ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Εάν άκουγε τον αχό των δημοσκοπήσεων και την προεξοφλημένη εκλογική του συντριβή που περιγράφουν τα (πάρα πολλά και θορυβώδη) αντιπολιτευόμενα μίντια, ο Τσίπρας θα έπρεπε ήδη να πακετάρει αντίσκηνα και σλίπινγκ μπάγκ για να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές του, με την Μπέτυ και τα παιδιά, στην Μουτσούνα της Νάξου, όπως συνέβαινε στα χρόνια της πολιτικής αθωότητας.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Οι σκληροί της Ν.Δ και του ΚΙΝ.ΑΛ, μαζί με τα γνωστά “εξαπτέρυγα”, σχεδιάζουν να τον παραπέμψουν σε ειδικά δικαστήρια με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, τουλάχιστον πέντε εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές βρίσκονται “στα σκαριά”, και, ήδη, στην πλατεία Συντάγματος στήνονται τα νέα καυδιανά δίκρανα της πολιτικής του διαπόμπευσης.
Το ερώτημα του ετέθη, άλλωστε, σε πρόσφατη συνέντευξή του: δεν θα εγερθεί θέμα ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ εάν χάσει τις εκλογές; Τόσο καλά.
Έχει νόημα, λοιπόν, να επιμένει, θα αναρωτηθεί κανείς, όταν σύμφωνα με τις προβλέψεις των αντιπάλων επικοινωνιακών επιτελείων, η εκλογική μάχη έχει κριθεί και απλώς στις 26 Μαϊου θα κάνει “check in” για την πτήση προς το πουθενά μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές;
Υπάρχει, ωστόσο, και η άλλη όψη του νομίσματος. Ο Τσίπρας είναι δεινός “campaigner’, που λένε και οι αγγλοσάξονες. Έχει αποδείξει πως οι προεκλογικές εκστρατείες και οι συγκρούσεις τον τρέφουν και ενισχύουν την αυτοπεποίθησή του. Όχι μόνο επειδή δεν είναι απίθανο να διαψευσθούν -για ακόμα μια φορά- οι δημοσκόποι. Ας πούμε ότι η τάση που επίμονα καταγράφεται εδώ και καιρό και φέρνει τη Ν.Δ στην πρώτη θέση είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί.
Από αυτό το σημείο, ωστόσο, μέχρι εκείνο της πολιτικής εξαφάνισης του η απόσταση είναι χαώδης και τα ενδιάμεσα ενδεχόμενα είναι πολλά. Ο έμπειρος στρατηγικός σύμβουλος των κυβερνήσεων Καραμανλή, Γιάννης Λούλης, έχει πει σε ανύποπτο χρόνο πως “ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει”. Τις προάλλες, σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση, είχε και ο ίδιος πει πως είναι 45 χρονών και ήδη βρίσκεται περίπου πέντε χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Στην 10αετία της κρίσης ουδείς άλλος το κατόρθωσε. Αυτή η αναφορά ίσως υποκρύπτει την βεβαιότητα πως ακόμα κι αν χάσει τις επόμενες εκλογές είναι εξαιρετικά πιθανό να επιστρέψει και να ξαναγίνει πρωθυπουργός πριν φτάσει τα πενήντα.
Όσο κι αν υποτιμούν ή λοιδορούν κάποιοι το εγχείρημα της “Προοδευτικής Συμμαχίας”, φαίνεται πως για τον Τσίπρα είναι το κλειδί που θα του ανοίξει το μέλλον σε μια ολική επαναφορά. Αλλά και πριν απ΄ αυτό γνωρίζει πως υπάρχουν αρκετά σενάρια για να διαλέξει. Αναμφίβολα, το χειρότερο θα ήταν μια νίκη του Μητσοτάκη με αυτοδυναμία. Τότε θα χρειαστεί να περιμένει περισσότερο, αν και η αγρανάπαυση στην πολιτική είναι ενίοτε απελευθερωτική και δίνει ικανό χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων και για να ξεχαστούν οι ωχρές κηλίδες του παρελθόντος.
Η δημοτικότητα του Κώστα Καραμανλή, όπως αποτυπώθηκε σε πρόσφατη δημοσκόπηση, είναι μία τέτοια ένδειξη. Το γεγονός ότι ο Κώστας Σημίτης μπορεί να απολαμβάνει τις τιμές του “Νέστορα”, παρά τον εσμό των μικρότερων ή μεγαλύτερων σκανδάλων επί των ημερών του και την επιλογή του να μην θέσει ενώπιον του εκλογικού σώματος (2004) τον κυβερνητικό απολογισμό του, είναι, επίσης, μια πτυχή που οι γνωρίζοντες αξιολογούν.
Τι θα συμβεί, όμως, εάν τα “γκάζια” που θα αναπτύξει κατά την προεκλογική περίοδο, μαζί με τις παροχές και το γενικότερο κλίμα οξύτητας -ακόμα και τοξικότητας- τον φέρουν κοντά σε ένα ντέρμπι και δεν επιτρέψουν στον Μητσοτάκη να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Τι θα πράξει, τότε, η Φώφη Γεννηματά που προσώρας ξοδεύει τα πολιτικά πυρά της εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και αφήνει στο απυρόβλητο τη Ν.Δ; Και ποιοι νέοι συσχετισμοί δυνάμεων θα δημιουργηθούν εφόσον η χώρα οδηγηθεί σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική;
Δύο είναι οι βασικοί στόχοι του Τσίπρα, εάν κάποιος (κακώς) αποκλείσει την πιθανότητα ανατροπής όσων προεξοφλούνται: να μην έχει αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης και ο ίδιος να κρατήσει ένα όσο το δυνατόν υψηλότερο και συμπαγές ποσοστό που θα τον αναδείξει σε “σκληρό μέταλλο” και κυρίαρχο παίκτη στον ευρύτερο χώρο από το κέντρο μέχρι την αριστερά.
Το δεύτερο φαίνεται πως μπορεί να το επιτύχει σχετικά εύκολα. Το πρώτο μοιάζει πολύ δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα. Πόσο ηττημένος θα είναι, όμως, κάποιος που αναγνωρίζεται διεθνώς ως πολιτικός με ευρωπαϊκή ηγετική στόφα, ίσως με ένα Νόμπελ Ειρήνης στην τροπαιοθήκη του, με ένα ποσοστό για το νέο ΣΥΡΙΖΑ από 25 έως και 30%, και με την κληρονομιά ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και εξάντλησε την κυβερνητική θητεία του; Μακάρι να είχαν κι άλλοι ηττηθέντες αυτή την τύχη, θα μπορούσε να πει κανείς.
Όπως, τέλος, ο ίδιος ο Τσίπρας, μετά από πέντε χρόνια στη διακυβέρνηση, έχει καταλάβει πια πόσο εύκολο είναι να είσαι στην αντιπολίτευση και να φταίνε για όλα οι άλλοι, έτσι πιθανότατα θα καταλάβει και ο Μητσοτάκης πόσο δύσκολο είναι να έχεις τον Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση…