ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Καραμανλής, η Μπακογιάννη, η Κεφαλογιάννη, ο Κακλαμάνης, ο Κουμουτσάκος, ο Τσιάρας και άλλοι πολλοί –ευτυχώς– δεν είναι εξωγήϊνοι που προσγειώθηκαν, αίφνης, στο γηγενές πολιτικό τοπίο και δεν γνωρίζουν ότι το προσφυγικό εξελίσσεται σε ένα φαραωνικό πρόβλημα που δύσκολα μπορεί να αντέξει η χώρα. Ούτε, φυσικά, ο Χρυσοχοϊδης που διαπιστώνει πόσο εύκολο είναι να του ξεφύγει η κατάσταση και στέλνει δραματοποιημένα το δικό του μήνυμα στους “Πιλάτους” των Βρυξελλών.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Όλοι οι παραπάνω αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως τα “μπάρμπεκιου” και οι νυχτερινές επιδρομές κατά λεωφορείων που μεταφέρουν μετανάστες στην ενδοχώρα δεν είναι γραφικότητες ολίγων αλλά σπορά για την δυσφορία των πολλών.
Μια σπορά που εύκολα μπορεί να μετατρέψει τον θάμνο του σοβούντος υπερεθνικισμού σε δάσος ρατσιστικών εκρήξεων. Αντιλαμβάνονται, επίσης, πως μπορεί η Χρυσή Αυγή είναι στο δικαστήριο αναμένοντας την απόφαση αλλά χιλιάδες “ορφανά” της παραμένουν στους δρόμους και αναζητούν στέγη.
Όταν πριν από καιρό, μεσούσης της ακραίας αντιπαράθεσης για το Μακεδονικό και τις Πρέσπες, ο Δένδιας και άλλοι έλεγαν πως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν επιλύονται στα συλλαλητήρια, πάλι αυτό είχαν κατά νου. Δεν έπραξαν τα δέοντα, βεβαίως, περιθωριοποιημένοι από την κρατούσα αντίληψη περί ψηφοθηρίας στη Ν.Δ, ωστόσο κάπως διαφοροποιήθηκαν αφήνοντας χώρο για εύλογη αμφισβήτηση.
Δυστυχώς, όμως, εκείνο το παιχνίδι χάθηκε –με όποιες ευθύνες μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως αναλογούν και στην άλλη πλευρά– και όσα συμβαίνουν στις μέρες σχετικά με το προσφυγικό-μεταναστευτικό αποτελούν συνέχεια και κλιμάκωση.,
Το σύνθημα “οι πολιτικοί ξεπούλησαν τη Μακεδονία” έχει πια διολισθήσει στο “κινδυνεύει το Έθνος και ο Ελληνισμός” και οι “λαθροεισβολείς” είναι ο νέος εχθρός που αντικαθιστά τους “προδότες” των Πρεσπών. Ο κίνδυνος είναι σαφής. Οι συμπεριφορές που καλλιεργήθηκαν με το Μακεδονικό είναι σήμερα παρούσες ξανά, χωρίς αρχαιοελληνικές φορεσιές (αν και σε ορισμένες περιπτώσεις τις είδαμε κι αυτές) αλλά με το ίδιο ακραίο “πάθος” και την ίδια εκφορά λόγου. Ο “εχθρός” ενώνει ξανά, απλώς έχει αλλάξει πρόσωπο. Τότε ήταν ο “γυφτοσκοπιανός”, τώρα είναι ο “μαύρος”, ο ξένος, ο εισβολέας.
Η μετριοπαθής πτέρυγα της Ν.Δ κάνει, έστω και τώρα, ότι μπορεί ανάλογα με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Και κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να λοιδωρείται, ούτε να υπονομεύεται η δημόσια παρουσία της από την συνεχή υπόμνηση της ανεκτικής στάσης της στις ακρότητες του πρόσφατου παρελθόντος. Ενίσχυσή τους χρειάζεται και όχι απαξίωση.
Η Μπακογιάννη, η Κεφαλογιάννη και οι άλλοι έχουν γαλουχηθεί σε έναν άλλο νεοδημοκρατικό πολιτικό πολιτισμό. Έχουν κατοχυρώσει τον “χώρο” τους και το εκλογικό τους ακροατήριο. Δεν μπορούν εύκολα να φορέσουν χλαμύδες, ούτε να στήσουν τα δικά τους μπάρμπεκιου.
Το ερώτημα είναι εάν αποτελούν ακόμα πλειοψηφία στο κυβερνών κόμμα ή μετατρέπονται σταδιακά σε μια “ευγενή μειοψηφία” με φθίνουσα κοινωνική επιρροή.
Πολλοί φοβούνται πως συμβαίνει το δεύτερο. Για να αποφευχθεί, όμως, το πρώτο το νεύμα πρέπει να έρθει από ψηλά. Από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Διαθέτει την ηγεμονία, την αποδοχή των δημοσκοπήσεων και την ανοχή του εκλογικού σώματος ενώ ακόμα ο πολιτικός χρόνος κυλάει υπέρ του. Ωστόσο δείχνει πως δεν θέλει να κόψει τον γόρδιο δεσμό των μικρών αλλά εξαιρετικά επικίνδυνων “ισμών” που αναπτύχθηκαν στο κόμμα του.
Κάποιοι λένε πως τον βολεύουν οι Κυρανάκηδες και οι Μπογδάνοι αλλά και οι μέντορές τους που από “μουσαφίρηδες” (όπως τους αποκαλούν οι καραμανλικοί) έγιναν νοικοκυραίοι. Τον βολεύουν υπό την έννοια ότι λειτουργούν ως συγκολητικός ιστός ώστε να αποφεύγονται μετακινήσεις ψηφοφόρων προς την υπερδεξιά. Και είναι αλήθεια πως η Ν.Δ δείχνει να συμβιβάζεται με έναν απλοϊκό εσωτερικό διπολισμό: ο Μητσοτάκης είναι κεντρώος και απευθύνεται σε αυτό το τμήμα της κεντροδεξιάς, οι άλλοι είναι ultra right και καλύπτουν τα νώτα.
Η προσέγγιση είναι απλοϊκή διότι το παραπάνω σχήμα θα είχε ίσως κάποιο νόημα εάν το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία βρίσκονταν σε μια κάποια ισορροπία. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο καθώς οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι πολύ ισχυρότερες πλέον από τις κεντρομόλες. Εύκολα το δεύτερο σκέλος του εσωτερικού διπολισμού θα ηγεμονεύσει. Και εκεί που ο στρατηγός νομίζει πως τον ακολουθεί ένας πιστός στρατός θα γυρίσει το βλέμμα του στα μετόπισθεν και θα δεί πως επελαύνει ηγούμενος μια στρατιά από μισθοφόρους και ατάκτους…