ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μία συγκυβέρνηση με τους Podemos κι έχοντας τη στήριξη των Βάσκων και Καταλανών Αυτονομιστών;
Ή μία κυβέρνηση του PSOE με τους Ciudadanos, μία λύση που προωθούν οι κύκλοι της οικονομικο-κοινωνικής ηγεμονίας στην Ισπανία, ή τέλος μία κυβέρνηση μειοψηφίας του PSOE, η στήριξη της οποίας θα εξασφαλίζεται περιστασιακά και με μία διαφοροποιημένη βάση. Αυτό το τελευταίο σενάριο είναι κι εκείνο που προτιμά ο ίδιος ο Σάντσεθ;
Αυτά είναι τα βασικά σενάρια, όπως διαμορφώνονται από το αποτέλεσμα των ισπανικών εκλογών που καθιστά νικητή τον Πέδρο Σάντσεθ, αν και χωρίς αυτοδυναμία, και βρίσκει το Λαϊκό Κόμμα σε κρίση, με το χειρότερο ποσοστό στην εκλογική του ιστορία μετά το 1990.
Ωστόσο, αυτό που δεν μπορεί να υποτιμά κανείς είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, ένα ακροδεξιό κόμμα θα βρεθεί στα έδρανα της ισπανικής Βουλής. Το Vox είναι για πολλούς ένα πολιτικό φαινόμενο.
Περισσότερα από 40 χρόνια από το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, οι νοσταλγοί του αναμένεται από αύριο να εκπροσωπούνται για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο της Ισπανίας.
Για πρώτη φορά από το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο, μια ισχυρή Aκροδεξιά εξτρεμιστική δύναμη παίζει πάλι σημαντικό ρόλο στην ισπανική πολιτική» γράφει η γερμανική Tagesspiegel.
«Τι ακριβώς είναι το Vox;», ρωτήθηκε πρόσφατα ο Αμπασκάλ. Η πρώτη του απάντηση: «Το Vox είναι η φωνή εκείνων που θέλουν, πάνω από όλα, την ενότητα της ισπανικής πατρίδας τους, εκείνους που ουσιαστικά δεν μπορούν να κοιμηθούν από τον Οκτώβριο του 2017».
Τι έγινε τον Οκτώβριο του 2017; Οι αυτονομιστές που κυβερνούσαν στην Καταλονία προσπάθησαν να προχωρήσουν στην ανεξαρτησία της περιοχή τους από την υπόλοιπη Ισπανία μετά από δημοψήφισμα. Απέτυχαν, μερικοί από αυτούς διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ άλλοι έχουν δικαστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης. Το Vox, λέει ο Αμπασκάλ, είναι η φωνή εκείνων που “κρεμούσαν την ισπανική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού τους, απαντώντας στην καταλανική πρόκληση”. Η άνοδος του ακροδεξιού Vox, το οποίο στις τελευταίες εκλογές τον Ιούνιο του 2016 είχε μόλις το 0,2 % των ψήφων, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς την Καταλονία.
Το αφεντικό του Vox, ο Αμπασκάλ, δεν συμμετείχε στα δύο τηλεοπτικά debates με ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων κομμάτων της Ισπανίας, καθώς το κόμμα του είναι ακόμα έξω από το Κοινοβούλιο.
Ήταν γι΄ αυτόν μια ωραία ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί για τα «άχρηστα κόμματα», για την ένοχη «dictadura progre», τη «δικτατορία των προοδευτικών», και να μιλήσει για την «Reconquista» -την επανακατάληψη της χώρας, από τους νοσταλγούς του δικτάτορα Φρανκο φυσικά, … θυμίζοντας το παράδειγμα της Ανδαλουσίας όπου μετά τις τελευταίες τοπικές εκλογές το Vox μετέχει στην κυβέρνηση με το κεντροδεξιό Λαϊκό κόμμα και τους Πολίτες.
