ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Είναι γνωστό πως στα τέλη της δεκαετίας του ‘ 80 και τα πρώτα χρόνια εκείνης του ‘ 90, η Ελλάδα προσπαθούσε να…ξεβλαχέψει. Κάποιοι διάβαζαν Αυγή, Σχολιαστή, την Ελευθεροτυπία, άντε τα Πρόσωπα του Δαβαράκη ή την Οδό Πανός του Χρονά, και κάποιοι άλλοι τον “Κλικ” και αργότερα το Nitro (Never, ή Allways -όπως προτιμάτε-, in the Right Side).
Ίσως, αρκετοί από τους δεύτερους να έριχναν και “κλεφτές ματιές” στην Εξόρμηση, αλλά αυτό μπορεί να είχε και ως “σημείο (υπο) κίνησης το γεγονός ότι ο Κωστόπουλος φωτογραφιζόταν συχνά πυκνά με το “θείο βρέφος”, τον Κώστα Λαλιώτη, και είχε αναγάγει σε μόδα (μαζί με την Γωγώ Μαστροκώστα και τη Νένα Χρονοπούλου) και το ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η πολιτισμική διαχωριστική γραμμή δεν εμπόδιζε βεβαίως το πληγωμένο αλλά κοινωνικά πανίσχυρο κόμμα του Ανδρέα να επιχειρεί επιτυχώς εκλογικές διεισδύσεις στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς. Τα στελέχη της τελευταίας μιλούσαν τότε για επιχείρηση “λεηλασίας”, εις μάτην, όμως, διότι επί της ουσίας αδυνατούσαν να κατανοήσουν τα ρεύματα και να εμποδίσουν τον ρου του ποταμού.
Από τη μία το αμφισβητούμενο (ως “βρόμικο”) ’89, από την άλλη η διάσπαση της “κοινοπραξίας” του Συνασπισμού, κυρίως, όμως, η κοινωνική γεωγραφία μιας Ελλάδας που εφορμούσε προς την (δανεική) ευμάρεια -αλλά και αρκετοί ακόμα λόγοι- δεν επέτρεψαν ποτέ να αντιστραφεί αυτό το κλίμα πολιτικής ηγεμονίας του “σοσιαλισμού”.
Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Κωστόπουλος “ξεβλάχεψε” την Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ απόλαυσε μια μακρά διακυβέρνηση, η χώρα κυριαρχήθηκε από τον σκληρό δικομματισμό με τη Δεξιά και την εναλλαγή στην εξουσία, και αργά αλλά σταθερά οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία- με τη σφραγίδα, όμως, του Ευρωπαίου πολίτη.
Έσπευσαν πολλοί τις τελευταίες μέρες να σχολιάσουν την “ηρωϊκή αυτοεπιβεβαίωση” του Κωστόπουλου για την προσφορά του στον εξευγενισμό μιας ολόκληρης γενιάς.
Με αναβαθμισμένη, μάλιστα, παρουσία την “εκσυγχρονιστική” περίοδο Σημίτη, όταν ο εκδότης (Κλικ, Nitro) εμφανιζόταν στα τηλεοπτικά πάνελ περίπου ως εκπρόσωπος αυτής της “νέας εποχής”.
Εκείνο, ωστόσο, που μάλλον διαλάθει της προσοχής μας είναι πως αυτή η πολιτισμική διαχωριστική γραμμή (ανάμεσα στο “Κλικ” και την “Αυγή”) εξακολουθεί να υφίσταται -αν και θολή- και να επικαθορίζει έως ένα βαθμό τις σημερινές εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος έλεγε τις προάλλες πως το “Κίνημα Αλλαγής” δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα “reunion” του ΠΑΣΟΚ. Δεν το είπε αλλά είναι βέβαιο πως εννοούσε και την επιστροφή εκείνων που κρυφοκοίταζαν τα εξώφυλλα με την Μαστροκώστα και, παράλληλα, κρατούσαν στο χέρι τον “Πατερναλιστικό Καπιταλισμό” και τη “Δημοκρατία στο Απόσπασμα” του Ανδρέα.
Εάν έχει δίκιο ο Λοβέρδος, ο σημερινός ηγετικός πυρήνας του ΚΙΝ.ΑΛ δύσκολα θα υπερβεί αυτή τη διαχωριστική γραμμή. Ένας (μόνο) λόγος είναι πως στο συλλογικό υποσυνείδητο εκείνης της πολιτικής γενιάς (οι επίγονοι της οποίας παραμένουν ισχυροί στη σημερινή έκφανση της κεντροαριστεράς) ο Αλέξης Τσίπρας και οι Συριζαίοι ανήκουν σε εκείνο το τμήμα του πληθυσμού που …δεν ξεβλάχεψε.
Όταν σηκώνεις ακόμα το φορτίο του ονόματος Παπανδρέου, ή Γεννηματά, διαθέτεις εξαιρετικά ισχυρά αντισώματα ώστε να αποδεχθείς την (νέα) ηγεμονία του Τσίπρα.
Όταν επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες κατακτούσαν με ευκολία τα εδάφη της Αριστεράς -ενίοτε την αλλοτρίωναν και την εκμαύλιζαν με θέσεις και υποσχέσεις-, πως θα συμπορευθούν σήμερα με τον ευρισκόμενο σε θέση ισχύος Αλέξη Τσίπρα;
Αυτές οι ψυχολογικές, πολιτικές και πολιτισμικές αντιστάσεις είναι ακόμα ισχυρές. Και έχουν προστεθεί και άλλες, παράγωγα της κρίσης, της χρεοκοπίας και της 8αετίας των μνημονίων.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα του anatropinews.gr στο Facebook:
https://www.facebook.com/Anatropinews/posts/353049271868391