ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Πριν λίγο καιρό Κυριάκος Μητσοτάκης και Σταύρος Θεοδωράκης κάθησαν δίπλα δίπλα στο πάνελ της παρουσίασης του βιβλίου του αντιπροέδρου της Ν.Δ Κωστή Χατζηδάκη. Τα χαμόγελα περίσσεψαν εκείνο το απόγευμα και πολλοί σχολίασαν πως οι δύο άνδρες έβαζαν και τυπικά τις υπογραφές τους κάτω από το συμβόλαιο προεκλογικής ή έστω μετεκλογικής συμβίωσης.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Ο πρόεδρος της Ν.Δ γνώριζε, τότε, πολύ καλά πως ο επικεφαλής του Ποταμιού ήταν αναφανδόν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ήλπιζε, όμως, πως την ύστατη στιγμή εκείνο που θα κυριαρχούσε θα ήταν η πολιτική ανασφάλεια του Σταύρου Θεοδωράκη και η ανάγκη του να παραμείνει εντός του πολιτικού παιχνιδιού, έστω και ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός μιας νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Άλλωστε είχε περίπου προεξοφληθεί πως οι Γιώργος Αμυράς και Γρηγόρης Ψαριανός βρίσκονταν ήδη στην είσοδο των γραφείων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην οδό Πειραιώς, και άλλα στελέχη, όπως ο Δημήτρης Τσιόδρας, είχαν εξασφαλίσει διακριτικά μια θέση στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.
Τα “Νέα” έγραψαν προ ημερών πως ο Σταύρος Θεοδωράκης ψήφισε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών επειδή του το ζήτησε ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζέφρι Πάϊατ σε μια συνάντηση που φέρεται ότι είχαν. Κι αυτό, σύμφωνα με ορισμένα στελέχη της Ν.Δ, αποτελεί “έγκλημα καθοσιώσεως”.
Επί της ουσίας, τι λένε; Ό,τι ο επικεφαλής του Ποταμιού πιέστηκε να ψηφίσει υπέρ αυτού που βαθύτατα πίστευε και διακονούσε εδώ και ένα χρόνο. Κι αυτό, για τους κατηγόρους, συνιστά “συναλλαγή”. Ενώ, στην αντίθετη περίπτωση, που ο Θεοδωράκης καταψήφιζε τη συμφωνία που ο ίδιος με επιχειρήματα διαφήμιζε όλον αυτό τον καιρό, για να διασφαλίσει τη συνεργασία του κόμματός του με τη Ν.Δ και το δικό του πολιτικό μέλλον, θα έπραττε απλώς το “εθνικό του καθήκον”. Καμία υποψία πολιτικής συναλλαγής σε μια τέτοια περίπτωση.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε λάβει τα μηνύματα εδώ και καιρό. Την ώρα που ο Μητσοτάκης του έκανε πολιτικά ανοίγματα, κεντρικά στελέχη της Ν.Δ –από τον Άδωνι και τον Βορίδη μέχρι τον Νικήτα Κακλαμάνη– έλεγαν δημοσίως πως “όσοι ψηφίσουν τη συμφωνία δεν έχουν θέση στις προεκλογικές ή μετεκλογικές συνεργασίες του κόμματος”.
Ο επικεφαλής του Ποταμιού αδιαφόρησε για το “τελεσίγραφο”. Αδιαφόρησε και όταν, πρώτα ο Αμυράς και μετά ο Ψαριανός, διέλυσαν την κοινοβουλευτική του ομάδα, καθιστώντας τον από ρυθμιστή των εξελίξεων σε μια μοναχική και αποξενωμένη παρουσία στο κοινοβούλιο.
Ίσως, τώρα, ο Θεοδωράκης αντιλαμβάνεται πως ουδέποτε η σχέση που επιδίωκε με τη Ν.Δ δεν βασιζόταν ούτε κατ΄ ελάχιστο στην γειτνίασή του σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις. Ήταν αποτέλεσμα μιας και μοναδικής πολιτικής σκοπιμότητας. Να μην κατέλθει αυτόνομο το Ποτάμι στις εκλογές για να μην κόψει κεντρώες ψήφους από τη Ν.Δ. Το στέλεχος του Ποταμιού Θανάσης Χειμωνάς είπε πολύ καθαρά πως “το Ποτάμι το διέλυσε η Ν.Δ”, και ο ίδιος ο Θεοδωράκης το υπονόησε από το βήμα της Βουλής και δεσμεύθηκε να μιλήσει μελλοντικά για το παρασκήνιο των ημερών.
Βεβαίως, θα έπρεπε να το είχε καταλάβει. Σε μια συνέντευξή του στη Lifo αποκαλύπτει ο ίδιος πως του ζητήθηκε από τη Ν.Δ (και όλοι καταλαβαίνουν από ποιον) να μην ψηφίσει “ναι” στο νομοσχέδιο για την φαρμακευτική κάνναβη, με την υπόσχεση ότι όταν γίνει πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα φέρει “καλύτερο νόμο”. Εάν σε πιέζουν να μην υπερψηφίσεις νομοσχέδιο για την φαρμακευτική κάνναβη είναι λογικό να σε εξοστρακίζουν και να σε χλευάζουν επειδή υπερψήφισες τις Πρέσπες.
Σήμερα το Ποτάμι απειλείται με εξαφάνιση. Είναι μια καρέτα- καρέτα της πολιτικής. Ένα είδος πολυτελείας σε έναν διπολισμό που συνθλίβει οτιδήποτε ενδιάμεσο. Το ερώτημα πολλών είναι “αξίζει τον κόπο να επιβιώσει το Ποτάμι;”. Εάν κρίνει κανείς από την έως τώρα πορεία του, η απάντηση είναι καταφατική δίχως δισταγμούς.
