ο ίδιος ενώπιον του φυσικού δικαστή.
Όμως το θέμα μου δεν είναι ο Μπαλασόπουλος, και ο κάθε εργατοπατέρας, που δεν εργάσθηκε ποτέ στη ζωή του. Το θέμα μου είναι το διαδίκτυο, και αν μπορεί να αναπαράγει, να διακινεί, και να διαστέλλει την συκοφαντία κάποιου, ο οποιος έχει χίλιους λόγους να το κάνει- ο συγκεκριμένος γιατί αποτόλμησα να επισημάνω την άθλια επίθεση, παρουσία του, σε βάρος του γερμανού πρόξενου στη Θεσσαλονίκη.
Διότι ο μεν Μπαλασόπουλος είπε όσα είπε, ενώπιον ενός ακροατηρίου αλλαζόντων χειροκροτητών του. Ήρθε όμως μπλογκάς, ονόματι «Πιτσιρίκος» αγνώστων λοιπών στοιχείων, και όχι μόνο αναπαρήγαγε το ψέμα και την αθλιότητα του Μπαλασόπουλου, αλλά έκανε και σχόλια για το πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι δημοσιογράφοι, και να επιτίθεται και στην ΕΣΗΕΑ η οποία τους ανέχεται ενώ είναι σε pay roll πολιτικών, υπουργείων, πρεσβειών!
Χωρίς να διασταυρώσει δηλαδή τι απ΄όσα είπε ο εργατοπατέρας είναι αλήθεια, χωρίς να αναζητήσει την αιτία της επίθεσης, υιοθέτησε, διέστειλε, αναπαρήγαγε, και επέκτεινε την συκοφαντία. Το κείμενο του «Πιτσιρίκου» υιοθέτησαν με τη σειρά τους άλλα μπλογκς, και ύστερα άλλα, και έπειτα ήρθαν τα σόσιαλ μίντια και ο κάθε πικραμένος τουιτεράς να σε βριζει με το πιο χυδαίο τρόπο. Γέμισε η μπλογκόσφαιρα με μια αθλιότητα που δεν έχει ψήγμα αλήθειας.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να μην υπάρχει γνωστός ή φίλος που να μην γνωρίζει ότι είσαι ένα άθλιο τομάρι που ζεις παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας (7 αργομισθίες γαρ!) κι ας έχεις λιώσει σε αυτή τη δουλειά επί 36 χρόνια, χτίζοντας με κόπο, πολύ προσπάθεια, και άπειρες θυσίες προσωπικές και οικογενειακές, μια καριέρα.
Θα μπορούσα να δεχτώ, ότι «έτσι παίζεται το παιχνίδι», άρα οφείλεις να το παρακάμψεις (το συγκεκριμένο) και να πας παρακάτω. Θα μπορούσα πράγματι. Αν αυτή η ιστορία είχε μια αρχή και ένα τέλος. Αλλά δεν έχει.
Λίγο μετά τις εκλογές από τη στήλη μου στα ΝΕΑ, άσκησα κριτική στους βουλευτές Παναγούλη και Αθανασίου του ΣΥΡΙΖΑ για μια ερώτηση, την πρώτη που κατέθεσαν, στη Βουλή.
Ο Παναγούλης μου έστειλε μια επιστολή, το νόημα της οποίας ήταν «πως τολμάς να μου ασκείς κριτική εσύ που έχεις 7 αργομισθίες στο δημόσιο». Τρελάθηκα. Του έστειλα μια απάντηση, και τον διαβεβαίωνα ότι δεν έχω αργομισθίες, και πως είμαι ένας σκληρά εργαζόμενος δημοσιογράφος.
Έδωσε στο διαδικτυο την δική του επιστολή με το άθλιο κατασκευασμένο ψέμα, αλλά όχι τη δική μου.
Λίγες εβδομάδες μετά αποκάλυψα μυστικές συναντησεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη τσίπρα, με την διευθύντρια του «αρχιερέα» της ελληνικής χρεοκοπίας Νουριέλ Ρουμπινί. Το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ αντλί να απαντησει επι της ουσίας, προτίμησε τα υπονοούμενα: έχω …έξι δουλειές, άρα είμαι μειωμένης αξιοπιστίας! Μια ημέρα μετά η κομματική εφημερίδα «ΑΥΓΗ» το διόρθωσε, αφού κινούμενη στη «γραμμή» Παναγούλη επανέλαβε το ελεεινό ψεύδος σε βάρος μου, κάνοντας λόγο για «7 αργομισθίες», αλλά αποφεύγοντας να προσκομίσει οποιοδήποτε στοιχείο έστω και μιας από αυτές τις δήθεν αργομισθίες! Εννοείται ότι ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσίευμα της «ΑΥΓΗΣ» έκαναν και πάλι το γύρο της «μπλογκόσφαιρας», και των σόσιαλ μίντια. Αυτό που τώρα αναπαρήγαγε ο Μπαλασόπουλος.
Κάθε φορά δηλαδή που ασκείς κριτική σε κάποιον από αυτό τον συγκεκριμένο χώρο, η αντίδραση του είναι « δεν δικαιούσαι να μας ελέγχεις εσύ γιατί έχεις 7 αργομισθίες»! Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιο φασιστική αντίληψη από αυτή. Να απαξιώνεις τη ζωή, την καριέρα, την κοινωνική παρουσία κάποιου μόνο και μόνο γιατί δεν είναι χειροκροτητής σου.
Και τι διαφορά έχει αυτή η στάση από τις μεθόδους των χρυσαυγιτών; Και αυτοί στις τακτικές του Γκαίμπελς καταφεύγουν όταν θεωρούν ότι θίγονται οι απόψεις τους…
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το πόσο αδύναμος ένιωσα μπροστά στην άβυσσο του διαδικτύου. Να αποδείξω δηλαδή ότι δεν είμαι ελέφαντας σε ένα κόσμο που είναι πεπεισμένος ότι έχω προβοσκίδα, μεγάλα αυτιά, και τέσσερα πόδια. Θα μπορούσα επίσης να περιγράψω συναισθήματα όπως η οργή, η αγανάκτηση, η απογοήτευση, η αποστροφή, η διάθεση να χρησιμοποιήσω τα δικά τους μέσα για να αντεπιτεθώ, που εναλλάχθηκαν μέσα μου.
Αλλά νομίζω ότι δεν έχει νόημα. Ο,τι συμβαίνει με μένα δεν είναι παρά μια ακόμη απόδειξη ότι η κοινωνία που βιώνει μια τρομακτική κρίση, είναι ευεπίφορη να δεχτεί τα πάντα, και κυρίως το ψέμα για αλήθεια, επιχείρηση την οποία τροφοδοτούν συνειδητά και για ευνόητους λόγους δημοκόποι πολιτικοί και εργατοπατέρες…