panos_drivas Σε εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Στ. Τσακυράκη με τίτλο «Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;» τον Απρίλιο του 2018, η νέα υφυπουργός Εργασίας, Δόμνα Μιχαϊλίδου είχε τονίσει μεταξύ άλλων: «Ένα κομμάτι που με ανησυχεί και με προβληματίζει είναι ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα, η οποία ουσιαστικά έγινε επειδή δεν έγινε ο αγώνας όταν έπρεπε να γίνει».
Μάλιστα, όπως η ίδια τόνιζε, το… φαινόμενο του αντιδικτατορικού αγώνα «παίρνει διαστάσεις υπερβολής». «Το δεύτερο που με προβληματίζει έχει σχέση με την μετατροπή σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία φοβάμαι ότι είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο», δήλωνε χαρακτηριστικά.
«Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας” κι αναρωτιέμαι, για ποια ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία;», σημείωνε στη συνέχεια για να καταλήξει στο παραλήρημά της, λέγοντας: «Ποιοι; Αυτοί (τα ιστορικά στελέχη) που είναι ακριβώς οι ψυχικά νοσούντες; Η έκβαση αυτή της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μία συλλογική ψυχική νόσο, παρά μία μεμονωμένη».
Το 2017, η κ. Μιχαηλίδου δήλωνε με περηφάνια και χαμόγελο πως «με τις θυσίες του ελληνικού λαού, καταφέραμε να μειώσουμε πάρα πολύ το κόστος εργασίας. Το εργασιακό μπήκε σε ένα πλαίσιο πιο ευέλικτο, το μισθολογικό μπήκε σε ένα πλαίσιο πολύ πιο σκληρό, οπότε καταφέραμε να μειώσουμε το κόστος εργασίας».
Η μείωση του κόστους εργασίας «επετεύχθη» χάρη στη θέσπιση του υποκατώτατου μισθού, τη μείωση του βασικού, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και άλλα σκληρά μέτρα.