ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σύμβουλος του Μιλτιάδη Έβερτ και αργότερα, εκ των στενών συνεργατών του Κώστα Σημίτη (αλλά και της Γιάννας Αγγελοπούλου), ο Λευτέρης Κουσούλης είναι εις εκ των (αξιολογότερων) επικοινωνιολόγων και θεωρητικών της επικοινωνίας που ασκούν δριμεία κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, και την διατυπώνει όπου καλείται.
Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς τη “διαλεκτική” αυτής της προσέγγισης που αποτελεί, εκ των πραγμάτων, τη μείζονα ιδεολογική αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών και είναι βέβαιο πως θα κλιμακωθεί στην πορεία προς τις επόμενες εκλογές. Διαβάστε το άρθρο του Λευτέρη Κουσούλη στο site του διευθυντή ειδήσεων του Mega Χρήστου Παναγιωτόπουλου (http://www.aixmi.gr)
“Αντιμετωπίζω τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τα κείμενά μου, όχι μόνο στο aixmi.gr αλλά και στον Τύπο, την κριτική ότι «έχω εμμονή με τον ΣΥΡΙΖΑ». Καμία εμμονή.
Ένα πράγμα επιχειρώ: Να δω με κριτική ματιά το φαινόμενο και την ενδεχόμενη πορεία του προς την εξουσία…
Η κριτική ματιά επιχειρεί πάντοτε μια αποκρυπτογράφηση. Αυτό που έχει σημασία είναι να βλέπουμε εκείνο που δεν είναι ακόμη φανερό, να διακρίνουμε στη δημόσια ζωή το αυθεντικό από το μη αυθεντικό, το γνήσιο από το μεταμφιεσμένο.
Ένα αξίωμα της πολιτικής ανάλυσης, κατά τη γνώμη μου, είναι, ότι πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια στον αντίποδα των λεγομένων. Όλα κρίνονται μέσα από την πράξη, όπως αυτή μετουσιώνεται και εμφανίζεται ενώπιόν μας, είτε μέσα από τη δημόσια στάση και το δημόσιο ύφος είτε μέσα από τις κεντρικές επιλογές και αποφάσεις. Αν ο λόγος παραπλανά, η αναζήτηση της ουσίας της πράξης μας προστατεύει από την παραπλάνηση.
Έχω διατυπώσει με σαφήνεια – θεωρώ- χωρίς εσωτερική επιφύλαξη και καμία ιδιοτέλεια τη θέση μου για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι δύναμη οπισθοδρόμησης.
Εκτιμώ ότι αυτό, στην ενδεχόμενη πορεία του προς την εξουσία, θα συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο.
Μια καίρια, για μένα και για την καλύτερη συνεννόηση μεταξύ μας, παρατήρηση: Δεν έχει κανένα νόημα η κριτική σε αυτό που φεύγει. Η βιωμένη εμπειρία το «αναλύει» και το κατανοεί καλύτερα. Η κριτική έχει νόημα και χρησιμότητα όταν απευθύνεται σε αυτό που είναι ισχυρό. Σε αυτό που εμφανίζεται ως κυρίαρχο στη δημόσια σκηνή. Και σε αυτό που, ως εκ τούτου, αποτελεί εν δυνάμει επιβολή επί των ανθρώπων.
Οι πραγματικοί άνθρωποι, οι πραγματικές τους ανάγκες, τα δικαιώματα και η ελευθερία τους, είναι πάνω από όλα. Αυτή είναι, τελικά, η μόνη και αμετάθετη εμμονή μου.