ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η Στέγη τιμά φέτος τον διεθνούς κύρους Έλληνα συγγραφέα και ένα σπουδαίο έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις ανεβαίνει από τον ταλαντούχο νέο σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά και μία εκλεκτή ομάδα ηθοποιών.
Ο λόγος για την παράσταση “Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου” που ανεβαίνει στην Στέγη από τις 16 ως 27 Οκτωβρίου.
Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τιμά φέτος τον διεθνούς κύρους Έλληνα συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη, ανεβάζοντας μια σειρά λιγότερο γνωστών έργων του.
Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις 16 ως 27 Οκτωβρίου, ο “Κυκλισμός του τετραγώνου”, ένα σπουδαίο έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο ανερχόμενος νέος σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς έχοντας μαζί του μία εκλεκτή ομάδα ηθοποιών.
Σαν ένα αέναο χορικό της προσμονής και της ματαίωσης αντιμετωπίζει το έργο ο καινοτόμος 26χρονος σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς, διατηρώντας άρρηκτη τη σχέση αφήγησης, κίνησης και ήχου. Μια ερωτική εξίσωση του πόθου και της απελπισίας είναι ο Κυκλισμός, τον οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει «σ’ αυτούς που ζουν», παρουσιάζοντας έντεκα πρόσωπα διαφορετικών φύλων, γενιών και σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά με μια κοινή και αδήριτη ανάγκη: να αγαπηθούν.
Όπως, όμως, λέει ένα από αυτά τα πρόσωπα, ο Μωβ: «Πάντα αναζητούμε αυτό που δεν υπάρχει. Δεν μας αρκεί το υπαρκτό. Αυτό είναι το λάθος μας, αναπόφευκτο όμως, είναι στη φύση μας… Έτσι χάνουμε τις ζωές μας, αλλά και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τις κερδίσουμε». Έτσι εκφράζει ο Δημητριάδης το ανέφικτο της ύπαρξής μας και εξωθεί τους ήρωές του στα άκρα. Αυτοπυροβολούνται και αλληλοσκοτώνονται, για να αναστηθούν λίγο μετά με μία και μόνη ελπίδα: μήπως αυτή τη φορά αγαπηθούν.
Ο Κυκλισμός του τετραγώνου δεν εξαντλείται σε μια μεταφορά για την κοινοτοπία του πόθου ως ορμή του αδύνατου, του άτοπου, του ανεκπλήρωτου.
Περισσότερο παρά ποτέ στο θέατρο του Δημητριάδη, το ερώτημα της δυνατότητας διαφυγής απ’ τον κύκλο –με τετελεσμένη βέβαια την απουσία του θεού και ίσως μάλιστα χάρη σ’ αυτήν– εδώ παραμένει ανοιχτό.
Γι’ αυτό ακριβώς κινητοποιείται η επανάληψη: ο ρόλος της είναι άλλος από το να επιβεβαιώσει απλώς την κυριαρχία του Μοιραίου.
Αντίθετα, διαμέσου της επανάληψης των ίδιων λαθών, συμπεριφορών, παθογενειών –αφού έτσι είμαστε οι άνθρωποι, μοιάζει να λέει ο συγγραφέας, επίμονοι, εγκλωβισμένοι σε αγχογόνα και αυτοκαταστροφικά συστήματα σκέψης που ενώ κινητοποιούνται για να παράγουν λύσεις απλώς αναπαράγουν τον εαυτό τους–, αποδεικνύεται ότι υπάρχει πράγματι ένας παράγοντας ικανός να κλονίσει τη σπείρα του λάθους: Ο Χρόνος. [Από το δελτίο Τύπου του βιβλίου]
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γράφει πεζογραφία, ποίηση, θέατρο και δοκίμιο. Εργογραφία: Πεζά: Πεθαίνω σαν χώρα (1978), Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία (1986), Η ανθρωπωδία. Μία ατελής χιλιετία, τόμοι 1 και 7 (2002), Η μεταφορά (2007), Κηδεύω. Εκπνοή Ανάβλεμμα Χερετισμός (2011). Ποίηση: Κατάλογοι 1-4 (1980), Κατάλογοι 5-8 (1986), Κατάλογοι 9 (1993), Κατάλογοι 10-12 (2001), Κατάλογοι 13-14 (2007) Θέατρο: Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά (1981-2006), Η νέα εκκλησία του αίματος (1983), Το ύψωμα (1991), Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα (1993), Η αρχή της ζωής (1995), Η Ζάλη των ζώων πριν την σφαγή (2000), Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι (2011), Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών (2009), Insenso (2007-2013), Ομηριάδα (2007), Χρύσιππος (2009), Το άγγιγμα του βυθού (2009), Τόκος (2010), Ό,τι πιο πολύ ποθείς (2011), Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (2012), Ο αιώνιος στρατός (2012), Φαέθων (2013), Η εκκένωση (2013), Τα δώρα της νύχτας (2013), Πολιτισμός (2013). Δοκίμιο: Η απόρρητη αλήθεια του κόσμου (1983), Το πέρασμα στην άλλη όχθη (2005), Η εμπράγματη φαντασία (2007), Ο πόνος ως πόλη (2011), Περί πίστεως (2012), Το απρόσβατο (2013). Μεταφράσεις: Ζαν Ζενέ, Μωρίς Μπλανσό, Ζωρζ Μπατάιγ, Ζεράρ ντε Νερβάλ, Μπ. Μ. Κολτές, Β. Γκομπρόβιτς, Μολιέρος, Σαίξπηρ, Αισχύλος, Ευριπίδης κ.ά.
Πηγή: iefimerida.gr