ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι ένα ακόμα στέλεχος του εγχώριου απισχνασμένου πολιτικού συστήματος που ιδρύει το δικό του κόμμα. Η εκτίμηση του απλή, σχεδόν απλοϊκή (όπως περιγράφεται στην ομιλία του στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου πολιτικού φορέα): Υπάρχει χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή η Φύση απεχθάνεται κα κενά, ο κ. Λοβέρδος φιλοδοξεί τα το καλύψει.
Έχουν προηγηθεί -μόνο την πρόσφατη πολιτική περίοδο- οι πρώην σύντροφοί του Λούκα Κατσέλη και Χάρης Καστανίδης με την Κοινωνική Συμφωνία, ο Τζήμερος με τη δημιουργία Ξανά, ο Χρήστος Ζώης με τη Νέα Μέρα, ο Μάνος με την επανασυσταθείσα Δράση, ο Αλαβάνος με το Plan B, η πρωτοβουλία Φλωρίδη και, πιθανώς, όλο και κάποιον να ξεχνώ -ας με συγχωρήσει.
Ο κ. Λοβέρδος επιλέγει τον διόλου πρωτότυπο αλλά έμπλεο φιλοδοξιών τίτλο “Συμφωνία για μια Νέα Ελλάδα”.
Εμπεριέχει κάτι από ένα παντελώς άγνωστο Δημοκρατικό Κίνημα Πολιτών “Νέα Ελλάδα” (ως πρόεδρος του φέρεται κάποιος Ηλίας Μαρκόπουλος) και κάτι από την Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας. Και πολλούς συμβολισμούς από τις (9) Συμφωνίες του Ludwig Van Beethoven, πιθανότατα περισσότερο από την 5η, γνωστή και ως Συμφωνία της Μοίρας.
Δεν γνωρίζω ποιά θα είναι η …μοίρα του κ. Λοβέρδου και του κόμματός του. Γνωρίζω, όμως, πως ο πληθωρισμός πολιτικών απόψεων καταλήγει συχνά σε…ένδεια. ‘Αλλωστε, όπως αναφέρει η γνωστή λαϊκή αγγλοσαξονική ρήση “Opinions are like…, everybody has one”.
Δεν αμφισβητεί κανείς ότι ο Λοβέρδος, ο Μάνος, η Λούκα, ο Τζήμερος ή ο Λεβέντης δικαιούνται να ιδρύουν κόμματα. Και να τα περιφέρουν, στη συνέχεια, επιδιώκοντας συμμαχίες, συνήθως δια της προσκολλήσεως σε κάποιο κόμμα εξουσίας. Το μήνυμα είναι: “έχω και κόμμα, πάμε για συνεργασία;”. Κατά το γνωστό του αμίμητου Βουτσά “έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;”.
Εκείνο που δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ο κ. Λοβέρδος είναι ότι “εκφράζει το καινούριο”, “έχει στιβαρές πολιτικές θέσεις” και “είναι έτοιμος για συγκρούσεις’ -όλα αυτά αναφέρονται στην ομιλία του στο ιδρυτικό συνέδριο της Συμφωνίας του.
Είναι τόσο καινούριος όσο η Καπνικαρέα (κλείνει αισίως 20 χρόνια στην πολιτική, τα μισά εκ των οποίων σε υπουργικούς θώκους και θέσεις ευθύνης), είναι,δε, τόσο στιβαρός όσο οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του από Σημιτικό, σε Παπανδρεϊκό, σε μονήρη, σε Βενιζελικό και ξανά σε μονήρη.
Οι γνωρίζοντες τα ενδοπασοκικά έχουν να λένε πως ο Πάγκαλος και η Διαμαντοπούλου ακόμα τον περιμένουν σε εκείνο το ραντεβού στο υπουργείο Παιδείας, όπου θα συγκροτούσαν κίνηση αμφισβήτησης του Παπανδρέου και υπόδειξης του ιδίου για την αρχηγία με αντίπαλο τον Βενιζέλο. Ο Πάγκαλος έπεσε από τα σύννεφα όταν του είπαν πως, ενώ τον περίμεναν στη “γιάφκα”, ο Λοβέρδος έσφιγγε το χέρι του Βενιζέλου μπροστά στις κάμερες και προσχωρούσε στο μπλοκ του αντιπάλου του.
Όσο για την ετοιμότητά του για συγκρούσεις το απέδειξε κατά τις διαβουλεύσεις με την τρόϊκα ενόσω ήταν υπουργός Εργασίας (ασφαλιστικό) και υπουργός Υγείας (ΕΟΠΠΥΥ).
Από τη νέα προσπάθεια Λοβέρδου προκύπτουν, όμως, μερικά συμπεράσματα:
Πρώτον, η έπαρση είναι κακός σύμβουλος. Και το πολιτικό σύστημα των τριών τελευταίων δεκαετιών έχει αναδείξει αρκετές “θιγμένες μεγαλειότητες” που νόμισαν ότι η ζωή, η πολιτική και ο ελληνικός λαός τους χρωστούσε μια τουλάχιστον ευκαιρία να σώσουν την Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι κακόπεσε κανείς τους. Κάποιοι επέστρεψαν στις καθηγητικές τους έδρες, κάποιοι άλλοι τις απέκτησαν στα Harvard και τα Columbia (και μάλιστα μετ’ αποδοχών από τη Βουλή), ενώ άλλοι έμειναν λίγο εκτός παιχνιδιού ως “εφεδρείες” και επέστρεψαν δριμύτεροι. Η Ελλάδα πάντως…δεν σώθηκε.
Δεύτερον, η ανανέωση δεν…διατάσσεται. Δεν είσαι νεωτερικός, μοντέρνος, εκσυγχρονιστής ή ανανεωτικός επειδή το δηλώσεις εσύ. Και κάποιοι άλλοι δήλωσαν …George Clooney αλλά δεν τους βγήκε.
Τρίτον, το (ανακαλυφθέν) “κενό” μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα “κενό” στο οποίο υπάρχουν η ΔΗΜΑΡ, το μικρό ΠΑΣΟΚ και κάποια μικρότερα μορφώματα με μικρότερη ή και μεγαλύτερη (πάντως μικρή) αξιοπιστία από το εγχείρημα Λοβέρδου.
Τέταρτον, οι δημοσκοπήσεις είναι ένα περίεργο πράγμα που όλοι νομίζουν ότι ξέρουν να τις “διαβάζουν” και στο τέλος ανακαλύπτουν ότι οι ψηφοφόροι σπάνε πλάκα μαζί τους. Όταν, για παράδειγμα, κάποιοι πολιτικοί, όπως ο Λοβέρδος, σπεύδουν να εκπροσωπήσουν τον “Κανένα” που βλέπουν να τρυπώνει ανάμεσα στον Σαμαρά και τον Τσίπρα, πρέπει να ανακαλέσουν στη μνήμη τους ότι αυτός ο έρημος ο “Κανένας” ήταν εκεί και παλαιότερα, ανάμεσα στον Σημίτη και τον Καραμανλή, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά κλπ.
Υ.Γ Προς τέρψη και εκπαίδευση του φιλόμουσου κοινού που αρέσκεται, όμως, και στις πολιτικές αντιστοιχήσεις, παραθέτω την περιγραφή των 9 Συμφωνιών του Μπετόβεν, για να επιλέξετε ποιά ταιριάζει περισσότερο στη Συμφωνία Λοβέρδου.
Προσωπικά -συγνώμη εάν σας προκαταλαμβάνω- θα έλεγα…καμία.