Στον αποχαιρετισμό του Μίκη χώρεσαν πάρα πολλά. Ο λυγμός της “Λαμπράκισσας” που ακούμπησε στο φέρετρο τους νεανικούς αγώνες της, η αναπόληση μιας εποχής “που όλα είχαν νόημα και όραμα”, η ανάγκη επιβίωσης του προδομένου ονείρου, η μονήρης επαναστατικότητα που έβρισκε συντρόφους και γινόταν ποτάμι, οι πολλοί νέοι που αισθάνονται την απουσία των συμβόλων, οι μουσικές και τα τραγούδια που μας ανατριχιάζουν ακόμα και αναιρούν στιγμιαία την “βόλεψη”.
Τα “Μεγάλα Μεγέθη” ήταν εκεί, όπως το ήθελε κι΄όπως το ζήτησε ο ίδιος. Όπως το επέβαλε το δικό του τεράστιο μέγεθος. Δεν συμβαίνει συχνά στην ιστορία να υποτάσσονται και να συμπυκνώνονται οι μνήμες σε ένα και μόνο συναίσθημα: της πραγματικής απώλειας.
Εκείνο που μένει, ωστόσο, είναι μια αιχμάλωτη απορία, ένα ψιθύρισμα που πάει από το αυτί στην καρδιά. Μετά; Θα βιώσουμε τον μεγάλο συμβιβασμό με το κενό; Θα αποδεχθούμε την ήττα της απουσίας όλων αυτών που πυκνά πέρασαν από το μυαλό και τα χείλη μας αυτές τις μέρες;
Θα είναι η σιωπή μια πορεία που θα αναιρεί την παράλυση, ή θα κυριαρχήσει μετέωρη ως εντολή (του νεκρού) για μια επανεκκίνηση; Ο Μίκης θα είναι εδώ στα τραγούδια του, το ερώτημα είναι πόσο εμείς θα κάνουμε κτήμα της κληρονομιά του. Ήταν αυτή η τελευταία κηδεία ως ρωγμή στον χρόνο, και μετά απ΄ αυτή θα νικήσει η απόγνωση πως τίποτε σπουδαίο και κανείς σπουδαίος δεν ακολουθούν;
Δύσκολες σκέψεις…
