ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Oι σκηνές της πόλης έχουν γεμίσει παραστάσεις με θέμα τις ερωτικές σχέσεις, τα σαρκικά πάθη και τις σεξουαλικές μας νευρώσεις. Ερωτευμένες πόρνες, ερωμένες του κάτω κόσμου και ολέθριοι εραστές δίνουν το στίγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η καυστική παρωδία της έννοιας του love story απουσιάζει. Το μεγαλείο και η παράνοια της ερωτικής μας ζωής αντικατοπτρίζονται με πάθος στις σκηνές μας.
«Ευρυδίκη»
Με την ολόγυμνη Έλενα Τοπαλίδου να χορεύει απελπισμένα πάνω στις μπλε γόβες της και το παραπονεμένο ρετρό άσμα «Μάχαιρα έδωσες» να ακούγεται σε electro-beat εκδοχή ξεκινούν τα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, στο Εθνικό Θέατρο, για να ξετυλίξουν μέσα σε δυόμισι ώρες την άτυχη ζωή και τους ακόμη πιο άτυχους έρωτες τεσσάρων ιερόδουλων στην Τρούμπα του ’60. Κι έχει ενδιαφέρον –τόσο ιστορικό όσο και πολιτισμικό– ότι χρειάστηκαν 50 χρόνια για να ανεβεί το συγκεκριμένο έργο στη μεγάλη κρατική μας σκηνή. Γιατί όπως έχει παραδεχτεί και ο Γαλανός: «Όταν τελείωσα το έργο το 1962, το υπέβαλα στο Εθνικό Θέατρο. Μου απάντησαν ότι ναι μεν τους άρεσε, αλλά λόγω του ειδικού του θέματος δεν μπορούσαν να το ανεβάσουν». Εκτός όμως από αυτήν την ακατάλληλη γι’ ανηλίκους παράσταση, εξίσου απογυμνωμένες είναι και οι σχέσεις των σαιξπηρικών ζευγαριών στη σκληρή εκδοχή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», πάλι στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»-Rex του Εθνικού. Αγριεμένες είναι επίσης οι σχέσεις των νεαρών ηρώων του «Fame», οι οποίοι φλέγονται από τον πυρετό της δόξας αλλά και από την ένταση των ερώτων τους. Αφήστε που (αν δεν πέφτω έξω) αυτή είναι η παράσταση στην οποία οι πρωταγωνιστές φιλιούνται στο στόμα πιο συχνά από όσο σε οποιαδήποτε άλλη της Αθήνας, κάνοντας έτσι τους –κατά κύριο λόγο έφηβους– θεατές να… κοκκινίζουν.
«Κατάδικός μου»
Το ελληνικό θέατρο έχει εδώ και καιρό «απαντήσει» στην κρίση (πάνω από 300 παραστάσεις παίζονται αυτήν τη στιγμή στην πόλη) και μας καλεί, εκτός από κωμωδίες και πολιτικά κείμενα, να δούμε και ορισμένα πολύ παθιασμένα έργα. Ο έρωτας αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του παγκόσμιου θεάτρου και παραστάσεις που ανατέμνουν τις πιο πολύπαθες σχέσεις μας ανέβαιναν πάντα στις ελληνικές σκηνές. Μόνο που φέτος τα πράγματα έχουν αγριέψει: ποιο είναι τελικά το αληθινό πρόσωπο του έρωτα σε μια εποχή θολή και ταραγμένη, με οικονομική και ταυτόχρονα συναισθηματική δυσπραγία; Ηθοποιοί και θεατές βουτούν φέτος στα βαθιά νερά των σεξουαλικών ενστίκτων, του σαδομαζοχιστικού ερωτισμού και των επικίνδυνων σχέσεων αγάπης-μίσους. Και όλα δείχνουν πως οι ερωτικές μας σχέσεις είναι εξίσου οδυνηρές με τις οικονομικές. Σε αρκετές περιπτώσεις βέβαια το χιούμορ επιστρατεύεται για να δώσει τη δική του χαμογελαστή απάντηση σε αυτές τις αγωνίες.
«Συλλέκτης»
Η ερωτική παράσταση, πάντως, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να σου ραγίσει και ταυτόχρονα να σου ευφράνει την καρδιά είναι η κωμικοτραγική «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ, την οποία ανεβάζει ο Δημήτρης Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία. Οι καταραμένοι ήρωες του έργου είναι μεν… αρχαίοι –ο Ορφέας, η Ευρυδίκη και ο Άδης–, αλλά με πολύ σημερινή ιδιοσυγκρασία: συναισθηματικά ανώριμοι, αναποφάσιστοι, παράφοροι και ορμητικοί. Ο Ορφέας ταλανίζεται από καλλιτεχνικές ανησυχίες, ο Άδης περνάει κρίση παλιμπαιδισμού και η Ευρυδίκη επιστρέφει με τη θέλησή της στο βασίλειο των νεκρών, μακριά μεν από τον αγαπημένο της Ορφέα, αλλά κοντά στον πεθαμένο πατέρα της.
