ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ένα ιδιότυπο ντιμπέϊτ σχετικά με το εάν ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι εκπρόσωπος της σκληρής “Νέας Δεξιάς” που αποκτά μεγάλη επιρροή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και εξ’ αυτού εάν βρισκόμαστε σε μια διολίσθηση της Ν.Δ σε σκληρές δεξιές θέσεις και απομακρύνεται από το φιλελεύθερο κέντρο, έχει ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες.
Αφορμή το άρθρο του πολιτικού επιστήμονα, καθηγητή του ΠΑΜΑΚ και διανοούμενου με μεγάλη διείσδυση στον φιλελεύθερο χώρο Νίκου Μαραντζίδη, το οποίο προκάλεσε την απάντηση του αντιπροέδρου της Ν.Δ. Τα άρθρα δημοσιεύτηκαν στο protagon.gr.
Το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη που προκάλεσε τη συζήτηση
Ας ξεκινήσω με κάτι προσωπικό. Ο Αδωνις είναι εντάξει άνθρωπος. Εξωστρεφής χαρακτήρας, φιλικός και ευχάριστος στην παρέα. Μαχητικός στις απόψεις του μεν, αλλά πάντοτε ευπρεπής όταν συνομιλεί κανείς μαζί του σε ιδιωτικό επίπεδο, με έμφυτη αίσθηση των ορίων και σεβασμό στους άλλους. Σε δημόσιο επίπεδο πολλές φορές περνάει τα όρια, πράγμα που τον κάνει ευάλωτο σε πολλές επιθέσεις, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω πως αυτό είναι η στρατηγική του για να διευρύνει το ακροατήριο των οπαδών του ανά την Ελλάδα. Πάντως, όποιος προσέξει λίγο καλύτερα όσα λέει, καταλαβαίνει πως το ύφος του περισσότερο συνδέεται με τη μέχρις εσχάτων προσπάθεια διάδοσης και υπεράσπισης των θέσεών του παρά με κακόβουλες ad hominem επιθέσεις. Οποιος επίσης τον γνωρίζει, έστω και λίγο, θα προσυπέγραφε νομίζω την άποψη πως όσο μπολσεβίκος είναι, για παράδειγμα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, άλλο τόσο φασίστας είναι ο Αδωνις. Με απλά λόγια, το πρόβλημα με τον Αδωνη, δεν είναι ο Αδωνις. Ο Αδωνις Γεωργιάδης εκφράζει πολιτικά τη Νέα Δεξιά που αναδύεται και αλλάζει τον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη όχι μόνο εδώ, στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στον δυτικό κόσμο. Από τις ΗΠΑ του Τραμπ μέχρι την Αυστρία του Κουρτς, την Ιταλία του Σαλβίνι ή την Ουγγαρία του Ορμπαν, ο κόσμος βλέπει μια ανερχόμενη Νέα Δεξιά που επιτίθεται χωρίς συστολή στις κατακτήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης πραγμάτων. Η Δεξιά αυτή είναι φιλόδοξη, απειλητική και «ακομπλεξάριστη». Θέλει να ορίσει εκ νέου τα θεμελιώδη στοιχεία των δημοκρατιών μας αλλά και της παγκόσμιας τάξης στη βάση των φοβιών των λευκών χριστιανικών πλειοψηφιών των δυτικών κρατών. Τσιρίζει για τις κατακτήσεις του πολιτισμού αλλά στην πραγματικότητα πολιτισμό εννοεί μόνο το δικό της πολιτισμό, τους άλλους τους θεωρεί λίγο-πολύ υποδεέστερους, κι ας μην το λέει δημόσια γιατί είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει τι λέγεται και τι όχι. Ταυτίζει, τον εαυτό της με τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού και νομίζει πως με τις θέσεις της τον υπερασπίζεται. Δεν καταλαβαίνει ή δεν την πολυνοιάζει πως στην πραγματικότητα τον υπονομεύει. Η Νέα Δεξιά ενοχλείται από τα φιλελεύθερα δικαιώματα, ιδιαίτερα στα θέματα της προστασίας των μειονοτήτων και βλέπει σαν απειλή τον πλουραλισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Ενοχλείται όμως και από τις φεμινίστριες και τον φεμινισμό. Ενοχλείται και από τις δημόσιες τοποθετήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας. Ενοχλείται και από τα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ενοχλείται και από τα συνδικάτα, που συνεχίζει να τα θεωρεί μήτρες κοινωνικής αναταραχής.
