Άποψη
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Εντάξει. Ο Τσίπρας είναι δημαγωγός και λαϊκιστής. Το είπαμε, το συμφωνήσαμε. Ας τον παραδώσουμε στη δημόσια χλεύη και μαζί του, όλους εκείνους που τον ψήφισαν και “απειλούν” να τον ψηφίσουν και να τον ξαναψηφίσουν. Συμφωνούμε και με εκείνους που λένε (π.χ ο αστός της χαμένης αστικής τάξης διανοούμενος Νίκος Δήμου) πως “οι Έλληνες αγαπούσαν πάντοτε τους δημαγωγούς”, αλλά και με όσους -π,χ ο Αντώνης Σαμαράς- που τον χαρακτηρίζουν “αφελή και επικίνδυνο”. Ας συνταχθούμε με την άποψη ότι “αλλαγή/ επαναδιαπραγμάτευση/ απαγκίστρωση
/ επανεξέταση/ πολιτική καταγγελία του μνημονίου σημαίνει έξοδος από το ευρώ” και ας παραδώσουμε στην πυρά τους Στρατουλοδραγασακολαφαζάνηδες,…

 απαιτώντας, ταυτόχρονα, από τον Τατσόπουλο (προς τιμωρία του) να συγγράψει το Μυθιστόρημα του Λαϊκιστή και να ομολογήσει την πλάνη του, Σάββατο πρωί στον Αυτιά.
Εντάξει. Ας τα κάνουμε όλα αυτά. Όλοι. Κι όταν λέμε όλοι εννοούμε…όλοι.
Και μετά ας κάνουμε μερικές απλές υποθέσεις:
– Αφού ο Τσίπρας είναι δημαγωγός, κι επειδή πρέπει, προφανώς, να ψηφίσουμε για κυβέρνηση, πρωθυπουργός εκ των πραγμάτων, πρέπει να γίνει εις εκ των Σαμαρά, Βενιζέλου, Παπαδήμου (γιατί όχι…), ή κάποιος εξ ουρανού τεχνοκράτης που έχουμε ξεχάσει κάπου στα αζήτητα για μια δύσκολη ώρα, όπως τώρα. Αυτό αυτονοήτως σημαίνει πως ουδείς εξ αυτών δεν είναι δημαγωγός. Κανένα εκ των μέχρι πρότινος κυρίαρχων κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν δημαγώγησαν, δεν λαϊκισαν και δεν κορόϊδεψαν τον κόσμο. Αλλά κι αν το έπραξαν, τώρα ανένηψαν και δικαιούνται μιας νέας 40χρονης διαδρομής στη νέα μετα-μεταπολίτευση.
– Το ότι όλα τα σενάρια εξόδου από το ευρώ λαμβάνουν ως επιχειρηματολογική βάση το γεγονός ότι η συνταγή του μνημονίου απέτυχε παταγωδώς και το ότι UBS, Citigroup και άλλοι αναλυτές, τράπεζες και οργανισμοί θεωρούν πιθανή την τελική χρεοκοπία επειδή το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ακόμα κι αν υπάρξει νέα αναδιάρθρωση, θεωρώ ότι το αποδίδουμε κι αυτό στον…Τσίπρα και όταν αυτός εκλείψει, θα εκλείψει και η συγκεκριμένη εφιαλτική πιθανότητα.
Αφού, λοιπόν, “τακτοποιήσουμε” όλα τα παραπάνω, κι αφού εκδιώξουμε τις συλλογικές μας Ερινύες για όλα αυτά που “μαζί τα φάγαμε”, μπορούμε να σπεύσουμε στις κάλπες της 17ης Ιουνίου, έχοντας κατά νου πως το δομικό πρόβλημα της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος δεν είναι οι σαθρές ευρωπαϊκές πολιτικές και οι εγχώριοι χειριστές τους αλλά ένας 38χρονος που πίστεψε ότι είναι κάτι περισσότερο από ένας τροχονόμος συνιστωσών και ακτιβιστών.
Αφού τα λύσαμε όλα αυτά, είμαστε ΕΝΤΑΞΕΙ…