ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τις τελευταίες ημέρες, βουλευτές και στελέχη της Δημ.Αρ εμφανίζονται να κανοναρχούν την απόφασή τους να ζητήσουν την παραπομπή μόνο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και ουδενός άλλου εκ του ΠΑΣΟΚ, έχοντας κατά νου -όχι, όπως λένε, τη βιωσιμότητα τούτης της κυβέρνησης- να μην διαπράξουν τα πολιτικά σφάλματα του ’89 με τις πολιτικές σκοπιμότητες -όπως, πάντοτε, λένε- που υπαγόρευσαν την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου σε Ειδικό Δικαστήριο.
Αυτή είναι, με αρκετά μεγάλη ακρίβεια, η λογική των επιχειρημάτων τους. Χθες, δέχθηκα κριτική από ανώνυμο “αναγνώστη” ανώνυμου μπλογκ γιατί, λέει, “στρίμωξα το στέλεχος της Δημ.Αρ Θόδωρο Μαργαρίτη και είπα (προφανώς ήθελε να πει…τόλμησα να πω) ότι ο Ανδρέας αθωώθηκε με ψήφους 7-6”. Προσπερνώ το…αστείο, το οποίο, όμως, κάτι μου λέει ότι θα γίνει αρκετά σοβαρό το επόμενο διάστημα, προϊούσης της διαδικασίας για τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής και της έρευνας που θα ακολουθήσει.
Είπα και επαναλαμβάνω:
1. Ουδείς διαφωνεί ότι το ’89 “διεκπεραιώθηκε” στο πλαίσιο πολιτικών σκοπιμοτήτων και εκκαθάρισης λογαριασμών μεταξύ Μητσοτάκη- Παπανδρέου και Αριστεράς- ΠΑΣΟΚ. Χιλιοειπωμένο. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, άλλωστε, δεν εξέλλειψαν από καμία παρόμοια διαδικασία, από την εποχή της δίκης του Κολοκοτρώνη. Εκείνο, όμως, που σκοπίμως παραβλέπουν ορισμένοι είναι ότι του Ειδικού Δικαστηρίου προηγήθηκε το σκάνδαλο Κοσκωτά και μία απίστευτη “μηχανή διαπλοκής”, εξαγοράς μέσων ενημέρωσης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω κρατικής τράπεζας. Πολλοί απ΄ όσους κουνούν με ευκολία, σήμερα, το δάκτυλο (και δημοσιογράφοι μεταξύ αυτών), μεγαλούργησαν επί Κοσκωτά και έβαλαν τα θεμέλια μεγάλων προσωπικών περιουσιών.
2. Εάν κάποιοι κατόρθωσαν να διαδόσουν το σύνθημα περί “βρώμικου ’89”, όλοι όσοι το ασπάστηκαν ή όσοι ανέπτυξαν και εξακολουθούν να έχουν ¨ενοχές”, οφείλουν να αναγνωρίσουν πως στα 38 χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν ήταν το ’89 …βρώμικο και τα υπόλοιπα 37 χρόνια…καθαρά. Δεν μπορεί, δηλαδή, εσαεί, να αναπτύσσονται ενοχικά σύνδρομα επειδή κάποιοι κινήθηκαν υπό το πρίσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων για την παραπομπή του Ανδρέα. Και αξιοποιώντας αυτά τα σύνδρομα κάποιοι άλλοι να “ξεπλένονται”.
Εν κατακλείδι: εάν ορισμένοι “σύντροφοι” της τότε ενωμένης και τώρα διαιρεμένης Αριστεράς νοιώθουν ενοχές γιατί υπέκυψαν σε πολιτικές σκοπιμότητες το ’89, αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί ανασταλτικά ώστε να μην αναγνωρίζονται ούτε καν “ενδείξεις” που να υπαγορεύουν διερεύνηση τυχόν ευθυνών οιουδήποτε άλλου.
Και έχει την αξία του ότι το ενοχικό ’89 επισημάνθηκε πρώτα από το χώρο της Δημ.Αρ και όχι από το ΠΑΣΟΚ που, με ιστορικούς και πολιτικούς όρους, θα εδικαιούτο να το πράξει. Άλλωστε εκείνο εισήγαγε τον όρο και παρήγαγε τις…ενοχές.