ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Πόσο μακριά μπορεί να πάει ένα ψέμα; Καθόλου μακριά, γιατί πάντα, ακόμα και το πιο καλοδουλεμένο, έχει κοντά ποδάρια. Όταν μάλιστα είναι χοντροκομμένο, τότε στα πέντε-έξι βήματα θα φάει τα μούτρα του. Όπως οι χοντροκοπιές, στις οποίες εσχάτως επιδίδεται το κυβερνητικό επικοινωνιακό επιτελείο.
«Στηρίξου στις ιδέες σου, σίγουρα θα καταρρεύσουν», ήταν ένα από τα αγαπημένα επιγράμματα του αξέχαστου Μποστ, στα φιλοτεχνημένα με το χέρι του πιατάκια, μπουκαλάκια και πετρούλες, που μαζί με τους εξαίρετους πίνακές του διέθετε στο επί της οδού Ομήρου μικρό μαγαζί του. Και απευθυνόταν, φυσικά,στην αντίπαλη από τη δική του ιδεολογική πλευρά.
Να, που 18 χρόνια από τον αποχαιρετισμό του σ’ αυτή τη ζωή,δικαιώνεται και πάλι. Όπως κάθε σοφός. Γιατί τα λόγια τους, οι παρατηρήσεις τους, κρύβουν μέσα τους διαχρονική αλήθεια.
Άντεξε δεν άντεξε τον ένα μήνα η επικοινωνιακή αντεπίθεση της τρισάθλιας κυβέρνησης των τριών. Με ψέματα, τεχνάσματα και πυγμή επί των πεινασμένων υπηκόων επιχείρησε την ανάκαμψη. Όχι της δύσμοιρης χώρας που έπεσε στα ανάξια χέρια της, αλλά της δικής της εικόνας, η οποία είχε αρχίσει να ξεφτίζει, πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο εξάμηνο από τη σύνθεσή της. Και τι κατάφερε, αλήθεια;
*Το τρίτο μνημόνιο αποδείχτηκε παιδικό μπαλόνι που πέταξε στον ουρανό και ο μόνος που έμεινε ευχαριστημένος ήταν ο πωλητής.
*Τα χρήματα, που θα έπεφταν στην αγορά και θα έφερναν την ανακούφιση στην κοινωνία, είχαν το ίδιο αποτέλεσμα με τους αντικατοπτρισμούς στις ερήμους.
*Και οι εμίρηδες του Κατάρ, όπως ήταν αναμενόμενο,αποδείχτηκαν σοφότεροι από τους Ινδιάνους της κολομβιανής εποχής (γι’ αυτό εξάλλου και έχουν την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία τους), παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές προσδοκίες.
Ενώπιων όλων αυτών, η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο μπροστά της πέραν της συνέχισης της ίδιας και ακόμα αθλιέστερης αθλιότητας. Θα επιδείξει μεγαλύτερη πυγμή απέναντι στην κοινωνία και θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους της με περισσότερα ψέματα. Θα χτυπήσει απεργούς και διαδηλωτές, θα αποστραγγίξει και τα τελευταία αποθέματα μισθών και συντάξεων χάριν του ειδικού λογαριασμού προς αποπληρωμή των δανειστών, θα επιχειρήσει απαλλοτρίωση ακινήτων που αποκτήθηκαν με κόπους και θυσίες μιας ζωής, θα πάρει τις λάσπες του χοιροστασίου της και θα τις πετάξει στην αντιπολίτευση. Κι εν τέλει, θα κυλιστεί στις ακαθαρσίες της μέχρι να εκπνεύσει.
Και θα εκπνεύσει, γιατί δεν έχει πολλές ακόμα δυνάμεις να καταναλώσει προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή. Εντός της ΝΔ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι είτε δημοσίως, όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης, είτε «εμπιστευτικά»(προς το παρόν) κάποιοι άλλοι προειδοποιούν ότι δεν βάζουν το χέρι τους να ψηφίσουν νέα επώδυνα νομοθετήματα, όποια μορφή κι αν έχουν αυτά: των νομοσχεδίων ή των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου εξακολουθεί να υφίσταται καθίζηση υπό το βάρος των πράξεων και λόγων του αρχηγού του. Η ΔΗΜΑΡ βλέπει τον κίνδυνο να φυλλορροήσει προς τα αριστερά με το πρώτο επόμενο βήμα στήριξης στους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Και το ΚΚΕ αποσύρεται αργά αλλά αισθητά από τον σταθεροποιητικό του προς το σημερινό κυβερνητικό σύστημα ρόλο.
Ποιος τότε θα μπορέσει να κρατήσει τον Αλέξη Τσίπρα μακριά από το ενδεχόμενο μιας εκλογικής νίκης, τη στιγμή μάλιστα που διακηρύσσει την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας; Ο Σίμος Κεδίκογλου ή οι άλλοι αφανείς (δεν είναι μόνο ένας) επικοινωνιολόγοι της Συγγρού; Και μέχρι πότε; Γιατί πέραν του ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει συνομιλητές στο εξωτερικό, είναι και το γεγονός πως αντιμετωπίζει τα λιγότερα (προς θλίψη των τηλεοπτικών δελτίων των7, των 8 και των 9 που επιχειρούν να προβάλουν το αντίθετο) εσωκομματικά προβλήματα από όλους τους άλλους του ολέθριου συνασπισμού μαζί. Υπάρχουν μεν προβληματισμοί μεταξύ των στελεχών του για την α΄ ή τη β΄ επιλογή, αλλά δεν υπάρχει αμφισβήτηση, δεν υπάρχει αντάρτικο. Και κυρίως δεν είναι αυτός τον οποίο κυνηγά η κοινωνία για όσα υποφέρει σήμερα και έχουν καταδικαστεί τα παιδιά της να υποφέρουν αύριο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον η κυβέρνηση θα γίνεται καθημερινά όλο και πιο επικίνδυνη, όλο και πιο καταστροφική. Μέχρι να καταστραφεί και η ίδια υπό το βάρος των ανομημάτων της.