ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Θα είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας όταν η χώρα θα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821; Θα έχει την ιστορική ευκαιρία να εκφωνήσει, ως Αρχηγός του Ελληνικού Κράτους, την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στην Πνύκα, την Επίδαυρο ή όπου αλλού επιλεγεί, σε απευθείας σύνδεση με τα μεγαλύτερα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα και με πλήθος ξένων ηγετών στο ακροατήριο σε μια συγκυρία μοναδική;
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Θα μου πείτε, ποιος δεν θα το ήθελε. Τίποτα ευκολότερο, άλλωστε, για τον ίδιο. Ευρυμαθής, θεσμικός, ενωτικός και “λαϊκός”, δεξιοτέχνης στο παιχνίδι των (εθνικών) συμβολισμών, με υψηλές γνωριμίες διεθνώς και με μια στέρεη προσωπική σχέση με την επικεφαλής του “Ελλάδα 2021” Γιάννα Αγγελοπούλου από παλιά, η οποία, αν μη τι άλλο, διασφαλίζει ανέφελη συνεργασία.
Για να φτάσει, όμως, στο 2021 πρέπει να περάσει από το 2020. Ο χρόνος τα’ χει αυτά. Δεν διαγράφει χρονιές και η “μηχανή” που σε ταξιδεύει υπερκεράζοντας εμπόδια δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Ο πολιτικός χρόνος, δε, έχει τους δικούς του σκληρούς κανόνες.
Όσοι συναντούν τελευταία τον Προκόπη Παυλόπουλο αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του μια αμηχανία. Είναι βέβαιο, παρότι δεν το ομολογεί, πως μια δεύτερη προεδρική θητεία και θα την ήθελε και, για πολλούς, την αξίζει.
Θα την ήθελε γιατί έχοντας συνεργαστεί σχεδόν άψογα με τον άνθρωπο που τον πρότεινε για το ύπατο αξίωμα και τον τίμησε, τον Αλέξη Τσίπρα, είναι ανθρώπινο να επιθυμεί την πολιτική του δικαίωση και από την παράταξη που υπηρέτησε πιστά επί αρκετές δεκαετίες. Μπορεί οι νεοδημοκράτες βουλευτές να τον ψήφισαν σε εκείνη την προεδρική εκλογή του 2015, ο νυν πρωθυπουργός, όμως, όχι. Δεν ήταν πρόταση, άλλωστε, εκείνης της Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά.
Μια δεύτερη θητεία, λοιπόν, ως πρόταση της παράταξής του -και με εξασφαλισμένη την στήριξη από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως άλλωστε έχει δεσμευθεί ο Αλέξης Τσίπρας– θα είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να ελπίσει ποτέ από τη ζωή του ο διαπρεπής πανεπιστημιακός που εισήλθε στην πολιτική μέσω του νομικού γραφείου του ιδρυτή της Ν.Δ Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ο Προκόπης Παυλόπουλος ελπίζει πως δεν θα πεθάνει η δική του ελπίδα, ωστόσο φαίνεται πως δεν έχει λάβει ακόμα την διαβεβαίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως θα βρίσκεται στο Προεδρικό Μέγαρο όταν η χώρα θα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού.Σε πείσμα κάποιων που λένε το αντίθετο, είτε κρίνοντας, είτε μεταφέροντας…
Είμαι βέβαιος πως στο μυαλό του έχει ήδη έτοιμη την ομιλία για την περίσταση. Από τον ελληνικό διαφωτισμό στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, μέχρι την Φιλική Εταιρεία, την πίκρα για τις αποστάσεις των μεγάλων δυνάμεων από τον απελευθερωτικό αγώνα, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ρήγα Φεραίο, το νέο Θούριο που έχει ανάγκη η χώρα και τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Ελλάδα στις μέρες που έρχονται.
Όλα είναι έτοιμα και τακτοποιημένα. Το μοναδικό που λείπει είναι το νεύμα του Κυριάκου.