Ενοχλείται και από τους φτωχούς όταν διεκδικούν. Αυτή η Νέα Δεξιά είναι ένα ιδεολογικο-πολιτικό υβρίδιο, συνονθύλευμα από συντηρητικές παραδόσεις, νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις και ακροδεξιές εθνικολαϊκιστές θέσεις στα θέματα του έθνους και των σχέσεων μεταξύ γηγενών και μεταναστών. Η εμφάνιση αυτής της Νέας Δεξιάς προκλήθηκε από ένα είδος παρεξήγησης. Ενα τμήμα του δυτικού πολιτικού κόσμου, οι νεοσυντηρητικοί Ριγκανικοί νόμιζαν αρχικά, πως οι ελεύθερες αγορές της παγκοσμιοποίησης θα άνοιγαν μια νέα εποχή δυτικής κυριαρχίας με διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν αλλά με τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα: την ηγεμονία των ΗΠΑ, μέσω της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών τους επιχειρήσεων. Ελα όμως που τα πράγματα «στράβωσαν». Μέσα σε λίγες δεκαετίες ο Τρίτος Κόσμος κέρδισε περισσότερα από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία από ό,τι συγκριτικά οι Δυτικοί, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το ερώτημα για το τέλος της κυριαρχίας της Δύσης να αρχίσει να πλανάται ευρέως. Σήμερα ακόμη και ριζοσπάστες πρώην εχθροί της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως σε πλανητικό επίπεδο η παγκοσμιοποίηση είναι η ευκαιρία των αδυνάμων, των πιο φτωχών, αυτών που παλεύουν να ζήσουν με ένα-δυο δολάρια ημερησίως. Χάρη στις τεχνολογίες και τις απελευθερωμένες αγορές, πρώην τριτοκοσμικές κομμουνιστικές χώρες σαν τη Κίνα και το Βιετνάμ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό πως κάτω από συνθήκες η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αποτελέσει τη λύση για την ανάπτυξη του τρίτου κόσμου. Οπως οι γέροι του Μάπετ σόου, οι κυνικοί νεοσυντηρητικοί ενοχλήθηκαν από τη δυναμική του έργου στο οποίο είναι απλώς θεατές και όχι πρωταγωνιστές. Ενα μείγμα ανασφάλειας και θράσους γέννησε, λοιπόν, αυτό το υβρίδιο που αποκαλούμε Νέα Δεξιά. Οπως ο Τραμπ, αυτή η Δεξιά παριστάνει πως είναι χριστιανική και πατριωτική αλλά πρωτίστως είναι χυδαία. Χρησιμοποιεί υποκριτικά και χωρίς αιδώ τη θρησκεία, τη φυλή και το έθνος για να κυριαρχεί και να αντισταθεί στις παγκόσμιες τάσεις. Αυτή η Νέα Δεξιά οδύρεται τώρα για την παγκοσμιοποίηση και παριστάνει τον πατριώτη, παρότι μέχρι χθες ενθουσιαζόταν για τις μπίζνες των πολυεθνικών παρέχοντάς τες κάθε είδους φορολογικές διευκολύνσεις. Κλαίει και οδύρεται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα αλλά λατρεύει τον Ορμπαν και τον Σαλβίνι που ονειρεύονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων (τι τρελή ουτοπία και αυτή) συγκροτούμενη από ρατσιστικά και απομονωμένα κράτη. Αυτή η Νέα Δεξιά συνιστά αναμφίβολα μια απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να επιχειρείς να τραβήξεις το χειρόφρενο την ώρα που το αυτοκίνητο είναι σε πλήρη κίνηση. Αν το κάνεις να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες, δυστυχώς και οι συνεπιβάτες σου. Κάπως έτσι φτάνουμε στο αρχικό μας ζήτημα. Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές και νατιβιστικές δυνάμεις τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις του 21ου αιώνα. Πηγή: Protagon.gr
