ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Με ενδιαφέρουσα επιμονή η Φώφη Γεννηματά επαναλαμβάνει το τελευταίο διάστημα πως “η χώρα χρειάζεται προοδευτική διακυβέρνηση”. Και συμπληρώνει ( εδώ ) πως “μόνο το ΚΙΝ.ΑΛ μπορεί να την διασφαλίσει”. Όλα αυτά πασπαλίζονται από το επιμύθιο πως το εναπομείναν πρώην ΠΑΣΟΚ του οποίου ηγείται βρίσκεται σε “πόλεμο” με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν, δε, ερωτώνται, τα ηγετικά στελέχη του σχετικά με το εάν το κυβερνών κόμμα ανήκει στον προοδευτικό χώρο η απάντηση είναι συνήθως αρνητική. Λογικό, θα μπορούσε να πει κανείς: Πως θα μπορούσε, άλλωστε, το…προοδευτικό ΚΙΝ.ΑΛ να είναι σε πόλεμο με τον επίσης …προοδευτικό ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι δεν θα μπορούσε εύκολα να εξηγηθεί.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Ως γνωστόν, η κ. Γεννηματά επιδιώκει την στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι, δε, περισσότερο “ειλικρινείς” από το ηγετικό απαράτ δεν κρύβουν πως δεν αρκεί κάτι τέτοιο. Επιθυμούν την ταπείνωση και την πλήρη καταρράκωση του Αλέξη Τσίπρα, έτσι ώστε να τον σύρουν ανάμεσα στα καυδιανά δίκρανα και να ανακτήσουν τα χειμερινά ανάκτορα της ηγεμονίας του ευρύτερου χώρου. Και, έτσι, να εκδιώξουν τους “περιστασιακούς ενοίκους της εξουσίας”.
Στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, σημαίνει εκ των πραγμάτων στρατηγική νίκη της Ν.Δ. Και ως εκ τούτου, στην περίπτωση της μη αυτοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη (αν και ενδομύχως κάτι τέτοιο επιθυμούν αρκετοί στο ΚΙΝ.ΑΛ), η κ. Γεννηματά θα κληθεί να συνεργαστεί για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Εάν, ωστόσο, δεν είναι -κατά την επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛ- προοδευτικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: Είναι προοδευτικό κόμμα η Ν.Δ, ώστε μια συνεργασία μαζί της να αποφέρει την “προοδευτική διακυβέρνηση” που δηλώνει πως επιθυμεί;
Επ΄ αυτού οι απαντήσεις ποικίλλουν. Αρκετά στελέχη δεν κρύβουν πως καλοβλέπουν μια συγκυβέρνηση όπως εκείνη μεταξύ 2012-2014. Άλλοι επιμένουν πως κάτι τέτοιο αποκλείεται δεδομένου ότι “η Ν.Δ διολισθαίνει στην ακροδεξιά” και θα ήταν “όλεθρος” (γραμματέας επικοινωνίας Σταμάτης Μαλέλης), ή επικαλούνται το αντι-δεξιό DNA του ΠΑΣΟΚ και ξορκίζουν μια τέτοια πιθανότητα (Γ. Παπανδρέου, Κ. Σκανδαλίδης κ.ά).
Εφόσον, λοιπόν, ισχύουν και τα δύο, ήτοι δεν είναι προοδευτικά κόμματα ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Ν.Δ, και το χρίσμα της προοδευτικότητας έχει αποδοθεί ελέω Θεού (και in memoriam Ανδρέα) στους επιγόνους του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται στο σημερινό ισχνό ΚΙΝ.ΑΛ, τότε η υπόθεση της “προοδευτικής διακυβέρνησης” είναι μια ιδιαίτερα μοναχική προοπτική.
Και θα έπρεπε να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία εάν μελετήσουν τις δημοσκοπήσεις που αναδεικνύουν διαρκώς την συρρίκνωση της απήχησης του κόμματος και τις δυσοίωνες εκλογικές προοπτικές του.