ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΑΤΣΙΟΣ Από τη στιγμή που ο Ανδρέας Λοβέρδος ανακοίνωσε ότι θα είναι εκ νέου υποψήφιος για την αρχηγία του ΚΙΝΑΛ, άνοιξε ουσιαστικά και η εσωκομματική εκλογική κούρσα και αυτό φαίνεται καθημερινά από τη στάση του ίδιου, αλλά και της τωρινής ηγεσίας.
Το μεσημέρι της Πέμπτης (20/5) στη Βουλή έγινε γνωστό πως η κεντρική στάση του ΚΙΝΑΛ και της Φώφης Γεννηματά ήταν η καταψήφιση του νομοσχεδίου της Κυβέρνησης για την συνεπιμέλεια, κάτι που όμως δεν πτόησε τον Ανδρέα Λοβέρδο να επισημάνει πως θα απέχει από την ψηφοφορία, καθώς θεωρεί το νομοσχέδιο Τσιάρα – Μητσοτάκη σωστό και διαφοροποιείται από τη κομματική γραμμή.
Η αλήθεια είναι πως ο κύριος Λοβέρδος για ακόμα μία φορά επιλέγει αντιπολιτευτική στάση απέναντι στην κυρία Γεννηματά, κάτι που προφανώς και προκαλεί εσωκομματικές αναταραχές, αφού οι εκλογές του ΚΙΝΑΛ δεν είναι καν κοντά χρονικά, ενώ αντίθετα ο έτερος υποψήφιος νέος αρχηγός και Ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης έχει επιλέξει μία εντελώς διαφορετική στάση.
Το βασικό πρόβλημα που “πληγώνει” το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι οι δύο ή για την ακρίβεια οι… δυόμιση τάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του.
Από τη μία υπάρχει η κυρία Γεννηματά που η πραγματικότητα είναι πως κράτησε “ζωντανό” το κόμμα και πιστεύει στην αυτόνομη πορεία, ενώ από την άλλη πλευρά ο Ανδρέας Λοβέρδος θέλει να ασκεί εποικοδομητική αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ξεκάθαρα προσβλέπει σε μία μελλοντική συνεργασία με έναν όμορο χώρο για τον ίδιο, αλλά υπάρχει και μία ισχνή μειοψηφία η οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Αυτή η μειοψηφία μέσα στο ΚΙΝΑΛ βλέπει με θετικό μάτι τη συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, αρκεί βέβαια και οι δύο πλευρές να κάνουν τις απαραίτητες υποχωρήσεις και να δοθούν οι εξηγήσεις για τα εκατέρωθεν λάθη του παρελθόντος.
Όταν σε ένα κόμμα όμως υπάρχουν δύο ή και… δυόμιση όπως προείπαμε τάσεις, δεν μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη αρμονία η οποία θα φέρει και την ανάκαμψη δημοσκοπικά. Γιατί μετά τις εκλογές στα πρώτα φάουλ της Κυβέρνησης βλέπαμε ένα “ζωηρό” ΚΙΝΑΛ, του οποίου όμως τώρα ο αντιπολιτευτικός ενθουσιασμός έχει ξεθωριάσει.
Και όταν κάτι μένει στάσιμο όπως αυτή τη στιγμή η αυτόνομη πορεία του κόμματος, τότε στο σύντομο ή μακρινό μέλλον θα αρχίσουν να οπισθοχωρούν και τα ποσοστά από το 6-8%, καθώς πλέον είναι ξεκάθαρο πως πάντα μία τρίτη πολιτική δύναμη σε μία ευρωπαϊκή χώρα έχει ρόλο ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων και στο σχηματισμό Κυβερνήσεων.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν τα στελέχη στο Κίνημα Αλλαγής, θα ρισκάρουν με την αυτόνομη πορεία σε περίπτωση που εκλεγεί ξανά αρχηγός η Φώφη Γεννηματά ή θα κάνουν πάλι το ίδιο λάθος με αυτό του 2012;
Και όταν λέμε λάθος εννοούμε την συγκυβέρνηση με τον Αντώνη Σαμαρά -της οποίας μέγας υποστηρικτής είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος- η οποία δεν κόστισε μόνο στο ΠΑΣΟΚ εκλογικά, αλλά κυρίως ιδεολογικά καθώς αφομοιώθηκε πλήρως σε μία σκληρή δεξιά ατζέντα υπό τον Βαγγέλη Βενιζέλο και στελέχη όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, χωρίς να μπορέσει να αναδείξει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα σε σκληρά μνημονιακά χρόνια.
Οι επόμενοι μήνες μέχρι και τις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ θα είναι κρίσιμοι όχι μόνο για το ίδιο, αλλά και για τις εξελίξεις που θα έρθουν σε πολιτικό επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θα ήθελε ένα ΚΙΝΑΛ συνεργάτη χωρίς τα “βαρίδια” της… δεξιάς του πτέρυγας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένα κόμμα για να συγκυβερνήσει μετά τις εκλογές με απλή αναλογική, αλλά τελικά η απόφαση για το μέλλον του κόμματος και το που θα πρέπει να “στρίψει” το καράβι αφορά μονάχα του ψηφοφόρους του και τις επιλογές που θα κάνουν…