Το έχουν επισημάνει αρκετοί συνάδελφοι του προέδρου του ΠΑΣΟΚ εδώ και αρκετό καιρό (οι κ.κ Κ. Χρυσόγονος και Γ. Κατρούγκαλος, για παράδειγμα, στην εκπομπή μου στον Real Fm).
Κι αυτό είναι το μεγάλο και, προσώρας, ανυπέρβλητο πρόβλημα στα επιτελεία των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων.
Μία συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου (είτε με συμμετοχή, είτε με ανοχή του δεύτερου κόμματος) αποτελεί στρέβλωση της βούλησης του εκλογικού σώματος…
Θα προέλθει, δηλαδή, από το “τρικ” του εκλονικού νόμου Παυλόπουλου για το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.
Στο όνομα, δηλαδή, της ανάγκης να έχει η χώρα σταθερή διακυβέρνηση, τα δύο κόμματα θα αποκτήσουν μία σχετικά ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όχι επειδή έτσι θα έχει αποφασίσει ο ελληνικός λαός αλλά χάρη στην “πρόβλεψη του νομοθέτη”. Χωρίς, όμως, παράλληλα, να διαθέτουν την πολιτική νομιμοποίηση του 50% συν μία ψήφο του εκλογικού σώματος.
Πρακτικά: ένα κόμμα (ΝΔ) με ποσοστό περίπου 22-25% θα συνεργαστεί με ένα κόμμα (ΠΑΣΟΚ) του 15-18% και με το μπόνους των 50 εδρών θα κυβερνήσουν δίχως αυτή η διακυβέρνηση να έχει αντιστοίχηση με τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Το αντίθετο. Το 60% και πάνω του εκλογικού σώματος απορρίπτει την προγραμαμτική ή ευκαιριακή σύγκλιση των δύο κομμάτων χωρίς, όμως -λόγω των στρεβλώσεων του νόμου και της δικής τους αδυναμίας να συμφωνήσουν-, να μπορούν να κυβερνήσουν.
Ο κ. Βενιζέλος, ευφυής ων, γνωρίζει πως ΄μία τέτοια μνημονιακή σύμπραξη δεν μπορεί να αντέξει στο χρόνο.
Υ.Γ Πρακτικά, όλα τα παραπάνω οδηγούν, πιθανότατα, τον κ. Βενιζέλο στην επιλογή της έμμεσης στήριξης μιας κυβέρνησης της ΝΔ, με την ανοχή των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Μία επανάληψη, δηλαδή, περίπου, της στάσης της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Θα έχουμε, δηλαδή, πιθανότατα, άλλη μία κυβέρνηση…ειδικού σκοπού!