Η απάντηση του αντιπροέδρου της Ν.Δ
Ο Αδωνις Γεωργιάδης απαντά στο «Οπαδός του Αδωνι; Οχι ευχαριστώ» του Νίκου Mαραντζίδη, που δημοσιεύθηκε την περασμένη Πέμπτη στο Protagon, χαρακτηρίζοντας πρώτα απ’ όλα άδικο τον χαρακτηρισμό του από τον καθηγητή ως ευρωσκεπτικιστή ή ακροδεξιό. Για μία ακόμη φορά ο αντιπρόεδρος της ΝΔ δηλώνει υπερήφανα δεξιός που δεν ντρέπεται -ούτε κρύβεται- για τις ιδέες του και με αφορμή τον τίτλο στο άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ξεκαθαρίζει πως δεν επιζητεί οπαδούς, αλλά ψηφοφόρους. Οπαδός του Αδωνη; Οχι, ευχαριστώ! Πατήστε εδώ «Ψηφοφόρους ναι, υποστηρικτές ναι, φίλους ναι, οπαδούς όχι» τονίζει χαρακτηριστικά και παράλληλα διερωτάται πώς είναι δυνατόν να αποκαλείται σοσιαλδημοκράτης ένας Πρωθυπουργός που συγκυβερνά με τον Πάνο Καμμένο και διατηρεί στο υπουργικό του συμβούλιο τον Παύλο Πολάκη. Το πλήρες κείμενο της απάντησης Αφησα να περάσουν λίγες μέρες από την δημοσίευση του άρθρου του κ. Μαραντζίδη για το ότι δεν θα ήθελε να είναι οπαδός μου, έτσι ώστε να αφήσω λίγο χρόνο για να υπάρξει ένας γόνιμος δημόσιος διάλογος πριν τοποθετηθώ. Σεβομαι και εκτιμώ τον κ. Μαραντζίδη, γνωρίζω την δουλειά του ως δημοσκόπου και είναι εξαιρετική, έχω διαβάσει ορισμένα βιβλία του για τον Εμφύλιο και τα βρίσκω χρήσιμα. Επίσης θεωρώ ότι έπαιξε θετικό ρόλο με τον δημόσιο λόγο του κατά την κρίσιμη περίοδο του 2010-2015 τότε που πραγματικά κινδύνευσε η Χώρα μας να βρεθεί εκτός ΕΕ και τον ευχαριστώ. Επίσης οφείλω να σας πω ότι από την αρχή της γνωριμίας μας ήξερα ότι διαφωνούσαμε πολιτικά. Εκείνος φιλελεύθερος Αριστερός, εγώ φιλελεύθερος Δεξιός. Για όλους αυτούς τους λόγους θέλω να ξεκαθαρίσω ότι, θεωρώ την κριτική του σε μένα αμιγώς πολιτική, ευπρόσδεκτη, χωρίς κανένα ιδιοτελές κίνητρο. Ούτε ο Σύριζα τον έβαλε, ούτε ο Σόρος που διάβασα κλπ μακρυά από εμένα οι συνωμοσιολογίες τις οποίες αντιπαθώ. Ο κ. Μαραντζίδης έχει τον τελευταίο καιρό εκφράσει μία βασική ιδέα. Ο Σύριζα του 2010-15 δεν υπάρχει πλέον, ηττήθηκε ιδεολογικά και μετασχηματίζεται σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, πορεία την οποία πρέπει να τον βοηθήσουμε να ολοκληρώσει. Στα πλαίσια αυτά ανησυχεί περισσότερο για τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της Δεξιάς που ανέρχεται και έτσι έφθασε και σε μένα. Οφείλω από την αρχή να σας πω ότι κατά την γνώμη μου κάνει λάθος. Ο Σύριζα δεν έχει αλλάξει. Έχει αλλάξει πολιτικές θέσεις μόνον ως προς τους δανειστές, διότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και ακολουθεί το Πρόγραμμα με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της εξουσίας. Αντίθετα ο κίνδυνος για την Δημοκρατία μας από τον Σύριζα παραμένει και μάλιστα όσο πλησιάζει η πτώση του θα αυξάνεται. Οι επιθέσεις πχ στην Μαρέβα από όλο το σύστημα Τσίπρα, αποδεικνύουν την πλήρη απώλεια αίσθησης των ορίων, που ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θα αντιλαμβανόταν. