ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Δυσκολεύεται να κάνει κανείς το “ψυχογράφημα” της τριμερούς κυβέρνησης Σαμαρά.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα επιβάλλονται συλλήβδην και άμετρα μία σειρά από πολιτικές αποφάσεις που κλιμακώνουν την οικονομική εξαθλίωση των πολιτών και αποσυνθέτουν ότι είχε απομείνει από το κοινωνικό κράτος των προηγούμενων δεκαετιών.
Παρά ταύτα, η στάση υπουργών της κυβέρνησης υποδηλώνει φραστικό αυταρχισμό και ιδεολογική εμμονή.
Όταν, παραδείγματος χάρη, ανακοινώνεται η πολιτική κατασχέσεων σε μισθούς και συντάξεις για ληξιπρόθεσμες οφειλές άνω των 3.000 ευρώ, ή όταν το υπουργείο Οικονομικών “καταπίνει” την άρνηση της τρόϊκας για διασπορά των οφειλών προς το Δημόσιο σε περισσότερες δόσεις, θα περίμενε κανείς έναν σύντομο απολογισμό και παροχή εξηγήσεων.
Ή όταν -έστω και στο επίπεδο των σεναρίων που διοχετεύθηκαν από το οικονομικό επιτελίο προς διαμόρφωση “κλίματος”- σκοπεύεις να φορολογήσεις τα ακίνητα, αγνοώντας τις αποφάσεις του ΣτΕ για την προσωρινότητα του χαρατσιού και επιβάλλοντας νέους φόρους καταστρατηγώντας το Σύνταγμα και την κοινή λογική, θα ανέμενε, πάλι, κανείς λιγότερη αμετροέπεια εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών.
Όταν η κυβέρνηση κυβερνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και επιτάξεις, θα ανέμενε κανείς περισσότερη “συμπάθεια” και λιγότερο “στόμφο”.
Μπορεί να αναφέρει κανείς πλείστα όσα ανάλογα παραδείγματα.
Είναι προφανές πως ο Αντώνης Σαμαράς, περισσότερο κατ’ ανάγκη και επιλογή και καθόλου επειδή το πιστεύει, αποφάσισε να κυβερνήσει …στο όριο. Περπατά στο στενό περβάζι του 12ου ορόφου, ελπίζοντας ότι θα αντέξει μέχρι τις γερμανικές εκλογές, προκειμένου ένας νέος Μεγάλος Συνασπισμός υπό την Μέρκελ στο Βερολίνο να του επιτρέψει να προωθηθεί μία μεγάλη διαγραφή χρέους.
Είναι πιθανό να το καταφέρει. Δεν μπορεί, όμως, να προσδοκά ότι θα βρεθούν πολλοί να του το αναγνωρίσουν.
Πρώτον, γιατί ελάχιστοι θα έχουν μείνει “ζωντανοί” για να τον χειροκροτήσουν,
Δεύτερον, γιατί θα έχει μετατραπεί σε Φάουστ προκειμένου να επιτύχει κάτι που θα είναι και δυσνόητο και αμφισβητήσιμο,
Τρίτον, διότι δεν θα έχει δείξει …επιείκια. Δεν έχει πει ακόμα, για παράδειγμα, στον ελληνικό λαό όλη την αλήθεια και, κυρίως, δεν έχει εξηγήσει τη στροφή του από τον πούρο αντιμνημονιακό λόγο στο “ουδείς αναμάρτητος”.
Δεν του έχει καν πει ποιο είναι -εάν υπάρχει- το σχέδιο εξόδου.
Κυρίως, όμως, υποτιμά το γεγονός ότι όταν μπαίνεις στο νοσοκομειακό δωμάτιος ενός βαριά και ετοιμοθάνατου ασθενούς, δεν του κουνάς το δάχτυλο γιατί δεν έπαιρνε τα φάρμακά του στις σωστές ώρες. Ούτε τους φέρνεις τους αγριεμένους νοσηλευτές να τον απειλήσουν ότι θα τον βγάλουν σε ράντζο στον διάδρομο.
Κάθεσε δίπλα του, του κρατάς το χέρι, του μιλάς χαμηλόφωνα και με επιείκια. Και του εξηγείς πως μπορεί να αποφεχθεί το μοιραίο. Κι αν είσαι πεισμένος ότι δεν μπορεί να αποφευχθεί, του περιγράφεις τη…μετά θάνατο ζωή.
Αυτή τη δύναμη της λογικής και της επιείκιας, δυστυχώς, ο κ. Σαμαράς και οι συν αυτώ δείχνουν να την υποτιμούν, ενδεδυμένοι την ατσαλάκωτη τήβενο της “μοναδικής λύσης”.