Στην υπόθεση των Πρεσπών, το ημιθανές Ποτάμι κατόρθωσε να γεμίσει μια αίθουσα με εκατοντάδες προσωπικότητες, από το Στέφανο Μάνο μέχρι το Νίκο Δήμου. Ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ ακροατήριο χειροκρότησε σκληρούς αντι-ΣΥΡΙΖαίους να επχιειρηματολογούν υπέρ της συμφωνίας που έφερε ο Τσίπρας αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Στην ίδια συνέντευξη στη Lifo ο Θεοδωράκης εξηγεί σε μια μόνο παράγραφο γιατί πρέπει να επιβιώσει:
“Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα επειδή υπάρχει το Ποτάμι; Από τα ατομικά δικαιώματα μέχρι τις προμήθειες του δημοσίου. Δώσαμε το παγκάρι της Παναγίας της Τήνου στους πολίτες της Τήνου. Περάσαμε την αναδοχή σε ομόφυλα ζευγάρια. Την ταυτότητα φύλου. Η ΝΔ έλεγε όχι. Το ΠΑΣΟΚ σφύριζε αδιάφορα”.
Ακόμα κι αν όλα αυτά προδίδουν μια κάποια έπαρση, ακόμα κι αν το αποτύπωμα της αυτοκριτικής δεν είναι εμφανές, αναμφίβολα έχει δίκιο. Υπάρχουν πράγματα που τόλμησε να φέρει ο Τσίπρας και τόλμησε να στηρίξει το Ποτάμι. Όπως και πράγματα που στήριξε το Ποτάμι και δεν έφερε ακόμα ο Τσίπρας – όπως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας.
Είναι σαφές πως ο Θεοδωράκης “προδώθηκε” εκ των έσω. Όχι τώρα, εδώ και καιρό. Είχε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να στηριχθεί στο “ετερόκλητο πλήθος” που στριμωχνόταν στις όχθες του. Πρόσωπα με ισχυρότατο “εγώ” και σκιές πολιτικού αμοραλισμού.
Ο Χάρης Θεοχάρης, για παράδειγμα, “εξαγόρασε” μια θέση στο ψηφοδέλτιο του βορείου τομέα της Β΄ Αθηνών επειδή ξεστράτισε από το δρόμο για τις Πρέσπες και κατέληξε στην Πειραιώς. Η Κατερίνα Μάρκου ‘εσπασε τους κανόνες φιλοξενίας (για την στέγη που βρήκε στο Ποτάμι προερχόμενη από τη ΔΗΜΑΡ), πήγε στη Ν.Δ, και μετά τον χλεύαζε στη Βουλή. Ο Αμυράς σιωπηλά επέστρεψε εκεί που από την πρώτη στιγμή είχε αποφασίσει. Με τον δε Ψαριανό παρολίγο να πιαστούν στα χέρια στους διαδρόμους της Βουλής.
Τόσες λανθασμένες επιλογές σε πρόσωπα σε τόσο μικρό -σχετικά- χρονικό διάστημα δύσκολα μπορεί να κάνει κανείς. Συναγωνίζεται, ίσως, τον Τσίπρα με τους Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη και άλλους, αλλά στην περίπτωση αυτή είχαν εμφιλοχωρήσει πολλές κρισιμότερες παράμετροι.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης ξεκίνησε το Ποτάμι με μια παρέα και στην πορεία έχασε την παρέα ενώ τώρα κινδυνεύει να χάσει και το Ποτάμι. Μόνος πιστός, ακόμα, ο Γιώργος Μαυρωτάς, ίσως επειδή ως αθλητής γνωρίζει καλά τους κανόνες του “fair play”.
Τώρα στη Ν.Δ υπάρχουν πολλοί που τον κοροϊδεύουν και επιχαίρουν για την απομόνωσή του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι πια “φίλος” όσο κι αν υπάρχουν πράγματα που τους ενώνουν πολιτικά. Υπό κανονικές συνθήκες δεν μπορεί να προσδοκά κάτι μετεκλογικά από τη Ν.Δ.
Το μόνο που του απομένει είναι η επιμονή του να αποδείξει ότι πολιτικά δεν ανήκει στα “αζήτητα”. Γι αυτό και οφείλει άμεσα να αναδιατάξει τις εναπομείνασες δυνάμεις του και να δώσει το δικό του στίγμα. Κοινοβουλευτικά το επόμενο διάστημα και εκλογικά στον κατάλληλο χρόνο.
Μπορεί να φαίνεται πως δεν έχει μεγάλη τύχη στις επόμενες κάλπες, όμως –όπως μπορεί να του θυμίσει ο αθλητής Μαυρωτάς– κάθε ήττα δεν πρέπει να σε κάνει να κλαις σε μια γωνιά των αποδυτηρίων αλλά πρέπει να σε πεισμώνει για να επιδιώξεις την επόμενη νίκη. Και το μέλλον του Θεοδωράκη δεν προσδιορίζεται τόσο από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση (αν και οι ευρωεκλογές δεν είναι κάτι που αξίζει να αμεληθεί) αλλά στην μεθεπόμενη που πιθανώς θα διεξαχθεί με απλή αναλογική.
Αυτό του δίνει έναν κάποιο χρόνο. Αρκεί εφεξής να κάνει τις σωστές επιλογές σε πρόσωπα και πολιτικές. Και να κατανοήσει πως είναι άλλο πράγμα οι παρέες, άλλο πράγμα τα χανιώτικα γαμοπίλαφα, κι άλλο η πολιτική. Εκεί οι συγκλίσεις γίνονται στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων και όχι “για να περνάμε καλά”…