ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Η Naomi Klein, ο Van Overtveldt, ο Βαρουφάκης, ο Κρούγκμαν, ο Ρουμπινί και άλλοι πολλοί -καθένας από τη δική του οπτική γωνία και, πιθανώς, και έχοντας ως βάση επιστημονικές ή άλλες σκοπιμότητες- έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως Ελλάδα, Πορτογαλία και πιθανώς Ισπανία και Ιταλία δεν σώζονται εντός της ζώνης του ευρώ. Αξιολογούν, στα καθ’ ημάς, πως το ελληνικό χρέος δεν είναι πρακτικά βιώσιμο, ακόμα κι αν πραγματοποιηθεί και νέα αναδιάρθρωση (PSI2) και, φυσικά, υπογραφεί ένα τρίτο μνημόνιο…
Το ουσιαστικό ερώτημα για όλους τους παραπάνω -και για αρκετούς ακόμα που δεν στέκονται στα στερεότυπα της “ευρωπαϊκής ένταξης” και του “ευρώ πάση θυσία”- είναι εάν μία ριζική αλλαγή της δημοσιονομικής γερμανικής εμμονής και μία μετατόπιση του Βερολίνου και της ΕΚΤ στην “αμερικανική λογική”, με ευρωομόλογο, ακόμα και εκτύπωση χαρτονομίσματος και, σε κάθε περίπτωση, ένα γιγαντιαίο “σχέδιο Μάρσαλ” προς τον ευρωπαϊκό νότο για ουσιαστική ανάπτυξη (και όχι ξεπούλημα κερδοφόρων επιχειρήσεων ή εγκατάσταση μονάδων από τον Βορρά στο Νότο με εξαθλιωμένους εργάτες, μισθούς πείνας, “κινητικότητα” από ΕΟΖ σε ΕΟΖ όμορων κρατών και εκμηδενισμό εργασικών δικαιωμάτων), μπορεί να προλάβει την ελληνική χρεοκοπία.
- Σοβαροί ηγέτες, σοβαροί τραπεζίτες, σοβαρά συνδικάτα, σοβαροί επιχειρηματίες και σοβαρά μίντια, αυτό ακριβώς θα έκαναν. Θα κρατούσαν, δηλαδή, μέσα στην εξίωση την πιθανότητα αναγκαστικής χρεοκοπίας, ακόμα και την εξώθηση από τη ζώνη του ευρώ -όχι απαραίτητα με δική μας υπαιτιότητα και βούληση αλλά επειδή θα έχουν αλλάξει κομμάτια του παζλ.
- Στην προεκλογική σκηνή, όμως, η πιθανότητα να βρεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ, ή ακόμα και η διάλυση της ευρωζώνης -όπως προβλέπουν πολλοί οικονομολόγοι- παραμένει ταμπού. Ακριβέστερα χρησιμοποιείται ως φόβητρο από την πλευρά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατά του ΣΥΡΙΖΑ και ως επιχείρημα κατατρομοκράτησης των πολιτών/ψηφοφόρων. Είναι σωστό; Προφανώς όχι. Διότι όταν δεν είσαι απολύτως βέβαιος πως κάτι ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ, προετοιμάζεσαι για την περίπτωση που ΣΥΜΒΕΙ.
- Προετοιμάζεις το κράτος, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις, την κοινωνία. Ωστε να αποσβέσεις μέρος των πιθανών συνεπειών.
- Αυτή η συζήτηση, δυστυχώς, δεν γίνεται. Επειδή ακριβώς το “σκιάχτρο” της δραχμής είναι βολικό για προπαγάνδα. Και αρνούνται εκείνοι που το χρησιμοποιούν να ομολογήσουν ότι μία τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να συμβεί ακόμα κι αν η χώρα παραμείνει προτεσταντικά προσηλωμένη στο μνημόνιο -κάποιοι υποστηρίζουν πως τότε ακόμα περισσότερο.
- Οσοι, όμως, έχουν μελετήσει την Αργεντινή, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι μεταξύ εκείνου του φιάσκο του ΔΝΤ και των πειραμάτων σε Ελλάδα και Πορτογαλία, υπάρχουν ανησυχητικές ομοιότητες: μη βιώσιμο χρέος, απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας, αποδιοργάνωση των δημόσιων οικονομικών (φοροεισπρακτικός μηχανισμός), εκτεταμένη φοροδιαφυγή, φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, αποχή των πλουσίων από την προσπάθεια καταπολέμησης της κρίσης κ.ά.
- Γι αυτό, πέρα από την αδήριτη ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης απαιτείται να συνομολογηθεί ότι απαιτείται σχέδιο για μία τέτοια D- Day. Και να εκπονηθεί…