«Συνέντευξη»
Από το σεξ μιας βραδιάς ξεκινούν όλα σε δύο δημοφιλείς παραστάσεις της πόλης: ο Γιώργος Κιμούλης και η Δήμητρα Ματσούκα επιδίδονται σε ένα άγριο και απροσδόκητο one night stand στην προκλητική «Συνέντευξη», ερμηνεύοντας έναν «σοβαρό» δημοσιογράφο και μια στάρλετ της τηλεόρασης. Ύστερα από πολλά ποτά και μια αδέξια πρώτη συνεύρεση ξεκινούν και τα μπλεξίματα των ηρώων της ξέφρενης κωμωδίας «Η ρομαντική μου ιστορία» του Ντ.Σ. Τζάκσον, που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Αυτή η (εντελώς αντι-ρομαντική) παράσταση τείνει να γίνει η αγαπημένη των 35άρηδων Αθηναίων, καθώς βλέπουν επί σκηνής τις ερωτικές τους αγωνίες να αποκτούν σάρκα και οστά. Κυνικά θέτει το όλο ζήτημα της συνουσίας και της ενδεχόμενης αναπαραγωγής του είδους και ο κεντρικός (κι εντελώς αντι-ρομαντικός) ήρωας, εμπνευσμένα ενσαρκωμένος από τον Μάκη Παπαδημητρίου: «Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου προτού πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς ένα βούρλο από τη δουλειά σου. Δεν κάνω πλάκα. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί».
«Sex revolution»
Εξίσου κυνικός είναι όμως και ο Μάικ Μπάρτλετ, ο συγγραφέας του «Love, love love», που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης από τη Μαριάννα Κάλμπαρη. Εδώ ο έρωτας παρακολουθείται ως ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο που ορίζει τις γενιές από τα χίπικα ’60s μέχρι τα παγκοσμιοποιημένα ’90s, για να φτάσει στα εξαρθρωμένα ’00s σαν περασμένο μεγαλείο που κοιτώντας το όλοι κλαίνε. Κάτι αντίστοιχο επιχειρεί να αποδείξει ο Ζήσης Ρούμπος εξιστορώντας μας γι’ ακόμη μία χρονιά στο one-man-show «Caveman» πόσο δύσκολο πράγμα ήταν, είναι και θα είναι ο έρωτας, από την εποχή των σπηλαίων μέχρι… την αιωνιότητα (Coronet). Ακόμη, η νέα κωμωδία του Χάρη Ρώμα «Sex revolution», που γράφτηκε για τη θεατρική ομάδα Fabrica Athens και ανεβαίνει στον ομώνυμο χώρο, αφορά δύο ζευγάρια Αμερικανών στο Σικάγο τα οποία διευρύνουν τη σεξουαλική επανάσταση το 1970 με κωμικοτραγικές συνέπειες. Παρεμφερή τίτλο –κι… επαναστατικές ανησυχίες– έχει και το «Sexual revolution» του Αντώνη Στυλιανέση (Αργώ): επτά νέοι που πιστεύουν ότι το σεξ, τα στριφτά τσιγάρα κι ένας freddo cappuccino είναι αρκετά για τη ζωή τους έρχονται αντιμέτωποι με μια απρόβλεπτη εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και αναρω
«Γλέντι στον καιρό της πανούκλας»
Έρωτες στα χρόνια της χολέρας Στον «Συλλέκτη» (104), τη θεατρική μεταφορά του περίφημου μυθιστορήματος του Τζον Φόολς, ο έρωτας μοιάζει με φυλακή: ο κεντρικός ήρωας είναι ένας ιδιόρρυθμος συλλέκτης πεταλούδων που συμπεριλαμβάνει στη συλλογή του μια όμορφη φοιτήτρια, την οποία απάγει και φυλακίζει στην ερημική του κατοικία, προσδοκώντας πως κι εκείνη θα τον αγαπήσει όσο αυτός. Στο «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας» του Αλεξάντρ Πούσκιν (Βυρσοδεψείο), ο έρωτας ανάμεσα σε μια ευαίσθητη πόρνη κι έναν άντρα ο οποίος μόλις έχασε τη γυναίκα του σε μια επιδημία χολέρας θυμίζει… φυσικό φαινόμενο. Μήπως όμως πάντα ο έρωτας δεν έχει την ισχύ της καταιγίδας ή του σεισμού;
Πηγή: athinorama.gr