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση πώς ο κ. Μαραντζίδης ένας Φιλελεύθερος άνθρωπος δεν ανησυχεί από την εξώφθαλμη παραβίαση της διακρίσεως των εξουσιών πχ και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, που απροκάλυπτα κάνει η Κυβέρνηση. Μόλις προχθές ο κ. Καμμένος, Υπουργός Αμύνης και Συγκυβερνήτης προανήγγειλε στην Βουλή συλλήψεις βουλευτών οσονούπω…και ο κ. Τσίπρας δίπλα χειροκροτούσε αντί να τον εγκαλέσει. Με συγχωρείς αγαπητέ Νίκο, πριν ανησυχήσεις για τον Ορμπάν, οφείλεις να ανησυχήσεις για τους Συριζανέλ… Πάμε όμως στα ιδεολογικά ζητήματα. Το να με κατηγορεί εμένα ως ευρωσκεπτικιστή είναι άδικο. Εγώ κατά την κρισιμότερη για την παρουσία της Χώρας μας στον πυρήνα της Δύσης, πήρα θέση από την πρώτη στιγμή. Ψήφισα ακόμη και το πρώτο Μνημόνιο. Δεν έμεινα ουδέτερος. Πολέμησα για να μείνουμε στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ με μεγάλο προσωπικό κόστος. Έχασα φίλους, πελάτες, ψηφοφόρους. Απειλήθηκε η ζωή μου, μου έβαλαν βόμβες, απείλησαν την οικογένειά μου. Εάν όμως η συζήτηση είναι στο εάν πιστεύω ότι αυτή η ΕΕ είναι τέλεια και δεν πρέπει να αλλάξουμε τίποτε, τότε όχι. Έχει πολλές αδυναμίες. Είναι εξαιρετικά γραφειοκρατική, η Οικονομία της ρέπει υπερβολικά προς τον Κεντρικό Σχεδιασμό έχει δηλ Σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά και η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς που στην Ελλάδα ήταν απόλυτη και σε επίπεδο Ευρώπης παραμένει μεγάλη. Εντός ΕΕ οφείλουμε να δώσουμε πολιτικές και ιδεολογικές μάχες. Το Μεταναστευτικό είναι ένα καλό παράδειγμα. Ναι ο Σαλβίνι προκάλεσε αλλά την ζημιά την έκανε ο Τσίπρας που άνοιξε τα Σύνορα. Εάν δεν είχε υπάρξει η Τασία δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι τώρα η Μέρκελ θα είχε αυτά τα προβλήματα. Και ναι δεν πιστεύω στα ανοιχτά Σύνορα. Εάν αυτό με κάνει υπερβολικά Δεξιό για τον κ. Μαραντζίδη ας είναι. Όμως εαν η Ευρώπη δεν αντιμετωπίσει με σοβαρότητα αυτό το θέμα τότε θα διαλυθεί. Καμμία Κοινωνία δεν θα δεχθεί την αυτοκαταστροφή της. Ο κ. Τσακαλώτος στην Βουλή είπε ότι στους μετανάστες βλέπει τον Αχμέτ, την Φατιμά και την Αισέ, όμως εγώ βλέπω τον κύριο Νίκο στον Άγιο Παντελήμονα, την κυρία Πόπη που φοβάται να βγει από το σπίτι της στην Πλατεία Αττικής, την Κατερίνα που έχασε την δουλειά της στη Μυτιλήνη. Και αν αυτούς τους ανθρώπους τους αφήσουμε στο έλεος της μοίρας τους, τότε θα δείτε αργά ή γρήγορα μία πραγματική Ακροδεξιά να εμφανίζεται και θα είναι αργά. Οι πρόσφατες