Newsroom Team “Χειρουργικά” ασκεί κριτική ο Μιχάλης Τσιντσίνης από το οπισθόφυλο της “Καθημερινής” στις δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη περί …ΜΕΘ, μια αναφορά που προκάλεσε οξύτατη αντιπαράθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και μεταξύ των κομμάτων.
Ο πρωθυπουργός κάλυψε πολιτικά τον κ. Γεραπετρίτη επισημαίνοντας πως και ο ίδιος είχε πει προ ημερών κάτι ανάλογο, ωστόσο η δυσθυμία για την αναφορά παραμένει.
Γράφει η “Καθημερινή” επ΄ αυτού:
Ο σκοπός δεν είναι να αγοράζουμε πυροσβεστήρες· ο σκοπός είναι να μην ανάβουμε φωτιές: αυτή είναι μια ακαταμάχητα αυτονόητη δήλωση. Αν είχαμε περισσότερους πυροσβεστήρες, θα είχαμε περισσότερες φωτιές: αυτή είναι μια δήλωση της οποίας το νόημα δεν μπορεί να αναζητηθεί ούτε στη σφαίρα κάποιας προπαγανδιστικής σκοπιμότητας ούτε πουθενά.
Ο Γιώργος Γεραπετρίτης είπε και τα δύο. Πρώτον, ότι ο σκοπός είναι να δουλεύουν όλα τα υγειονομικά μέτρα σωστά, ώστε να μη χρειάζεται να νοσηλεύονται άνθρωποι στις εντατικές. Και αμέσως μετά είπε ότι αν είχαμε περισσότερα κρεβάτια, θα πέθαιναν περισσότεροι.
Η προσπάθεια που καταβλήθηκε προκειμένου να επιχωματωθεί ο επικοινωνιακός κρατήρας που άφησε η ευπαθής στο μοντάζ αποστροφή δείχνει ότι για την παρεξήγηση δεν φταίει μόνο το συριζοτεχνείο. Κυρίως, όμως, αποδεικνύει πόσο εύκολος είναι πια ο εγκλωβισμός της πολιτικής ζωής σε ξεκούδουνες αντιπαραθέσεις· σε μια ρουτίνα εικονικού σπαραγμού, που καταφέρνει στο τέλος να υποσκελίζει τους κινδύνους της μεγαλύτερης υγειονομικής κρίσης του τελευταίου αιώνα.
Η σύγκριση με την καραντίνα της άνοιξης είναι διαφωτιστική. Τότε, όπως και τώρα, με τους διακόπτες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής κατεβασμένους, η δίαιτα των ερεθισμάτων ήταν λιτή. Τότε κυριαρχούσαν μόνο η γλυκιά κηδεμονία του κυρίου καθηγητή και η συμφιλιωτική παραμυθία των πρωθυπουργικών διαγγελμάτων. Τώρα κυριαρχεί ένας τοξικός ανταγωνισμός για τον χρωματισμό της στατιστικής των νεκρών· ένα πρωτάθλημα ρακοσυλλεκτών για το ποιος θα εντοπίσει ταχύτερα και θα αναπαραγάγει ηχηρότερα τα μιντιακά απόβλητα του αντιπάλου του.
Η «συζήτηση» για την υγειονομική κρίση διεξάγεται, έτσι, ως σκουπιδοπόλεμος. Ενα χολερικό τουίτ, μια χειρουργικά ακρωτηριασμένη τηλεοπτική α-νοησία, ένα γηπεδικό ανάθεμα («εσείς σκοτώνετε») ή ένας ομόλογης αισθητικής πανηγυρισμός («εμείς σώζουμε ζωές»): έτσι κυλάει η πολιτική ζωή στην πανδημία.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πολιτική ένταση λειτουργεί εκτονωτικά. Η πίεση παροχετεύεται στις κυνομαχίες των κοινωνικών δικτύων. Οταν ξεμαλλιάζεσαι δίπλα από το πτώμα, δεν έχεις καιρό για να προσέξεις το πτώμα. Το κακό ξορκίζεται. Ομως, πόσοι στ’ αλήθεια είναι έτοιμοι να εκτονωθούν φανατιζόμενοι για μια πειραγμένη υπουργική δήλωση; Ποιους βοηθάει το ψευτόδραμα να απωθήσουν την τραγωδία;
Υπάρχει, πάντως, μέτρο σύγκρισης. Υπάρχει η Σουηδία – με 634 θανάτους ανά εκατομμύριο. «Αυτό που κάνουμε τώρα θα καθορίσει πόσοι από εμάς θα βρίσκονται τα Χριστούγεννα ακόμη στη ζωή», είπε στο προχθεσινό διάγγελμά του ο Σουηδός πρωθυπουργός. Κανείς δεν θα ήθελε να φανταστεί πώς θα ακουγόταν στα ελληνικά αυτιά μια τέτοια δήλωση. Κανείς δεν αντέχει να έρχεται διαρκώς αντιμέτωπος με τη θανάσιμη πραγματικότητα της πανδημίας. Δεν υπάρχει «σωστός» τρόπος να μιλήσεις γι’ αυτήν. Υπάρχει, όμως, λάθος.