Ιστορικά η «Reconquista» ήταν η επανακατάληψη της Ισπανίας και η εκδίωξη των Αράβων κατακτητών, μετά από περισσότερο από επτά αιώνες, από την Ιβηρική Χερσόνησο με την κατάληψη της Γρανάδας το 1492. Ο Αμπασκάλ δεν θέλει να ανακτήσει την Ισπανία από τους Άραβες, αλλά να νικήσει την «Progres» Ισπανία. Κέρδισε την πρώτη μάχη σε αυτή την εκστρατεία τον περασμένο Δεκέμβριο, αποσπώντας στις εκλογές στην Ανδαλουσία το 11% των ψήφων και εισήλθε στην τοπική κυβέρνηση. «Αυτό είναι πλέον το μοντέλο που θέλει το Vox για όλη την Ισπανία» γράφει η Tagesspiegel.
Την ενότητα της Ισπανίας υπερασπίζονται φυσικά και τα άλλα κόμματα, αλλά κανένα με τόσο εθνικιστικά, ακροδεξιά χαρακτηριστικά όπως ο 43χρονος Αμπασκάλ, ο οποίος -όπως λέει- θέλει να καταργήσει όλα τα περιφερειακά Κοινοβούλια και όλες τις αυτόνομες κοινότητες της Ισπανίας.
Πρώην μέλος του Λαϊκού κόμματος ο Αμπασκάλ, αφού κέρδισε αρκετά σε καλά αμειβόμενες θέσεις στη Μαδρίτη, στη συνέχεια γύρισε την πλάτη του στο παλιό του κόμμα και ίδρυσε το Vox στις αρχές του 2014 με τους ακροδεξιούς ομοϊδεάτες του. Για πολύ καιρό κανείς δεν τον πήρε σοβαρά. Μέχρι την καταλανική κρίση στα τέλη του 2017.
Πρότυπό του ο Όρμπαν
Από την Ισπανία δεν έλειπαν ποτέ οι ακροδεξιές φωνές. Η ακροδεξιά φωνή του Αμπασκάλ είναι όμως αρκετά ντεσιμπέλ πιο δυνατή. Δεν διστάζει να παινέψει την Πέμπτη Φάλαγγα του Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Αλλά και να ισχυριστεί ότι οι «μεγαλύτεροι εχθροί της Ευρώπης» είναι «ηγέτες όπως η Άνγκελα Μέρκελ, που επέτρεψε τη μαζική μετανάστευση και τη καταστροφή των χριστιανικών αξιών της Ευρώπης». Το σπουδαίο πρότυπο του Αμπασκάλ είναι ο Βικτορ Όρμπαν. Του αρέσει επίσης ο Ντόναλντ Τραμπ επειδή όπως λέει αμφισβήτησε «τη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας». Γι΄ αυτόν υπάρχει παντού «δικτατορία των προοδευτικών» και ο Αμπασκάλ είναι «ο απελευθερωτής, τον οποίο πολλοί Ισπανοί περιμένουν».
Η ανάλυση του Στίβεν Φόρτι
Ο Ιταλός διανοούμενος Στίβεν Φόρτι, χρόνια εγκατεστημένος στην Ισπανία δέχθηκε την πρόσκληση του ΑΠΕ-ΜΠΕ να φωτίσει, μέσα μία άλλη οπτική, με μία κοντινή, μεν, αλλά συνάμα πιο αμερόληπτη ματιά, τα βασικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν το πανόραμα των ισπανικών εκλογών.
Ο Φόρτι διδάσκει σύγχρονη Ιστορία στο Αυτόνομο Παν/μιο της Βαρκελόνης, ενώ είναι ερευνητής στο Ινστιτούτο Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Novo της Λισσαβόνας. Γνωστός από χρόνια στη χώρα της Ιβηρικής για τις καίριες αναλύσεις του, πρόσφατα εξέδωσε ένα βιβλίο και για τη λαοφιλή δήμαρχο της Βαρκελώνης Άντα Κολάου.
Μιλώντας στο ΑΠΕ και τον Γιώργη-Βύρωνα Δάβο, ο Φόρτι τονίζει, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, πως, «οι εκλογές της 28ης Απριλίου είναι από τις πιο κρίσιμες για το μέλλον της Ισπανίας» και σημειώνει: «Η προεκλογική εκστρατεία υπήρξε μία από τις πιο έντονες, αλλά συνάμα και πιο φτωχές σε περιεχόμενο που κανείς μπορεί να θυμηθεί. Η κύρια αιτία γι΄ αυτό είναι η είσοδος στην πολιτική σκηνή του ακροδεξιού κόμματος Vox -το οποίο σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές μπορεί κάλλιστα να αναδειχθεί και σε τρίτο σε δύναμη κόμμα. Η απειλή της εκλογικής διεμβόλισής τους από την Ακροδεξιά, οδήγησε μοιραία σε μία ριζοσπαστικοποίηση τα άλλα δύο κόμματα της Δεξιάς, το Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) και τους Ciudadanos.