εξαγγελίες Μακρόν για αυτό το θέμα με βρίσκουν σύμφωνο. Στα ζητήματα της Εθνικής ταυτότητας πολύ πριν τον Ορμπάν είχε υπάρξει ο Σαρκοζί. Έως και Υπουργείο για την υπεράσπιση της Εθνικής Ταυτότητας των Γάλλων έφτιαξε. Ακροδεξιός; Ναι λοιπόν το να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα εντός ΕΕ για μένα είναι απαραίτητο. Δεν θεωρώ τον πολιτισμό μας ανώτερο ούτε κατώτερο, λέω ότι του αξίζει να υπάρχει και δεν θα υπάρχει εάν αφομοιωθούμε. Σας φαίνεται Δεξιό αυτό; Οκ. Στα της Οικονομίας νομίζω πιο Φιλελεύθερο από μένα δεν θα βρείτε άρα δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω περισσότερο. Πολιτικό μου πρότυπο η Μάργκαρετ Θάτσερ. Όμως μαζί με όλα αυτά που σε πολλούς από σας φαίνονται υπερβολικά δεξιά, έχω απόλυτο και πλήρη σεβασμό στην Διάκριση των Εξουσιών. Υπερασπίζομαι την Φιλελεύθερη Δημοκρατία και θέλω η Ελλάδα να μείνει στον πυρήνα της ΕΕ. Ως προς την Παγκοσμιοποίηση τώρα, δεν την φοβάμαι καθόλου κύριε Μαραντζίδη. Αυτό τι με κάνει δεν ξέρω αλλά πάντως δεν θεωρώ ότι ο Ελληνισμός έχει κάτι να φοβηθεί από αυτήν, αρκεί να έχει διατηρήσει την ταυτότητα του και την διάθεση του να υπάρχει. Ιστορικά μιλώντας ο Ελληνισμός επι αιώνες μεγαλούργησε σε πολυεθνικά σχήματα (Ελληνιστικά Κράτη, Ρωμαϊκή/Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Παροικίες κλπ). Το ίδιο μπορεί να κάνει και στο μέλλον αρκεί να το θέλει. Και φυσικά για να μην φανεί ότι υπεκφεύγω, στοιχείο βασικό της Εθνικής μας ταυτότητας είναι η Θρησκεία μας, για την οποία όσοι την πιστεύουμε είμαστε υπερήφανοι. Όσοι πάλι δεν θέλουν να πιστεύουν, δικαίωμα τους αναφαίρετο. Η βασική μου λοιπόν ιδεολογική θέση είναι ότι εμείς οι Δεξιοί, και Δεξιός δηλώνω, δεν χρειάζεται ούτε να ντρεπόμαστε για τις ιδέες μας, όπως συνέβαινε επί χρόνια στην Ελλάδα, ούτε κατά συνέπεια να τις κρύβουμε. Άλλωστε καμμία ιδεολογία στη Χώρα μας δεν υπήρξε τελικά περισσότερο συντηρητική από την Αριστερά και ως συντηρητικός και όχι ως προοδευτικός κέρδισε ο Τσίπρας, υποσχόμενος ψευδώς ότι θα μπορούσαμε να ζούμε την παλιά μας ζωή, ενώ αυτή είχε τελειώσει. Φιλελεύθερος Δεξιός είμαι και δεν επιζητώ κύριε Μαραντζίδη οπαδούς! Ψηφοφόρους ναι, υποστηρικτές ναι, φίλους ναι, οπαδούς όχι. Οπαδούς θέλουν όσοι ψάχνουν φανατισμό και τον αποστρέφομαι ως στοιχείο ανελευθερίας. Δεν θα σας ήθελα για οπαδό μου ούτε εσάς ούτε κανέναν άλλον αγαπητέ κ. Μαραντζίδη, αλλά με χαρά κάποτε θα ζητούσα την ψήφο σας για να φτιάξουμε μία Ελλάδα που θα είναι παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή και με τους Συριζανέλ όση μετάλλαξη και να έχουν υποστεί όπως ισχυρίζεστε, αυτό δεν θα συμβεί ποτέ! Αδωνις Α. Γεωργιάδης ΥΓ: Πώς γίνεται να θεωρείς αγαπητέ Νίκο έναν Πρωθυπουργό που επέλεξε τον Καμμένο για Συγκυβερνήτη και κρατάει τον Πολάκη στο Υπουργικό του Συμβούλιο, ως σοσιαλδημοκράτη, αυτό πραγματικά με ξεπερνά… Πηγή: Protagon.gr