Η προσέγγιση ορισμένων αναφέρει πως ο πρωθυπουργός δεν έχει επί της ουσίας άλλη επιλογή. Δεν γνωρίζω εάν την υιοθετεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ωστόσο μια τέτοια βεβαιότητα “κείται μακράν”.
Ναι, ο Λουκάς Παπαδήμος ή η Άννα Διαμαντοπούλου είναι επιλογές συγκρουσιακές που δεν εξασφαλίζουν την ελάχιστη συναίνεση. Ναι, ο Αντώνης Σαμαράς μόνο στα όνειρά του θα μπορούσε να ελπίζει κάτι τέτοιο. Ναι, η Αρβελέρ είναι μια πιθανότητα στη σφαίρα του φαντασιακού. Ναι, ο Κώστας Καραμανλής ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές και, παρότι έδωσε “γη και ύδωρ” προεκλογικά, μπορεί εύκολα να προβλέψει τι θα μπορούσε να σημαίνει μια τέτοια συγκατοίκηση.
Από την άλλη, όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε δείγματα γραφής ότι επιθυμεί ένα άλλο μοντέλο, όχι μόνο διακυβέρνησης αλλά εικόνας της χώρας. Αντιφατικές, βεβαίως, και ίσως κατώτερες του αναμενομένου κάποιες επιλογές του, αλλά αυτός κρατάει την τράπουλα, αυτός θα διαλέξει και τη στιγμή και το χαρτί.
Εχοντας, μάλιστα, και την ευχέρεια να πάει σε μια προεδρική εκλογή με 151 ψήφους εάν κάτι τέτοιο χρειαστεί.
Μπορεί ο Προκόπης Παυλόπουλος να έχει φανατικούς υποστηρικτές στο κυβερνών κόμμα, από την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Νικήτα Κακλαμάνη μέχρι τον Γιώργο Γεραπετρίτη, ο πρωθυπουργός, όμως, μπορεί να μην έχει εκτιμήσει δεόντως την ταύτιση του Προέδρου με τον προκάτοχό του στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αναγκαία σε κάποιες κρίσιμες στιγμές και λογική για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος και της Δημοκρατίας, αναμφίβολα, πολιτικά, ωστόσο, μη αποδεκτή από μερίδα της Ν.Δ. Συνεργάτες και δημοσιογραφικοί εκπρόσωποι του πρωθυπουργού ήταν, άλλωστε, εκείνοι που του ζητούσαν να παραιτηθεί και να το κάνει…Κούγκι. Όπως και είναι αρκετοί εκείνοι που θυμούνται με θυμό τη θετική του στάση και σύμπραξη σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών σε εποχές πολιτικού “πολέμου” και πριν η Ν.Δ ανακαλύψει ότι η συμφωνία “έλυσε τα πολιτικά ζητήματα” μεταξύ των δύο χωρών.
Από την άλλη, με το ΚΙΝ.ΑΛ να επιμένει πως “χρειάζεται Πρόεδρος από τον προοδευτικό χώρο”, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να υπολογίσει πως στην προσεχή προεδρική εκλογή θα βρεθεί να επιλέγει “χεράκι- χεράκι” με τον Αλέξη Τσίπρα τον Προκόπη Παυλόπουλο. Το θέλει;
Όλα αυτά θα “κλειδώσουν” το φθινόπωρο. Μέχρι τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει στείλει τα δικά του θετικά “σήματα” (η προαναγγελθείσα. πριν τις εκλογές, διαφωνία του για την ηγεσία της Δικαιοσύνης είναι γνωστό ότι δυσαρέστησε τον Αλέξη Τσίπρα και απομάκρυνε ψυχολογικά τους δύο άνδρες), θα έχει περάσει από το “μικροσκόπιο” του Μαξίμου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει ζυγίσει τι τον συμφέρει περισσότερο.
Η αναμονή σκοτώνει το αποτέλεσμα, όταν αυτό δεν είναι επιθυμητό. Όταν η κατάληξη είναι αίσια, η αναμονή έχει λειτουργήσει ως πολιτικό “αφροδισιακό”…