Κατά συνέπεια, το κύριο θέμα που κυριάρχησε στην προεκλογική εκστρατεία δεν ήταν ούτε η οικονομία, ούτε και η μετανάστευση, αλλά η κρίση στην Καταλονία, και με βάση αυτήν η αντιπαράθεση εστιάσθηκε στο ποιο μοντέλο της χώρας υπερασπίζονται τα διάφορα κόμματα. Μία πολυεθνική Ισπανία, όπως υποστηρίζουν οι Podemos, μία αποκεντρωμένη Ισπανία, που θα σέβεται ισότιμα όλες τις διαφορετικότητες, όπως θέλει το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα PSOE, ή ένα συγκεντρωτικό και Ιακωβίνικο μοντέλο, όπως θέλουν τα κόμματα της Δεξιάς».
Όμως ποιές είναι οι προοπτικές που ανοίγονται πλέον ενόψει των εκλογών και ποιες οι πιθανές εξελίξεις; «Αφού προκάλεσαν την ανατροπή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Πέδρο Σάντσεθ, μην ψηφίζοντας τον νόμο για τον προϋπολογισμό, πλέον οι Καταλανοί αυτονομιστές υποστηρίζουν τον διάλογο με μία σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχοντας πλέον επίγνωση του κινδύνου που θα σημάνει για το μέλλον της περιοχής μία επικράτηση της Δεξιάς» τονίζει ο Φόρτι, προσθέτοντας: «Πράγματι, το φάσμα μίας επανάληψης του τι έγινε στην Ανδαλουσία, με μία κυβέρνηση των τριών κομμάτων της δεξιάς -ΡΡ, Ciudadanos, Vox- είναι ένα από τα πιθανά μετεκλογικά σενάρια, με τα άλλα τρία να έχουν ως κεντρικό τους άξονα το PSOE του Σάντσεθ.
Καθότι όλες οι δημοσκοπήσεις φέρουν το PSOE μακράν το πρώτο κόμμα σε ψήφους, οι δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά του είναι τρεις: Μία συγκυβέρνηση με τους Podemos κι έχοντας τη στήριξη των Βάσκων και Καταλανών Αυτονομιστών. Ή μία κυβέρνηση του PSOE με τους Ciudadanos, μία λύση που προωθούν οι κύκλοι της οικονομικο-κοινωνικής ηγεμονίας στην Ισπανία, ή τέλος μία κυβέρνηση μειοψηφίας του PSOE, η στήριξη της οποίας θα εξασφαλίζεται περιστασιακά και με μία διαφοροποιημένη βάση. Αυτό το τελευταίο σενάριο είναι κι εκείνο που προτιμά ο ίδιος ο Σάντσεθ».
Όλα τούτα όμως παραμένουν σε υποθετικό επίπεδο, είτε λόγω της μεγάλης μετακίνησης ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο, είτε εξαιτίας του αγνώστου παράγοντα που ακούει στο όνομα Vox, είτε λόγω του μεγάλου ποσοστού των αναποφάσιστων (που ξεπερνά το 30%).
Όλοι θα χρειασθεί να περιμένουμε το βράδυ των αποτελεσμάτων για να δούμε τι πραγματικά θα γίνει, στρέφοντας ιδιαίτερα την προσοχή μας στο πώς θα ψηφίσει η «άδεια Ισπανία», οι απομακρυσμένες και αραιοκατοκημένες περιοχές στο εσωτερικό της χώρας, που χάρις στον εκλογικό νόμο παίζουν πάντοτε ένα ρυθμιστικό και κρίσιμο ρόλο για να κατανοήσουμε τελικά ποιός πρόκειται να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο της Μαδρίτης» καταλήγει ο διαλεκτός αναλυτής.
Με πληροφορίες από skai.gr,documentonews.gr